Familie: Hoe goed is jullie band?

Vroeger dacht ik altijd dat elke familie zo was als die van mij. Je leeft in je eigen kleine wereldje en op wat vriendinnen na zie je niet hoe het bij anderen is. Nu ik wat ouder ben, merk ik dat het er soms ook anders aan toegaat.

Mijn familie van zowel mijn vaders als mijn moeders kant woont bijvoorbeeld vijf kwartier rijden bij mijn ouders vandaan. Omdat mijn ooms en tantes dus allemaal ver weg wonen zie ik ze niet zo vaak. En daardoor voelt het ook altijd alsof je echt op visite bent. Het voelt voor mij niet echt als thuis, gemakkelijk en ik-ben-helemaal-mezelf; integendeel. Met mijn opa en oma's (inmiddels heb ik alleen nog één oma) heb ik nooit echt een band gehad. Alleen wat small talk, hoe het op school gaat en that's it. Ik heb een nichtje waarmee ik vroeger goed bevriend was, ze ging vaak mee met ons op vakantie maar inmiddels spreek ik haar nauwelijks meer.

 

 

Het is dat ik qua uiterlijk op mijn ouders lijk, maar soms denk ik dat ik geadopteerd ben. Ik heb heel andere interesses als mijn ouders en broer. Waar zij zwart mooi vinden, vind ik wit mooi. Willen zij links, wil ik rechts. Waar vriendinnen heerlijk alles bespreken met mams bij een kop thee, bespreek ik niet veel met mijn moeder. Als ik ruzie heb met mijn vriend en ik zit er heel erg mee, bespreek ik dat tegenwoordig wel met haar. Dat is al heel wat. Maar vroeger met mijn moeder kletsen over jongens, onzekerheden en wat me echt bezighield zat er echt niet in. En met m'n broer had ik het al helemaal niet over dat soort dingen!
 

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb de liefste ouders van de wereld, en ze hebben alles voor me over en daar ben ik ook heel erg dankbaar voor. Daarbij heb ik ook echt een stabiele thuissituatie, wat heel fijn is. Maar vriendinnen die weekendjes weggaan met hun moeder: ik ben er stiekem jaloers op. Ik wil dat ook. Maar het werkt niet. M'n moeder en ik hebben te weinig gemeen. Ik irriteer me te snel en zij vindt dingen die ik leuk vind niet interessant. Met mijn broer de kroeg induiken? Geloof me, ik wou dat ik het kon. Maar ik kan het niet. Ik heb geen gespreksonderwerpen met hem en hij niet met mij. Zijn vriendin is de vrouwelijke versie van hem en dus heb ik ook vrijwel niets gemeen met haar. Net zoals zij niets met mijn vriend hebben. En mijn vader is een schat, maar zó anders dan ik. M'n broer en m'n vader: ja, dat is dan wel weer twee handen op één buik. 
 

 

Het gaat allemaal prima met elkaar overweg, maar niet hecht, vriendschappelijk en liefdevol. Gewoon prima. En soms vind ik dat kut; ik wil meer dan prima. Want ik wil ook knuffelen met mijn mama, samen winkelen en praten over gevoelens en vrouwendingen enzo. Ik wil ook uren met mijn mama of papa kunnen kletsen of lekker een keer samen uit eten. Ik wil ook met mijn broer naar de film of aan de telefoon hangen en een half uur lullen over onzinnige dingen. Ik wil bij mijn mama op schoot zitten als ik me niet goed voel en ik wil thee met haar drinken en niet doorhebben dat het alweer zo laat is. Ik wil ook 'ik hou van je' tegen mijn familie zeggen en ik wil dat ook van hun horen. 

Omdat ik steeds meer zie dat vriendinnen -sinds ze niet meer in hun puberteit zitten- heel close zijn met hun familie, mis ik het steeds meer. Als mijn vriend lekker met z'n zusje en broertje leuke dingen gaat doen of urenlang met ze belt vind ik dat heel leuk voor hem. Maar ik heb ook een beetje een gevoel van: dat wil ik ook. Want zoals hij ook zegt: familie is het belangrijkste wat er is. Op het moment dat je kennissen, je vriendinnen of je lover je laten zitten als je even niet meer zo leuk bent of problemen hebt, is daar altijd je familie. Zij zijn er altijd voor je. Maar ik wil ook dat ze er zijn als het goed gaat. Ik wil meer dan dat het samen 'prima' gaat..

Hoe is de band met jouw familie?