Oer-tv

Laatst bedacht ik me dat heel veel van de televisieprogramma?s waar ik mee ben opgegroeid, nu he-le-maal niet meer door de beugel zouden kunnen. De tijdgeest verandert, zonder dat je het direct in de gaten hebt. 

 

Maar krijg je zo?n oude serie onder ogen dan is het net alsof je in een tijdmachine teruggeworpen wordt richting Stenen Tijdperk. Ok, ik kom misschien uit een generatie die dat Stenen Tijdperk van de tv nog heeft meegemaakt, dus ik weet niet of het verschil voor iedereen zo groot is, maar even ter illustratie: omdat mijn ouders heel lang een zwart-wit tv hadden, had ik de eerste jaren niet eens in de gaten dat de Hulk gróén was. Ik zag alleen dat hij opzwol en uit al zijn kleren scheurde, behalve uit zijn broek. Die bleef dan weer heel decent om de kwetsbare delen heen zitten. Maar groen? Nee, geen idee. De Hulk is trouwens wel mooi met z?n tijd meegegaan, opgeleukt met 3D en Dolby Surround. Dus groen in your face en gebulder van vijf kanten tegelijk.
 

 

De Film van Ome Willem
Maar wat te denken van De Film van Ome Willem? Zou ?ie nu never nooit meer mee wegkomen, met die show. Probeer het je even voor te stellen: een beetje dikkige, ouwe, lollige oom die zich een weg naar binnen trapt door een papieren deur. In de tijd van The Shining, hè. Ook dat nog. Maar daar kunnen kinderzieltjes wel tegen. Nee, hij trapt erdoor onder het grommen van ?Hallóóóóó lekkere rrrrrrakkers van me! Kom maar eens even gauw bij ome Willem, zodat 'ie je eens lekker kan pákken!? En hop, op schoot met die kids. Om meteen erna ouwe Geitenbreiers te gaan kussen en te zingen over het eten van poep.

Serieus, moet je nu mee aankomen. Ouders zouden massaal richting Hilversum trekken en collectieve lynchpartijen acht ik ook niet uitgesloten. Er zouden Kamervragen gesteld worden en die arme ouwe Ome Willem zou met al z?n goeie bedoelingen meteen erelid van Vereniging Martijn worden gemaakt, zodra die weer bovengronds mag.
 

 

Poepfetisj
Die hele tijd leek overigens wel te worden beheerst door een poepfetisj. Je zou het een shittijd kunnen noemen. In De Stratenmaker Op Zee-show werden voortdurend scheetjes gelaten door De Deftige Dame, Erik Engerd was écht een griezel die de weg vroeg naar poep- en piesstraatjes, en de Stratenmaker - de latere meneer Aart uit Sesamstraat - propageerde, buiten keutelen, vooral dat nutteloze beroepen garant stonden voor een waar vrijheidsgevoel.

 

De Berenboot en De Fabeltjeskrant - die tune zing ik nog zó mee - waren een stukje onschuldiger. Maar waar ik van Ome Willem en van Erik Engerd had geleerd dat poep eten grappig is en je je gewoon lekker altijd en overal moet laten pakken, stak ik hier op dat arbeidsethos geen must is. Die beesten uit Fabeltjesland deden geen zak, ze hingen alleen maar in het Praathuis rond en Kapitein Brom en Maatje brachten ook al geen geld in het laatje. Die gingen voor de lol het ruime sop op.

 

Het is een wonder dat ik niet geknakt uit dat tijdperk gekomen ben, met zulke denkbeelden. Voor hetzelfde geld hing ik nu de hele dag op de bank met een joint in m?n gezicht te doemdenken, omdat werken betekent dat je je laat knechten en de wereld toch al kut genoeg van zichzelf is.

 

Ik ben benieuwd waar mijn kinderen later op terugkijken.