Mijn servet wordt een tafellaken

Kleine kinderen worden groot. Maar waar ik ze vroeger wel groot wilde kíjken, gaat het nu ineens wel heel erg hard: mijn oudste gaat komend schooljaar in Amsterdam studeren.

Dat is een geweldig plan, en ik gun ‘m zijn vrijheid, ongelijkheid en broederschap van ganser harte. Ik kijk mee uit naar een kamer (anyone?), baantjes, spullen voor die kamer en de hele reutemeteut die erbij komt kijken. 

 

Voor hem is het een enorme stap naar bijna complete zelfstandigheid, mij overvalt het ineens: mijn baby is groot. Hij staat te trappelen, ik voel me dubbel. Ja, ik weet het. Empty nest, enzovoort. Mijn nest is niet eens empty, want er zit er nog een in, maar half leeg is niet meer vol. Wat ik met glazen heb, heb ik duidelijk niet met kinderen.
 

 

Knulletje maat giraffe
Voor mijn gevoel is het nog steeds m’n knulletje. Formaat giraffe inmiddels, maar toch: mijn knul. Ik kan er nog steeds mateloos van genieten als die giraffe zich op de bank naast me dubbelvouwt. Hij is 1,93 meter met benen die eindigen op mijn navelhoogte. Dat had natuurlijk een aanwijzing voor me kunnen zijn, die lengte. Het is bepaald geen kabouter meer, maar lichamelijke groei is niet hetzelfde als geestelijke. En die laatste twee hebben bij hem het afgelopen halfjaar een enorme vlucht genomen. Heel snel. Na de vakantie ging hij niet langer alleen de hoogte, maar ook de breedte in. Van een sliert spaghetti naar, laten we zeggen, tagliatelle.Tagliatelle met spieren, een baard en een zware bromstem. En wat me nog het vreemdste voorkwam: hij begon plotseling verantwoordelijkheidsgevoel aan de dag te leggen. Uit zichzelf huiswerk maken. Kamer opruimen. Twee baantjes. En tussendoor zo nu en dan een feest dat de hele nacht duurt. Work hard, play hard.

 

Ja, het overvalt me behoorlijk. En dat merk ik aan mezelf. Kon ik me tot dusver als een redelijk relaxte moeder beschouwen, nu ben ik een kip. Zo een die bovenop haar ei zit. Ik wéét dat je pubers niet moet bestormen met knuffels. Dus een kriebeltje over de rug, een kneepje in de nek, een aai over de bol, daar werd het beste op gereageerd. Ik hield rekening met hem. Nu ik weet dat hij weggaat, heb ik mezelf niet zo goed meer in de hand. Als ‘ie binnenkomt, als ‘ie de deur uitgaat, tussendoor: ik wil ‘m steeds even vastpakken. Even snuffelen. Daar wordt goedmoedig op gereageerd. Een enorme arm om me heen, een aai, een klopje op m’n rug. Soms een “máhám, nu weet ik het wel.” Hij houdt rekening met mij.
 

Stuurvrouw aan wal
Ik word nostalgisch. Ik zit fotoalbums door te bladeren en verlang terug naar de tijd toen ‘ie klein was. De tijd dat ik niet kon wachten tot hij groot was. En vraag me af of ik er wel genoeg van genoten heb, genoeg heb gedaan. Mijn taak zit er bijna op. Maar ik wil ‘m nog zoveel leren, nog zoveel meegeven. Het is een rare gewaarwording. Ik heb dit scheepje zelf de volle zee opgeduwd, nu vaart hij uit en voel ik me als de stuurvrouw aan wal. Roepend langs de kant, de geluiden verstommend in de golven waar hij vol vertrouwen op afstevent.

 

Lieve Merlijn, ik ga alles missen. Je lawaai, je gewoontes, de belachelijke hoeveelheden eten die ik in huis moet hebben, zelfs de irritatie over het feit dat je voorkeurstijd om te douchen rond middernacht ligt. Maar het meeste nog ga ik jou missen. En ga ik er nog harder van genieten als je weer eens thuis komt, straks. En ik geloof, nee, ik weet zeker dat je het fijn gaat hebben. Daar zorg je wel voor. Je hoeft me niet trots te maken, want dat ben ik al. Maak er wat van, kerel. Je kunt het nu zelf.