Sam heeft boulimia: 'Alles wat ik eet, kots ik uit'

 
“Ik heb mezelf nooit écht aantrekkelijk of leuk gevonden, maar er zijn momenten geweest waarop ik mezelf minder haatte. Of juist meer.”

Toen Sam (21) begon met haar opleiding aan het MBO zijn de problemen begonnen. En dan vooral de problemen rond haar gewicht. “Ik besloot dat ik gewicht moest verliezen. Ik had een vriendin, maatje superslank met lang, bruin haar en grote blauwe ogen. Kortom: een natuurlijke schoonheid. Maar ondanks dat wilde ze afvallen. Ik was er nooit mee bezig geweest, maar ik dacht als zij onder het kopje ‘dik’ valt, wat maakt mij dat dan? Ik was doorsnee, niet erg bijzonder en als we samen over straat liepen keken alle jongens alleen haar na. Ik geef eerlijk toe, ik was hartstikke jaloers. Dus ik wilde met het afvallen meedoen.”
 

Sam leek te weten waar de jongens naar keken. “Kleine borsten die amper bewegen als je loopt, een smalle taille en een strakke buik. Mijn vriendin hield zich aan een strak eetschema en ik sloot me erbij aan. Ik zag mezelf als een project. De uitdaging was elke keer om zo min mogelijk te eten, de dag te overleven op een bekertje Cup-a-soup. Ik werd er steengoed in. En belangrijker, ik had meer sjans dan ooit tevoren.”
 
“Als ik nu erop terugkijk, zat ik toen best wel lekker in mijn vel. Maar toen ik minder ging wegen, werd het ook steeds minder leuk.” Na het MBO kwam Sam terecht op het HBO. "Het was een compleet andere wereld. Ik had inmiddels verkering met een jongen die in een restaurant werkte, dus het niet eten sloeg ineens om naar eten waar ik maar trek in had. Gedachteloos stopte ik alles maar naar binnen. Ik focuste me op school en haalde binnen het jaar mijn propedeuse. Ik was trots, maar de kilo’s waren er ondertussen wel aangekomen. Ik was dik geworden en het erge was dat ik niet de enige was die het was opgevallen. Mijn ouders, vrienden en klasgenoten: iedereen was zo ‘eerlijk’ om me ermee te confronteren. En toen mijn ouders ook nog eens ‘subtiel' zeiden dat er best wel iets van af zou kunnen, wist ik genoeg.”

Wel de lusten, niet de lasten

Maar Sam merkte dat haar lichaam verslaafd was geraakt aan al dat slechte eten. “Ik probeerde met mijn oude strijdplan weer de kilo’s aan te pakken. In combinatie met hardlopen hoopte ik weer hetzelfde resultaat te bereiken. Alleen het probleem was dat ik mezelf niet meer kon uithongeren. Ik gebruikte daarom het vele hardlopen maar als excuus om mijn drang naar eten goed te praten. Afvallen werd zo een oorlog die ik langzaam aan het verliezen was.” Sam viel niet af, maar kwam nog eens vijf kilo aan. Toen ging het echt mis. “Ik kocht boeken over verslavingen en eetstoornissen. Maar in plaats van dat ik de ernst in deze informatieve boeken zag, gebruikte ik ze als handleiding.  Ik las ergens iets over overgeven en besloot het gewoon eens te proberen. Met succes, het voelde als een triomf. Dit zou weleens mijn redding kunnen zijn, dacht ik toen. Wel de lusten, niet de lasten.”
 

“Niet alleen het overgeven, maar ook het verhullen ervan ging me goed af. Uiteindelijk kwam ik zelfs op een punt waarbij ik dacht: waarom een boterham als ik ook een zak chips zou kunnen eten? Het ging er toch wel uit. Alleen het afvallen gebeurde maar niet. Dat irriteerde me, dus zocht ik online naar informatie waarom. Ik las dat tijdens een binge-attack (een vreetbui) je zo veel eet, dat je lang niet alles eruit kotst. Je komt er juist eerder van aan. Shit, dacht ik toen.”
 
Het was bij de tandarts toen Sam echt doorhad dat ze niet goed bezig was. "Mijn tandarts schrok van mijn gebit, vooral van mijn glazuur. Het was zo goed als verdwenen door het overgeven, en mijn tanden zouden kunnen afbreken, zei hij. Ik zei dat ik veel appelsap dronk. En hij geloofde me.” Maar het verhaal bij de tandarts greep Sam wel aan. “Eén van de weinige dingen die ik wél mooi vind aan mezelf, zijn mijn tanden. Die wilde ik niet verliezen. Tijd voor een nieuw plan dus. Ik besloot meer te sporten en minder te eten. Ik at rond de 1200 calorieën per dag, omdat ik had gelezen dat je lichaam dit minimaal nodig heeft om te functioneren. Mijn inmiddels nieuwe vriend vond dat ik ook wel wat gewicht kwijt kon, dus ik wilde het ook voor hem doen. Eindelijk zag ik veranderingen in mijn lichaam. Ik kreeg complimentjes, maar ik was er nog niet.”
 
Uitgescheurde mondhoeken & keelontstekingen
Sam ging naar de universiteit en woog inmiddels 65 kilo, maar ze was niet tevreden. Ik ging door, ondanks dat ik had beloofd te stoppen met afvallen. “Ik wist dat mijn vriend me aantrekkelijker vond, dus gewicht verliezen stond in mijn gedachten gelijk aan zijn groeiende verlangen. Maar tijd om nog meer te sporten had ik niet. De kilo’s naar de zestig waren dubbel zo zwaar. Helaas lukte het overgeven met mijn vinger niet meer. Niet omdat ik het niet wilde of probeerde, maar omdat m’n lichaam door het vele overgeven een soort van ‘immuun’ was geraakt voor die vinger in mijn keel. Dus gebruikte ik andere dingen zoals een lepel of tandenborstel. Door al dat overgeven kreeg ik keelontstekingen, uitgescheurde mondhoeken en had ik uiteindelijk geen stem meer over. Hoe ik het verborgen hield? Ik ging in de badkamer mijn ‘gezicht wassen’ en gooide de kraan aan tijdens het overgeven. Of als ik uit eten ging, nam ik mijn tandenborstel mee. Want als je eten te veel gezakt is, wordt het overgeven moeilijker.”
 

“Uiteindelijk was ik kapot. Ik was niet tevreden met wat ik zag in de spiegel en al die moeite en pijn brak me op. Mijn leven draaide om afvallen, sporten en eten. Ik wilde twee keer per dag sporten en als dat niet kon, was mijn dag verpest. Ik werd gemeen. Ik kraakte mijn vriend af als hij iets slechts zat te eten en zei tegen iedereen dat ‘hij echt niet dik was’. Ik wilde mensen dikker maken, zodat ikzelf dunner leek.” Sam wilde stoppen met afvallen. “Ik vond mezelf niet dik meer, maar wilde wel mooi zijn. Toch had ik de behoefte aan rust. Ik keek in de spiegel en zag een vermoeid, lusteloos en depressief iemand. De spontane meid was weg.”

Iedereen had het door

“Ik denk dat mijn ouders het wel door hebben gehad, maar er is nooit bewijs geweest. Mijn vader en moeder maken weleens opmerkingen en zeggen dan dat ik mezelf eens moet accepteren, maar dat kan ik niet. Ik heb mijn lichaam veel aangedaan en doe het nog steeds. Hulp zoeken heb ik overwogen, maar ik ben bang. Bang dat ik moet eten zoals een ander dat wil en dat ik niet meer mag sporten. En bang dat ik mijn doel niet bereik en dikker word. Ik geloof ook dat ik het zelf onder controle kan houden. Ik heb een probleem, dat weet ik, maar er zijn mensen die het zwaarder hebben. Ik ben niet extreem dun, dus hoe erg kan het zijn? Wel heb ik het mijn omgeving verteld. zodat ik niet kan terugvallen. Maar ja, of dat werkt?”
 
“Ik stel nog steeds regels voor mezelf. Ik mag maar 60 kilo tot 63 kilo wegen en moet blijven sporten. Ik ben gek op eten en als iedereen slaapt, vreet ik mezelf vol. Ik kijk er elke keer ook zo naar uit als ik kan sporten. Voor mijn gevoel maak ik dan weer een begin om richting de onderkant van mijn marge te gaan. Ik hoop ooit echt blij te zijn met mezelf, maar ik acht die kans vrij klein. Het is alleen wel alles wat ik wil.”
 
Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar karin@ze.nl o.v.v. real life-verhaal.

Lees ook onze andere real life-verhalen.