Simone: 'Ik ben verkracht'

"Zes weken geleden ben ik verkracht. De dader was een vriend van een vriend van me; zijn naam is Erik. Voor school moesten we een project maken voor Economie. Ik zou dat samen gaan doen met mijn beste vriend Peter. We zouden hierbij hulp krijgen van Erik. Erik studeert Bedrijfseconomie en hij kon ons er dus alles over vertellen."

Op zijn kamer
"We hadden om 3 uur ?s middags afgesproken bij Erik thuis. Ik was er als eerste. Toen ik er een paar minuten was, kregen Erik en ik een ping van Peter. Hij liet ons weten dat er iets dringends tussen was gekomen en daarom niet kon komen. Even twijfelde ik, zou ik dan ook naar huis gaan? Maar het project moest ook af. Ik dacht dat het weinig kwaad kon, Erik was immers een vriend van Peter.

Erik was alleen thuis. Hij stelde voor dat we naar zijn kamer gingen. Omdat er geen bank op zijn kamer stond gingen we op zijn bed zitten. Hij legde het één en ander uit. Af en toe legde hij even zijn hand op mijn been, dat vond ik wel leuk. Ik vond hem interessant; ik zit nog op de middelbare school en hij studeert al. Hij vertelde me dat hij mij mooi vond en hij vroeg me of ik weleens met iemand naar bed was geweest. Ik zei 'niet echt'. Toen zoende hij me, dat vond ik ook nog leuk dus ik zoende hem terug. Maar toen ging hij verder en dat wilde ik niet. Ik zei dat tegen hem. Eerst vriendelijk, maar daarna heel duidelijk. Hij luisterde niet en ging steeds verder. Ik herinner me nog hoe hij begon te hijgen. Ik vond dat zo vies. Ik was bang; hij was zó groot en sterk. Ik wilde wel vechten en schreeuwen maar ik kon dat helemaal niet. Mijn benen leken wel van pap en er kwam niets uit mijn mond. En dat terwijl ik tegen mijn vriendinnen altijd zei dat als het mij overkomt ik die jongen een trap in zijn ballen zou geven.

Hij heeft me overal aangeraakt en is zelfs met zijn penis in mij geweest, zonder condoom. Ik herinner me nog goed dat hij klaarkwam. Aan de ene kant vond ik dat heel vies, aan de andere kant was ik opgelucht dat het nu was afgelopen. Ik deed snel mijn kleren aan en ben weggelopen. Voordat ik vertrok zei hij dat ik er met niemand over mocht praten en dat het verkeerd met me kon aflopen als ik het toch tegen iemand zou zeggen. Ik was zó bang! Ik ben op mijn fiets gesprongen en ben heel hard naar huis gefietst. Onderweg kreeg ik een onwijze huilbui. Ik sprak met mezelf af dat ik er nooit met iemand over zou praten en dat ik het snel wilde vergeten. Ik voelde me ook schuldig. Ik was immers zelf naar hem toegegaan, ik had wat geflirt met hem en vrijwillig met hem gezoend."

Thuis
"Toen ik thuis kwam zat mijn zus in de huiskamer. Ze zag direct dat er iets was. Ik zei haar dat ik ruzie had gehad met een vriendin, maar ze zei dat ze dacht dat er wat anders was en vroeg me hoe het was bij Peter en Erik. Toen kwam het hele verhaal eruit. Mijn zus belde mijn ouders op hun werk. Ze kwamen direct thuis. Mijn vader was woedend en belde de politie. Mijn moeder was vooral bezorgd en huilde."

Aangifte
"Mijn vader heeft uiteindelijk de politie gebeld. De zedenpolitie vroeg ons naar het UMC Utrecht te komen. Ik ben daar met mijn ouders en zus naartoe gegaan. We werden opgevangen door een aardige verpleegkundige. Ze vertelde mij dat ze voor het Centrum Seksueel Geweld werkte. Zij bleef echt de hele tijd bij me, dat was heel erg prettig. De twee zedenrechercheurs kwamen ook, een man en een vrouw. Mijn kleding had ik niet in de was gedaan en ik had mij niet gedoucht (hoe graag ik dat toen ook wilde). Hierdoor zijn er veel sporen intact gebleven voor het onderzoek. Ook kwam er een arts die forensisch onderzoek bij mij deed. Er werd bijvoorbeeld vuil onder mijn nagels gehaald en er werd een uitstrijkje gemaakt. Omdat ik niet de pil slik kreeg ik de morning after pil. Ik heb toen die dag wel met de politie gesproken, maar nog geen aangifte gedaan. Ik kreeg bedenktijd en heb drie dagen later alsnog aangifte gedaan."

"De eerste weken na de verkrachting had ik veel klachten. Ik moest snel huilen, had een kort lontje en ik kon me niet concentreren op school. Ook sliep ik slecht; ik voelde me zo vies. Ik had geen zin in contact met mijn vriendinnen, ik schrok snel van allerlei geluiden of als iemand mij aanraakte. 

Ik ben de volgende dag, twee weken en vier weken na de verkrachting gebeld door een psycholoog van het Centrum Seksueel Geweld, dat was heel fijn. Ik voelde me na die eerste maand gelukkig een stuk beter. Vorige week hebben mijn ouders en ik een gesprek gehad daar. Ik met die psycholoog en mijn ouders met een maatschappelijk werker. Na afloop is afgesproken dat therapie niet nodig is; ik heb het goed verwerkt.

Ik heb Erik daarna niet meer gesproken of gezien. Hij woont in een heel andere wijk en hij zit niet bij mij op school. Ik heb het de volgende dag tegen Peter gezegd. Hij geloofde mijn verhaal en voelde zich heel schuldig. Als hij nou toch was gekomen was het niet gebeurd, vond hij. Hij heeft Erik daarna ook niet meer gezien of gesproken. Het contact tussen Peter en mij is, misschien raar genoeg, alleen maar sterker geworden. Alleen mijn ouders, zus, Peter en mijn beste vriendin weten het. Ook heb ik het mijn mentor verteld."

Postief
"De band tussen mijn ouders en mijn zus is hechter geworden. Voorheen kibbelde mijn zus en ik nog weleens over kleine dingen, dat doen we nu veel minder. Mijn ouders zijn nog wel heel voorzichtig met me en vinden het moeilijk om mij los te laten. Dat vind ik soms wel irritant. Gelukkig hebben ze van de maatschappelijk werker wel geleerd hoe ze hiermee kunnen omgaan."

Ze.nl is in contact gekomen met Simone door het Centrum Seksueel Geweld in het UMC Utrecht. Zij heeft haar verhaal anoniem aan ons verteld. Het Centrum Seksueel Geweld is voor slachtoffers die recent een aanranding of verkrachting hebben meegemaakt en die wonen in de provincie Utrecht. Het centrum is 24 uur per dag bereikbaar op 088 - 7 55 55 88. Ook als je geen aangifte wilt doen kun je bellen. Voor meer informatie: www.centrumseksueelgeweld.nl.