ZeMama: Duivelse praktijken

Winkels lijken op kinderen dezelfde uitwerking te hebben als een voetbalwedstrijd op mannen: de ideale reden om flink te gaan muiten. In elk kind schuilt een duiveltje dat alleen opduikt als het zijn ouders zeer slecht uitkomt.

 

Voorheen keek ik deze ouders altijd zeer indringend aan, alsof ik ze met mijn blik wilde dwingen hun kind in het gareel te houden, alsof ik ze wilde indoctrineren met mijn minachting. Tegenwoordig is dat anders. Sinds ik zelf moeder ben, heb ik juist diep respect voor hen die het lukt om stoïcijns voor zich uit te blijven kijken en nergens op te reageren, hoe lang het gekrijs ook aanhoudt. Dat is namelijk de enige remedie en ook het enige wat opvoedkundig verantwoord is. 

 

Help! 

Zelf ben ik helaas niet zo'n volhouder. Opvoedkundig verantwoord, my ass! Ik geneer me rot als die van mij zich misdragen in een drukke buurtsuper. Op zo'n moment trek ik alles uit de kast waar Supernanny Jo een diepe fronsrimpel van tussen haar strenge ogen zou krijgen. Uiteraard helpt het geen steek, maar het lucht zo lekker op. Want niets is zo erg als die starende en afkeurende blikken overal om je heen. Nee, wacht. Er bestaat toch iets ergers: mensen die willen 'helpen'. 
 

 

Eén, twee, drie.., drieënhalf?

Zo was er die keer dat mijn zoontje het niet leuk vond dat ik hem uit de speelhoek kwam halen. Eerst probeerde ik het nog vriendelijk: "Kom jongen, het is tijd." Toen vermanend: "Nu ga je echt mee, manneke." En daarna dreigend: "Als je nu niet meegaat, geef ik je straf!" Er volgde een gigantische scène. Uiteindelijk pakte ik hem uit alle macht op en snoerde hem in zijn buggy, waar hij zich direct weer uit probeerde te worstelen. Inmiddels was ik dusdanig buiten zinnen dat ik hem half uit zijn buggy hangend, met zijn benen over de vloer slepend, naar de kassa heb gesleurd. En vervolgens stond daar dus Die Vrouw. 

 

Veldslag

"Ach, jochie. Moet je zo huilen?", vroeg ze poeslief. 

Huilen? HUILEN?! Dit was een vorm van trommelvliesterreur die met gemak kon concurreren met Mariah Carey. En dat stomme mens had medelijden met hem? Met hém? En ik dan?!

"Heeft u niet in de gaten dat u mijn gezag ondermijnt?", brieste ik rood aangelopen en met uitpuilende ogen. "Als mijn zoontje zich misdraagt, hoort hij geen áándacht te krijgen! En al zeker niet van u!" Het arme mens kroop van ellende bijna in haar winkelmandje. Tot op de dag van vandaag heb ik daar nog een tikje spijt van.
 

 

Duivelbezwering

Om het antwoord te vinden op de prangende vraag 'Waarom Veranderen Mijn Kinderen Altijd In Kleine Duivels In Supermarkten?' (hierna aangeduid als WVMKAIKDIS), heb ik gepoogd me te verplaatsen in de belevingswereld van een kind. En wat schetst mijn verbazing? Vrijwel direct zag ik het antwoord als een helder visioen voor mijn geestesoog verschijnen. Het was zelfs drieledig: Amusement. Geringe pakkans. Bonus. Hieronder zal ik dat even toelichten, gezien vanuit het perspectief van een kind. 

 

Amusement 

Waar elders tref ik zoveel publiek als in een supermarkt? Eén gil en ik heb alle aandacht! Mensen draaien zich massaal om, staren me aan, schudden meewarig hun hoofd. Voor wat extra publiek gooi ik er alle scheldwoorden tegenaan die ik ken: "Stommerd! Gekke aap! Flapdrol!" - Het galmt ook zo heerlijk in zo'n grote ruimte. "Sufferd! Soepkip! Stoute Piemel!" Oudjes stoppen en geven me een preek. Of nog leuker: ze geven mijn moeder een preek. Dat zíj zoiets vroeger niet hoefden te proberen hoor. Dan werden ze aan hun oren de winkel uit getrokken! O, jazeker! En dan die mannen die denken dat ze leuk zijn met grappen als: 'De duct tape ligt in de vierde rij hoor! HA! HA! HA!'. Moet je mijn moeder zien, de stoom komt uit haar oren! 
 

 

Geringe pakkans

Hoe dwingender mama tussen haar tanden sist dat ik straf krijg als ik me niet gedraag, hoe harder ik krijs. Ik ben namelijk al drie en ik weet heus wel dat er in de supermarkt geen naughty spot is. Geen mat waar ik voor straf op moet zitten of een hoek waar ik een minuut moet gaan staan nadenken over mijn slechte gedrag. Geef toe, dan vráág je er toch gewoon om? Dus ik test nog een keer mijn maximale volume, schop maar weer eens tegen die stapel blikjes en smijt nog een pak koekjes tegen de grond. Mij kunnen ze niks maken!

 

Bonus

Zeg niet dat je het van mij hebt, maar er zijn ouders die proberen je om te kopen. Alles hebben ze ervoor over. Praten met een hoog, lief stemmetje. Smeken. Beloften doen, zoals een cadeautje. Alles om de schande te laten stoppen. Dus waarom zou ik hun grenzen niet nog wat meer oprekken? Met een beetje mazzel houd ik er een speeltje aan over, of een lolly. Uiteraard neem ik daar geen genoegen mee. Ik ga door tot de hoofdprijs: die Lego draak waar ik al maanden mijn zinnen op heb gezet. 

 

Mama besluit: LJKGT

En nu weer van ouder tot ouder. Ik denk dat ik de oplossing voor probleem WVMKAIKDIS heb gevonden. Het is zo geniaal in zijn eenvoud dat ik me wel voor mijn hoofd kan slaan dat ik het niet eerder heb bedacht. Zoals altijd is het antwoord namelijk vele malen korter dan de vraag: LJKGT. Ofwel: Laat Je Kinderen Gewoon Thuis.

 

Lees hier Iris' vorige ZeMama-columns!
________________________________________________________________________________________

Iris is onze vaste ZeMama-columniste. Ze is getrouwd en heeft twee zoontjes van vijf en twee jaar. Voordat Iris kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.