De vergelijkmachine

Vrouw zijn is geweldig, maar komt helaas ook met een nadeel: zelfkritiek. We vinden dat we er tiptop uit moeten zien en houden niet van kwabbetjes enzo. Mijn blik werd té kritisch en anorexia nam het roer over.

 

Ik keek altijd naar anderen: de één bleek een tekentalent, de ander was supersportief en de volgende had het lichaam van een model. En dan had je mij nog, het meisje wat danste, maar daar niet in uitblonk. Het meisje wat op geen enkel vlak schitterde. Behalve dan in een studiebol zijn, terwijl ik eigenlijk bar weinig aan school deed.

 

De winnaar en de loser

Dat was slechts het begin. Al snel werd ik een vergelijkmachine: ik stopte de persoon waar ik mee was en mijzelf erin, en vergelijken maar. De resultaten waren altijd hetzelfde: de ander was de winnaar, en ik de grote loser. Mijn observaties verschoven van talenten en bekenden naar uiterlijk en willekeurige mensen. Om gek van te worden.

 

Nooit voldeed ik aan de eisen van mijn vergelijkmachine. Die eisen waren hoog, want in feite moest ik beter zijn dan de ander, in ieder opzicht. We weten allemaal dat je niet overal goed in kunt zijn, ik ook. Toch wilde ik dat wel. Weer verschoof mijn focus, dit keer volledig naar mij.

 

Continu mijn billen branden

Hoe kun je dan nog iets vergelijken, zul je je afvragen. In het begin was de weegschaal daarin mijn beste vriend. Of moet ik zeggen vijand? Ik was in het begin tevreden als ik het getalletje omlaag zag gaan, maar naarmate ik vaker op de weegschaal stond, zag ik minder verschil (lees: geen). Het beheerste mijn hele leven: geen verschil betekende dat ik me doodongelukkig voelde, alsof ik gefaald had in het enige waar ik goed in was. Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten. Daar leefde ik naar en dus stond er een dag met veel sporten en weinig eten op het programma als ik niet voldeed aan de eisen van de vergelijkmachine. Ik moest gestraft worden, vond ik.

 

De weegschaal werd niet alleen een vijand, maar zelfs een monster. Ik werd bang en wilde er vanaf, maar moest natuurlijk wel kunnen blijven vergelijken. Ik wilde te allen tijden de controle vasthouden. En nu had ik eindelijk een manier gevonden om die letterlijk vast te houden.

 

Vetjes checken

Als ik opstond, voor en na iedere maaltijd, als ik me omkleedde, en voor en na het douchen moest ik het controleren. Vergelijken. Ik spande mijn buikspieren aan en pakte mijn buik stevig beet tussen duim en de zijkant van mijn wijsvinger terwijl ik het resultaat in de spiegel bestudeerde. Later controleerde ik mijn heupen, billen, dijen, kuiten en uiteindelijk zelfs mijn zij (ter hoogte van de ribben) en bovenarmen. Keer op keer. Vetje hier, kwabbeltje daar. Om gek van te worden.

 

Waar ik nog gekker van werd, was de afwezigheid van een spiegel. Maar na een paar maanden sinds ik uit huis ging, begon ik wat rust te voelen. Zo slecht was het nog niet om geen lange spiegel te hebben, en niet meer te kunnen zien dan mijn gezicht. Ik kneep minder en minder, en guess what? Nu doe ik het (bijna) nooit meer.

 

Gewoon een mens

Nog steeds ben ik een onzeker kippetje en vergelijk ik mezelf constant met anderen, maar tegenwoordig kan ik het relativeren. Nee, ik kan niet perfect zijn. Ik kan niet overal goed in zijn, want ik ben gewoon een mens. Ik ben gewoon Jikke.

Heb jij...
Heb jij nog vragen of onderwerpen met betrekking tot eetstoornissen waar je meer over wilt weten? Stuur dan een mailtje naar redactie@ze.nl zodat ik het mee kan nemen in een volgend artikel.

________________________________________________________________________________________