Dagboek van een transvrouw: Gaan met die banaan

Niet nadenken maar doen. Zo ben ik het maar tegemoet getreden en heb ik gebeld. “Eh, ik wilde graag een afspraak maken voor genitaal ontharen. Kan dat?” De mevrouw aan de andere kant van de lijn is beleefd en neemt rustig mijn gegevens op. 

 

“Vrijdag kan ik wel”, ga ik verder. Als ik een afspraak maak wil ik eigenlijk gewoon meteen worden geholpen. Wel wat optimistisch blijkt. De mevrouw lacht: “Nou, over een maand heb ik een gaatje. Zal ik u daar inzetten?” 

“Ja, doet u dat maar. Zet u mij daar maar in.” 

 

Getekende piemel
Ik ben doodzenuwachtig. In mijn hand heb ik een plaatje van een getekende piemel met daaromheen een ruime cirkel. Dat is het te ontharen gebied. De wachtruimte is modern ingericht. Grote witte bollen als lampen en oranje stoelen keurig op een rijtje tegen de muur. Schaapachtig laat ik mijn rijbewijs aan de assistente zien. Dat moet om te bewijzen dat ik ben wie ik ben. Ik schuif het plastic kaartje met mijn mannenfoto naar haar toe. De assistente begint driftig te tikken op het toetsenbord en ik mag plaatsnemen op één van de oranje stoelen.
 

Een jonge vrouw van nog geen dertig haalt me op. Blond, gympen en een witte doktersjas. Ze leidt me naar de behandelkamer en na het invullen van een paar vragenlijsten zeg ik dat ik het erg spannend vind, dat ontharen. Ze lacht vriendelijk, zegt dat ik niet de enige ben die daar last van heeft en vraagt me vervolgens om me van onderen uit te kleden. 

“Wilt u liggen of zitten?”

“Ehh…”

“Als u gaat zitten kunt u de behandeling volgen en als u gaat liggen krijgt u een zwart brilletje op om uw ogen te beschermen tegen het infrarode licht.” 

“Ehh…, ik ga wel liggen.”
 

Met of zonder haar op de schaamlippen
“En wilt u mét of zonder schaamhaar op de buitenste schaamlippen?”

De vraag komt voor mij zo onverwacht dat ik niets kan zeggen. Hé? Hoor ik dat goed? 

“Eh…” Mijn god, wat moet ik nou antwoorden? 

“Veel dames hebben tegenwoordig een kale vagina. Als u dat ook wil, pak ik uw balzak even mee. Die huid wordt voor de buitenste schaamlippen gebruikt. Vandaar. Houdt u het schaamhaar, dan kan dat eventuele littekens verbergen”, zegt ze professioneel. 

Vandaag wordt er geen balzak meegepakt, denk ik opstandig.

“Doe maar mét”, zeg ik zacht en stiekem ben ik blij dat ze weet waarover ze het heeft. Iemand met ervaring en dat is fijn.

Ik denk niet na over deze gekke situatie. Half in mijn blootje, de schaamte voorbij, zie ik dat ze een wit potlood pakt, mijn piemel voorzichtig optilt en een cirkel trekt rondom. “Dit is het te ontharen gebied. U krijgt ongeveer zes behandelingen, meestal is dat genoeg.” Vol overgave laat ik me op mijn rug vallen.

“Oké dan, beginnen maar.” Ik zucht diep. 

Ze pakt het apparaat en zet het ergens tussen mijn benen. “Als het pijn doet mag u het zeggen. Zegt u niets dan zet ik hem wat hoger. Dan kunt u het hebben.” 

“Oké dan”, zeg ik weer. Geforceerd probeer ik via mijn buik te ademen. “Rustig,” denk ik, “gewoon rustig blijven.”

Maar het doet geen pijn. Ik begrijp er niets van. Het doet gewoon geen pijn. Ik dacht dat ik nu de hel op aarde zou meemaken maar nee. Het gaat supergoed. Zelfs het in mijn blootje op een behandeltafel liggen terwijl er een jonge blonde vrouw zich staat te bemoeien met mijn handeltje doet me niets. Ik dacht dat ik op mijn handen en knieën zou moeten zitten. Tjongejonge, heb ik me even druk gemaakt om niets.
 

Op de terugweg in de auto moet ik lachen om mezelf. “Druk ding”, hoor ik mezelf zeggen. “Wat kun jij hysterisch doen zeg.” Maar ik ben ook geroerd. Ik doe dit om me voor te bereiden op de geslachtsveranderende operatie. Het gaat echt gebeuren. En na al die twijfel kan ik opeens niet meer wachten tot het zover is. Begin volgend jaar zal het ergens zijn. Januari of februari. Misschien maart of april. Zacht houd ik mijn hand tussen mijn benen. “Tjonge.”