Sylvia: 'Ik ben verminkt door de plastisch chirurg'

Toen Sylvia elf jaar geleden besloot om een botoxbehandeling te ondergaan, zag ze geen risico?s in de operatie die ze zou laten uitvoeren. ?Ik ging naar de enige kliniek in Doetinchem ? ik dacht een goede en professionele privékliniek?, zegt ze. ?Mijn behandeling was geen schoonheidsbehandeling. Ik heb altijd al een heel gespannen voorhoofd gehad, net als bij spastische mensen. De spieren in mijn voorhoofd stonden altijd strak. Mijn man zag op tv een keer iets over spastische mensen die botox kregen om dit tegen te gaan, en dacht dat het weleens iets voor mij kon zijn. De volgende dag heb ik de kliniek gebeld. Ik kon meteen terecht, het was allemaal geen probleem. Normaal gesproken krijg je 48 uur bedenktijd voor zo?n behandeling, maar dat wist ik toen niet?, zegt Sylvia. ?Dus ik ging er vol goede moed naartoe. De kliniek hing vol met certificaten, het zag er prima uit.?

Botox
?Botox is eigenlijk een medicijn, een gekweekt gif?, vertelt Sylvia. Bij een botoxbehandeling wordt het goedje in de uiteindes van de zenuwen gespoten, waarbij deze voor vijf tot zes maanden verlamd worden. Daarna is het uitgewerkt en moet de behandeling herhaald worden. Sylvia: ?De eerste behandeling ging prima en na zes maanden moest ik inderdaad terugkomen. Toen zei de arts tegen mij dat hij iets nieuws had, een eenmalig, permanent middel. Het klonk goed, want dan hoefde ik niet steeds terug te komen voor nog een behandeling. Met mijn man heb ik dit overlegd, we hebben alles goed doorgelezen. Het middel was puur plantaardig. Ondanks dat de behandeling vrij duur was, besloot ik het gewoon te doen. Maar na ongeveer een halfjaar begon de ellende. Mijn gezicht veranderde, ik kreeg een voorhoofd als een elephant woman en mijn wangen werden enorm dik.?

Sylvia is teruggegaan naar de kliniek. ?De arts zei dat het allemaal zó verholpen kon worden. Ik kreeg injecties toegediend, achteraf een heel heftig soort ontstekingsremmers?, zegt ze. ?En het werd alleen maar erger. Ik ben gestopt toen ik veel complicaties erbij kreeg. Mijn gezicht was ontstoken en ik kreeg een bult op mijn voorhoofd, zo groot als een ei. De huisarts verwees me door naar de afdeling plastische chirurgie in het ziekenhuis. Daar schrokken ze verschrikkelijk van wat ze zagen. Ik moest een MRI-scan ondergaan en daaruit bleek dat in mijn hoofd de bloed- en zenuwbanen ingekapseld waren. Het zou daardoor ontzettend moeilijk worden om me te opereren, zonder verdere schade aan te brengen. Maar er moest snel iets gebeuren, ondertussen was ik zelfs blind aan het worden omdat de bult op mijn ogen drukte.?

?Tot die tijd was ik niet boos op de plastisch chirurg, ik was daar juist helemaal niet mee bezig?, zegt Sylvia. ?Ik had zo veel pijn. Ik durfde zelfs niet meer in mijn eigen woonplaats boodschappen te doen. Mensen vonden dat het mijn eigen schuld was. Maar voor mij was het geen schoonheidsbehandeling, daarvoor heb ik het niet laten doen.?

Sylvia heeft een ingrijpende operatie ondergaan. ?De chirurg heeft de bloed- en zenuwbanen in mijn voorhoofd moeten verwijderen. Hierdoor kan ik bepaalde geluiden en drukte niet meer verdragen?, zegt ze. ?Ik ben afhankelijk van botox nu, ik krijg het op recept en eens in de zoveel tijd wordt het ingespoten. Ik weet er nu mee te leven, maar het is best heftig. Ik had nooit verwacht dat ik, tot aan m?n dood, dingen moet doen om enigszins normaal te kunnen leven. Zeven jaar lang heb ik operaties gehad om mijn gezicht weer op een normale manier op te bouwen. Tot op heden heeft dit alles me zo?n ? 70.000,- gekost.?

Natuurlijk is Sylvia een rechtszaak begonnen tegen de verantwoordelijke kliniek. ?De zaak heb ik uiteindelijk gewonnen, door mij zijn zij failliet?, zegt ze. ?Dit kwam omdat ik aan kon tonen dat ze tijdens mijn behandeling onzorgvuldig te werk zijn gegaan. Dit had ik niet verwacht, ik was alleen op zoek naar gerechtigheid. Mijn leven was immers verwoest.?

Stichting Slachtoffers Cosmetisch Artsen
Voor Sylvia heeft de zaak naast alle ellende ook positieve dingen opgeleverd. ?Ik heb overal meldingen gemaakt, van de gezondheidsinspectie tot aan de regering. Het resulteerde in een gesprek met de hoofdgeneraal van de gezondheidsinspectie. Naar aanleiding van dit gesprek is ingevoerd dat privéklinieken voortaan geregistreerd moesten worden, dit hoefde toen nog helemaal niet?, zegt Sylvia. ?Doen ze dat niet, dan krijgen ze een flinke boete. Ik wil nu dat de klinieken ook dezelfde normen en protocollen gaan hanteren als ziekenhuizen. Daarvoor heb ik een stichting opgericht, de Stichting Slachtoffers Cosmetisch Artsen. Mensen die in een soortgelijke situatie terechtgekomen zijn kunnen zich hier aanmelden. Ik probeer ze advies te geven en we zorgen dat ze bij goede artsen terechtkomen.?

?Met alle media-aandacht en de stichting wil ik mensen bewust maken en laten zien dat schoonheid niet gelukkig maakt?, zegt Sylvia. ?Ik wil een waarschuwing naar buiten sturen. Dit alles heeft ook veel invloed gehad op mijn gezin. Ik heb het geluk dat ik een lieve man en een fijne zoon achter me heb staan en dat wij mensen zijn met een sterk karakter. Maar we hebben veel zwakke momenten gehad. Ik heb vaak genoeg gedacht dat ik tegen een boom aan wilde rijden. Ik verloor mijn vrienden, raakte in een enorm isolement. Ik heb een positieve instelling en alles heeft uiteindelijk goed uitgepakt, daar ben ik megadankbaar voor.?

Sylvia is blij dat ze nu iets positiefs doet met haar verhaal. ?Als dit mij niet gebeurd was, was deze deur nooit opengegaan?, zegt ze. ?Ik vind het nu heel belangrijk dat jonge mensen op de risico?s geattendeerd worden. Het is allemaal niet zo mooi als het lijkt.?

Lees ook onze andere real life verhalen.