Bonje met de buren

Susan Boyle heeft problemen met haar buren. Ik lees het in een bericht op internet. Volgens de buren in kwestie produceert 'The Voice of an Angel' volcontinu lawaai met haar muziek, en dat wordt ze een beetje te gortig.

 

Ik snap hoe storend burenlawaai kan zijn. Wat zeg ik, storend? Hoe het je tot volledige waanzin kan drijven dekt meer de lading. Je buren heb je namelijk niet voor het uitkiezen, dat doen ze nu eenmaal zelf door verliefd te worden op het te koopstaande huis naast je.
 

Buren-met-lawaai
Ooit - nu niet meer gelukkig - had ik ook buren-met-lawaai. Dat dat lawaai van hun verbouwing kwam, en dus tijdelijk was (nou ja, toch zeker acht maanden), deed aan de frustratie niets af. Het blijft niet leuk om een stuk schoorsteen zowat op het hoofd van je 5-jarige zoon te zien belanden in je eigen tuin, omdat ze even vergeten waren aan te kondigen dat ze die van het dak gingen meppen. Het feit dat ik niet meer kon strijken - omdat de strijkplank onder me wegliep van het getril - was nog het minste, dat scheelde eigenlijk een hoop tijd en maakte me ongekend creatief. Sindsdien ben ik namelijk kampioen opvouwen en vervolgens platslaan van de was. Dat schaar ik onder het motto ?what doesn?t kill you, makes you stronger?.

 

Slaapgebrek
Bepaald niet sterker werd ik van het slaapgebrek. Met een baby die ?s nachts niet sliep, alleen overdag, vielen voor mij die middagrustpauzes ook weg omdat slapen met een drilboor praktisch naast zijn bed voor een baby best lastig is, en voor mij ook. Met als gevolg een dolende moeder over de snelweg omdat de jongste slechts dan zijn ogen even sloot.

 

Ik weet ook niet waarom de verbouwers de tuinmuur met een voorhamer gingen bewerken, alleen dat ik ineens met een doorkijkje zat. Mijn tuin leek wel een Chinees afhaalrestaurant. Daar werd ik niet vrolijk van, om met Rob Geus te spreken. Ik werd er zelfs zodanig niet vrolijk van dat ik richting buurhuis stormde en een sloper van zijn laddertje aftrok. Ik geloof dat ik ook nog wat met spijkers heb staan gooien, om mijn punt kracht bij te zetten, maar dat kwam dan weer wat minder over. En dat terwijl ik zo vredelievend als wat ben, diep van binnen. Kun je nagaan.
 

Susan Boyle
Anyway, burenbonje voor Susan.
Lawaai blijft lawaai, en ook al horen de buren daar engelen zingen, hun liederen vloeiend en klaar, daar zitten ze niet op te wachten. Arme Susan, ik heb zo?n ontzettende zwak voor d?r. Tot tranen toe geroerd heeft ze me, met haar optreden bij Britain?s Got Talent. De eenzame vrouw met wenkbrauwen als straatbezems die ineens een wereldster wordt met I dream a dream; prachtig als sprookjes nog blijken te bestaan. Maar als ze daar dan lekker in opgaat door van ?s morgens vroeg tot ?s avonds laat mee te zingen met haar eigen cd?s blijkt die droom een nachtmerrie, ze is nu bang dat haar buren haar wat aandoen.
 

Ik zou Marco Borsato willen voorstellen, om wat te bemiddelen. 

Die weet al lang dat de meeste dromen bedrog zijn.

 

Lees ook de vorige columns van Daniëlle!
________________________________________________________________________________________

Daniëlle de Mol Moncourt (1969) geniet ervan met een knipoog naar dagelijkse dingen te kijken.

Ze is moeder van twee hevig puberende zonen - waarbij ze die knipoog meer dan hard nodig heeft -, schrijfster en journalist. Buiten dat houdt ze van sporten, heeft ze een hardnekkige chocoladeveslaving en wijst ze een lekker wijntje ook niet af.

In haar columns observeert ze mensen, de dingen die ze doen en waarom ze dat doen. Wat drijft ze? Een enorm gebied wat haar verbeelding steeds weer opnieuw prikkelt.

Over haar sportavonturen schrijft ze op haar blog serendipityddmm.blogspot.com.