De grote aftakeling

Een paar maanden geleden was ik met mijn beste vriend aan het lunchen en hij vond dat ik een column moest besteden aan ?dé grote aftakeling?. Hij begon zich namelijk een oude lul te voelen. En, nou ja, dat is-ie natuurlijk ook. 

 

Niet letterlijk. Hij is 27 ? dus dat kun je nog niet eens ?middelbaar? noemen ? maar qua mopperniveau kwam hij toch aardig in de buurt van mijn vader. Die overigens in de zestig is. Voordat hij me nu boos vanuit Praag gaat bellen, zal ik ook maar eerlijk toegeven dat hij wel een beetje gelijk had. Ik ben inmiddels 25 ? over een week 26, shit ? en kreeg dit jaar ook dát gevreesde spiegelmoment. Dat moment waarop je voor de spiegel om iets moet glimlachen en je hoofd vervolgens in de ?what de fuck?-modus terecht komt. Want waar komen godverdomme die lachrimpels opeens vandaan? Als in meervoud! 
 

Gezichtsvouw

Terwijl je van die lachrimpels nog kunt zeggen dat ze ?charmant? zijn en in ieder geval (nog) niet permanent in je gezicht staan gegraveerd, is dat met zo?n gezichtsvouw weer een heel ander verhaal. Wanneer ik vroeger met een rare vouw in m?n gezicht wakker werd, wist ik ook dat hij binnen een kwartier weer weg was. Nu niet. Nu loop ik een halve dag met dat ding rond en denkt iedereen dat ik op m?n bureau in slaap ben gevallen. Toen ik het er met een vriendin over had, vroeg ze mij of ik ook niet begon te voelen dat dingen gaan ?hangen?. Ik zei ?nee? en heb niet verder gevraagd. Ik wíl gewoon niet eens weten waar ze het over had. M?n billen? Gezicht? Oogleden? Borsten? Of grofweg alles?

 

Dat is toch ?effe? wat anders dan je voor ogen had toen je elf jaar oud was. Toen geloofde ik dat 24 het magische getal was. Dan zou ik écht volwassen zijn en alle wijsheid in pacht hebben. Wat een afknapper. Als (bijna) 26-jarige snap ik er meestal nog steeds de ballen van. Al die wiskunde- en biologielessen waren hartstikke leuk, maar had niemand mij even een paar lessen in het leven kunnen geven? Hoe ga je om met vriendinnen die niets eten? Wat is de beste negeermethode? Welke losers moet je je hele leven mijden? Hoe leg je een jongen uit dat een orgasme niet gewoon in het standaardpakket zit, maar dat je daar ook iets voor moet doen? Dat soort lessen waren pas handig geweest, maar blijkbaar is dat de grootste les van het leven: zoek het maar lekker zelf uit. Trouwens, die klote stelling van Pythagoras weet ik ook allang niet meer. 
 

 

'U'
Op mijn elfde had ik voor mijn toekomstige ?ik? wel meerdere dingen niet zien aankomen. Zoals dat pukkels gewoon je hele leven lang blijven verschijnen (waarom? WAAROM?), dat je na een avondje stappen een hele week kreunend met je hoofd in je handen rondloopt of het allerergste: dat er op een dag 11-jarigen ?u? tegen je zeggen. Dat is pas echt balen. Maar gelukkig biedt het leven nog een aantal prachtige vooruitzichten, zoals: poepluiers, menopauze, een elektrisch karretje en uiteindelijk het moment dat je jezelf terugvindt op een bankje, pratend tegen een eend. 

 

Maar ondanks alle aftakeling is het leven ook best wel prachtig. Mijn beste vriendin is na een aantal zware jaren zwanger van een prachtig jongetje, m?n moeder is al meer dan twee jaar kankervrij en ik ga dit jaar met mijn zus regelen dat we m?n vader mee op vakantie nemen naar een fantastische plek.

 

Daar kan geen rimpel tegenop. 

Lees ook de vorige columns van Jerney!



Jerney van Poorten - een 25-jarige in ontkenning - heeft een ?overdose? aan fantasie, een boel sarcasme en een afkeer voor mensen die altijd drie zoenen moeten geven.

Wekelijks schrijft ze op haar blog http://schrijftaal.blogspot.com over alles wat in haar ogen bijzonder interessant is. Zoals George Clooney of ruziën in bed. De columns zijn niet politiek correct, maar gelukkig ook nooit politiek: "Want dat is voor oude mannetjes met hangbillen."