Onzeker kippetje

Ik werd aangestaard op straat, zelfs door vriendinnen. Er werd gefluisterd en gedaan alsof ik een monster was. Ik zag er misschien griezelig dun uit, maar ik was nog steeds een gewoon, onzeker kippetje. Een mens.

 

Vorige keer schreef ik nog dat ik vond dat ik een monster in mij had en daar blijf ik bij. Anorexia is een monster en niet zo makkelijk te temmen als bijvoorbeeld Fluffy uit Harry Potter. Nee, anorexia is eerder als de duivel.

 

Zeurpiet?

Wat zeur ik dan? Het gaat me er vooral om dat de meeste mensen geen idee hadden hoe het werkelijk zat en puur op mijn uiterlijk afgingen. Ik ben de eerste om toe te geven dat ik er absoluut niet als een lief, knuffelbaar konijntje uitzag met mijn uitstekende botten, lijkbleke gezicht en fragiele voorkomen. Maar je behandelt iemand die een vetje meer heeft toch ook niet anders, alleen maar omdat ze er misschien wat molliger uitzien dan zogenaamd als ?normaal? beschouwd wordt? Precies.

 

Geen Jikke

Mijn monsterlabel plakte ik mijzelf op om wat er van binnenuit gebeurde. Om anorexia. Niet omdat ik op een lucifer met een doodshoofd erop leek. Telkens weer, als ik door had dat er gefluisterd werd of dat mensen zich heel anders gedroegen met mij erbij, voelde het oneerlijk. Alsof mensen niet meer keken naar mij, Jikke. Alsof alleen anorexia daar was.

 

Twijfel

Iedereen is weleens onzeker, maar bij mij ging het van kwaad tot erger. De ?monsterblikken? zorgden ervoor dat ik nog meer ging twijfelen aan mezelf. Van een greintje zelfverzekerdheid was geen sprake ? als dat er ooit al was geweest. Ik ben van nature (nog steeds, ja) een heel onzeker kippetje. Ik twijfel aan alles: ben ik wel lief, aardig, leuk, grappig en gezellig genoeg? Met zulke vragen begon het. Toen anorexia op mijn twaalfde om de hoek kwam kijken, werd het erger en erger. Van mijn persoonlijkheid en schoolprestaties tot mijn uiterlijk ? zelfs de kleinste rolletjes (alleen zichtbaar met een microscoop of anorexia) maakten mij onzeker.

 

Vrienden en bakstenen

Het feit dat ik veel vrienden heb verloren tijdens mijn basisschooltijd hielp niet mee. Ik weet dat altijd aan mijzelf en dat deed ik op de middelbare nog steeds. Ook daar ging het namelijk niet van een leien dakje: ik maakte makkelijk nieuwe vrienden, maar mijn beste vrienden lieten me als een baksteen vallen. ?Ik ben stom?, zei ik dan tegen mezelf en ik nam zonder nadenken alle schuld op me. Mijn ouders hebben vaak genoeg geprobeerd om uit te leggen dat waar twee messen snijden, twee schuld hebben. Iets waar ik nog steeds moeite mee heb.

 

Bevestiging van anderen

Door al die onzekerheid over mijzelf had ik veel bevestiging nodig van anderen. Niet dat dit uiteindelijk verschil maakte. Het was slechts een lichtpuntje dat snel weer doofde. Maar het zorgde er ook voor dat ik het me extra aantrok als ik het gevoel kreeg dat mensen mij een monster vonden door mijn uiterlijk. Dat was nog niet op mijn twaalfde ? toen zag ik er nog behoorlijk normaal uit. Dit gevoel kwam pas toen ik eigenlijk al wist dat ik een eetstoornis had, zo rond mijn zestiende (2007). Het maakte me nog onzekerder en zo trok anorexia mij dieper in de spiraal.

 

Wie ben ik?

Afgelopen week zat ik in de trein. Zij kon zonder twijfel het label ?wandelend skelet? op zich geplakt krijgen. Ik keek naar haar en ineens realiseerde ik me dat ik precies hetzelfde deed. Ik zag haar niet als monster, maar het was het eerste wat door mijn hoofd flitste: zij heeft een monster in zich. Misschien niet anorexia, maar ik wenste haar direct het beste en vooral dat ze maar goed zou eten. Wie ben ik wel niet om dat te doen?

 

Monster of kippetje?

Het arme schaap. Wie weet heeft ze gewoon een snelle schildklier, of is ze heel erg ziek. Dan zit ik daar in die trein haar haast te veroordelen met een eetstoornis. Dat was het moment waarop ik me realiseerde hoeveel pijn al die blikken mij hebben gedaan, en hoe erg ik het vind dat ik het nu zelf praktisch deed. Hoe pijnlijk het is om niet als mens gezien te worden, maar als ?iets? zoals ik het gevoel had weg te vagen door anorexia. Zo blijkt maar weer: ik ben ook gewoon een mens. Ik maak ook mijn fouten en neem verkeerde beslissingen. Maakt mij dat een monster? Nee. Ik ben gewoon een onzeker kippetje. Een mens.

Lees ook de vorige columns van Jikke!
________________________________________________________________________________________