ZePapa: Who?s fooling who?

Steeds meer bekruipt mij het gevoel dat ze veel wijzer is dan ze zich voordoet. Als we ?s avonds haar slaapkamerdeur dichttrekken ligt ze gniffelend in haar bedje - concluderend dat ze die malloten weer goed te pakken heeft gehad.

 

Een vraag die ik mij de laatste tijd vaak heb gesteld. Wie is nu de baas thuis? La Diva of ik? Volgens de wet zou ik het moeten zijn, maar gevoelsmatig heb ik helemaal niks meer te vertellen. Hoe kan dat toch?  

 

Uiteraard bepaal ik hoe laat ze naar bed gaat. Wat, hoe laat en hoeveel ze eet. Ik bepaal wat er op de televisie staat. Of laat ze mij dat denken? Als ze honger heeft laat ze dat merken. Als ze aandacht wil laat ze dat merken. Als ze moe is laat ze dat merken. En als ze juist wakker is laat ze dat ook merken. En als ze zich laat gelden loop ik als een schoothondje achter haar aan om haar wensen te vervullen. Bij elke gil sta ik in het gareel. Ze houdt net haar fles vast, maar als een ware marionetspeler heeft ze de touwtjes stevig in handen. 
 

 

Apport

De ondeugd wordt steeds meer zichtbaar met haar ouders als gewillige slachtoffers. Vaak verraadt de blik op haar gezicht de streek die komen gaat. Het dichtknijpen van haar oogjes als ze een voorwerp in haar hand heeft, voorspelt haar baldadigheid als ze zich voorbereid op de naderende klap. Nog geen twee tellen later wordt haar favoriete boek of pop met dodelijke precisie de woonkamer ingeslingerd. De schade beperkt zich vooralsnog tot een kromme antenne en wat kleine deukjes in de vloer, maar grotere schades in de toekomst lijken een kwestie van tijd.

 

Het spel waarbij ze speelgoed vanuit haar kinderstoel op de grond gooit, waarna mama of papa het braaf opraapt en teruglegt, geniet enorme populariteit. Binnen no time word je gedegradeerd tot huisdier. Het enige wat ontbreekt is de ontvangst van een koekje of een aai over de bol als ik het voorwerp retourneer bij de baas. Na een keer of vier gooit ze het gerust aan de andere kant van de kinderstoel zodat ik verder moet lopen. Dit alles gevolgd door een plagerig lachje. ?Ghegheghe?, klinkt het uit haar mondje met inmiddels vier kleine tandjes. Een kleine pesterij is haar nu al niet vreemd. Gemakshalve ga ik ervan uit dat het niet is bedoeld als stimulans om mijn beginnende daddy tummy weg te trainen. Als brave tweevoeter onderga ik het geruisloos want over de spelregels heb ik uiteraard niets te vertellen.
 

 

 

Van regisseur tot figurant

Gaandeweg wordt duidelijk dat je rol als ouder na verloop van tijd steeds bescheidener wordt. Waar je in het begin als regisseur haar hele leven regisseert, zal die rol continu wijzigen. Van hoofdrolspeler naar belangrijke bijrol. Uiteindelijk zal je een bescheiden figurant vertolken bij het belangrijkste in je leven. Klinkt pijnlijk, maar gek genoeg heb ik daar weinig problemen mee. Meedoen is immers belangrijker dan winnen.

 

Dus wie is nu de baas? Ach, who cares.

 

O nee, toch ik! Nog wel?.

Lees hier Davids vorige ZePapa-columns!
________________________________________________________________________________________