Michael: ?Ik schaamde me voor mijn mannenborsten?

(Te) grote borsten kunnen voor ernstige problemen zorgen, zowel mentaal als fysiek. Maar wat nou als je als man borsten hebt? Michael had mannenborsten. ?Het heeft vier jaar geduurd voordat ik naar de dokter durfde te gaan.?

 

?Ik ben nooit tevreden geweest over mijn lichaam", vertelt Michael (23). Toen ik twaalf jaar oud was, zijn mijn ouders gescheiden. Ik had daar veel moeite mee en stortte me op eten, met als gevolg dat ik dikker werd. Op mijn zestiende was ik weer wat afgevallen. Het viel me toen op: ik had mannenborsten. Het was heel verwarrend, want een man hoort toch geen borsten te hebben? Ik schaamde mij er heel erg voor. Qua lichaamsbouw leek ik niet heel dik meer, maar onder mijn kleren zag alles er belabberd uit. Ik wist dat er iets niet klopte aan mijn lichaam."
 

"Ondanks mijn overgewicht was ik toch een actief kind. Voetballen vond ik geweldig, maar eenmaal in de kleedkamer sloeg mijn enthousiasme om in schaamte. Als ik na de training onder de douche stond met de andere jongens, lachten zij mij uit. Ik probeerde te doen alsof het mij niets kon schelen, maar in mijn achterhoofd wist ik dat mijn lichaam niet normaal was. De oorzaak van mannenborsten is moeilijk aan te wijzen. Meestal is overgewicht de boosdoener. Ik denk dat het bij mij door de schommeling in gewicht is ontstaan. Doordat ik eerst heel dik was, viel het niet heel erg op." Zijn borsten maakten Michael zo onzeker, dat het hem belemmerde in zijn dagelijks leven. "Ik vermeed het strand en het zwembad. Ook trok ik grotere kleding aan, zodat het minder opviel. Mijn seksleven leed er ook flink onder. Tijdens de seks vertikte ik het om mijn shirt uit te doen. Ik hield mijn shirt altijd aan." 

 

De stap

Het heeft vier jaar geduurd voordat Michael naar de dokter durfde te gaan. "Uiteindelijk heb ik op mijn 21e al mijn moed bij elkaar geraapt. Ik was het zat. Ik ging verhaal halen bij de huisarts, want ik was benieuwd of er überhaupt wel een oplossing was voor mijn probleem. De huisarts onderzocht mijn borsten om te zien of ze verkleind konden worden. Dat kon gelukkig. De dokter vroeg ook wat de precieze reden was dat ik mijn borsten wilde verkleinen. Ik vertelde hem over mijn onzekerheid. Een borstverkleining kost helaas tussen de 4000 en 6000 euro. Een hoop geld, dat ik zelf niet kon betalen. De dokter concludeerde dat ik er psychisch onder leed. Na twee maanden kreeg ik te horen dat de operatie vergoed werd. Ik was ontzettend blij. Het kon eindelijk gaan beginnen!"

 

Uiteindelijk werd Michael geopereerd. "Ik was erg zenuwachtig, want in heel mijn leven was ik nog nooit geopereerd. Ik wist niet wat voor pijn ik kon verwachten en hoe het resultaat zou zijn. Wel wist ik één ding zeker: dat het er sowieso niet op achteruit zou gaan. Tijdens de operatie werd ik volledig onder narcose gebracht, iets wat ook geheel nieuw voor mij was. De plastisch chirurg heeft tijdens de operatie vet weggezogen rondom mijn borst. Verder heeft hij van elke borst het tepelhof eraf gehaald, want die waren veel te groot. Later zijn ze er als het ware weer op ?genaaid?. Toen ik uit mijn narcose kwam, had ik veel pijn. De drains die in mijn borsten waren geplaatst om nalekkend bloed of lichaamsvocht op te vangen, deden het meeste pijn. Van mijn borsten tot aan mijn navel was ik strak ingebonden met verband, maar ik zag wel al meteen verschil. Het was echt platter! Ik moest twee nachten in het ziekenhuis blijven en daarna mocht ik naar huis."

 

Herstel
Acht weken lang moest Michael een elastische bandage dragen. "Dat zorgde ervoor dat de huid weer mooi aanhechtte en dat de vorm van mijn borsten goed bleef. Ik moest elke dag mijn tepels insmeren met vitaminecrème. Op mijn tepels waren de littekens het meest zichtbaar. Niet alleen tijdens de operatie, maar ook thuis heb ik heel veel steun gehad van mijn familie en vriendin. Ik mocht mijn armen niet omhoog strekken, wat betekende dat ik mezelf niet kon aankleden. Mijn vriendin heeft mij in die tijd ontzettend goed geholpen."
 

"Ik heb niet veel mensen over de operatie verteld. Ik schaamde mij er nog voor. Alleen mijn directe omgeving, zoals familie en goede vrienden, heb ik ingelicht over de operatie. En natuurlijk mijn werk. Dat moest wel, want na de operatie mocht ik mij absoluut niet inspannen. Dat betekende dat ik mijn werk even niet meer kon uitvoeren, waardoor ik in de ziektewet terecht kwam."

 

Life changing

"Na zes maanden moest ik voor controle naar het ziekenhuis. De plastisch chirurg die mij had behandeld liet mij foto?s zien van voor en na de operatie. Het resultaat was ongelofelijk. Wat een verschil!"

Het is nu drie jaar geleden dat Michael werd geopereerd. "Af en toe zijn mijn borsten nog gevoelig, maar verder heb ik nergens meer last van. Ik ben heel blij met het resultaat. Het is zo veel beter dan hoe het was. Ik loop tegenwoordig weer zelfverzekerder rond. Spijt heb ik totaal niet van de operatie. Ik voel me bevrijd en opgelucht.? 

Geschreven door: Ilona Grin