ZeMama: Roosviceevoetjes

?We hebben een huilbaby?, klaagde ik toen Tijl zeker een kwartier onafgebroken had gehuild. ?Hoe durf je dat te zeggen!? bitste mijn man. ?Er is niets aan de hand.? Maar ik voelde dat er iets goed mis was.
 

Pijnlijke gezichtjes 

Omdat onze tevreden baby de afgelopen dag en nacht huilerig was, continu de hik had en pijnlijke gezichtjes trok, maakt ik een afspraak bij de huisarts. Zij onderwierp Tijl niet aan een uitgebreid onderzoek zoals ik had verwacht, maar ging wel met me in gesprek. Als het aankomende nacht weer huilen geblazen was, adviseerde ze me Johannesbroodpitmeel door zijn voeding te roeren. 
 

Later die middag ontving ik een berichtje van mijn man. Hij was niet lekker en kwam naar huis. Oververmoeid na een gebroken nacht. Wij waren ook niks gewend. Ik vroeg me af hoe mensen dat deden met een huilbaby. Een kindje dat nachten, dagen of weken achter elkaar aan een stuk huilt. Ik keek naar onze Tijl, die tevreden in de kinderwagen lag te spinnen. 

Nachtvoeding

Omdat bleek dat mijn man echt goed ziek was, beloofde ik die nacht de voeding te doen. Tijl besloot de hele nacht door te jengelen. Om half drie maakte ik zijn fles en hing even later spontaan boven het toilet om over te geven. Waarschijnlijk toch een griepje. Ik vermande me. Poetste mijn tanden, mijn gezicht en handen en verschoonde hem terwijl me het huilen nader stond dan het lachen. Ik gaf hem zijn fles. Daarna huilde hij hartverscheurend en urenlang. 

De nacht ging over in een dag. Mijn man maakte de ochtendfles en een ontbijt voor ons dat we niet opaten. Het dienblad bleef onaangeroerd op ons bed staan. Tijl viel na zijn ontbijt in slaap en wij deden dankbaar mee. Na een halfuur zette hij het weer op een huilen. Mijn man sloeg het dekbed opzij om naar hem toe te gaan en daarmee ging ook ons ontbijt over de vloer. Doorweekte beschuitjes op het laminaat. Plakkerige roosvicee en koudgeworden thee. Ik haalde Tijl uit bed en liep er met mijn slaaphoofd dwars doorheen. Roosviceevoetjes op onze bovenverdieping achterlatend. 
 

 

Met een knallende kop naar het schoolplein

We sleepten ons door de dag en naar de apotheek. We moesten Johannesbroodpitmeel hebben en een middel tegen darmkrampjes. De volgende dag hadden we onze tevreden baby weer terug. Hij slaapt, drinkt, speelt, laat zich knuffelen en ligt kirrend in de box. Als hij scheurende honger heeft of doodmoe is, huilt hij, maar hij heeft geen pijn meer. Onze gebroken nachten blijven beperkt tot de nachtvoeding van half vier. Ik begrijp niet hoe mensen blijven functioneren met een baby die hen nachtenlang wakker houdt. Na twee verrotte nachten dacht ik al dat ik zou doordraaien. Tijl heeft ons heel even laten voelen wat het echt betekent om ouder te zijn. Dat ben je 24 uur per dag, 7 dagen per week. Of je nu ziek bent, ongesteld, chagrijnig of gewoon doodmoe. Ooit vroeg ik mijn vriendin hoe ze voor haar dochter kon zorgen terwijl ze migraine had. 

?Gewoon. Met een knallende kop naar het schoolplein?, zei ze. 

Noem dat maar gewoon zeg. 

Lees ook de vorige ZeMama-columns van Aefke!