De meest gedrogeerde generatie

Een hele tijd geleden zag ik een film die ik als zo angstaanjagend beschouwde dat hij me tot op de dag van vandaag is bijgebleven.
 

Die film was Equilibrium, met Christian Bale. Het ging over een regering die mensen  zo volpompte met kalmerende middelen, dat de complete bevolking een lijdzame kudde werd. Het hebben van emoties werd gezien als hoogverraad, waar de doodstraf opstond. Dit gegeven vond ik eng. Het ís ook eng. Ik ben eigenlijk niet zo’n fan van science fiction, het was zoiets waar ik onder het zappen door bij bleef hangen. Dat heb je weleens.

 

Depressies
Wat ik ook weleens heb, zijn depressies. Eén of twee keer per jaar komen ze voorbij. Dat zijn afschuwelijke, donkere periodes, variërend van een paar weken tot een paar maanden, vol gevoelens waarvan ik niet wist dat ik ze had. Maar dan komen ze bovendrijven, uit diepe, vergeten hoekjes van mijn hoofd. Het doet fysiek pijn. Het verkrampt mijn hele lichaam totdat elke spier verzuurd is, het verkrampt mijn geest tot een negatieve spiraal waarbinnen geen blijdschap meer lijkt te bestaan. Niets helpt. Pijnstillers niet, natuurmiddelen niet. En nee, antidepressiva ook niet.
 

Antidepressiva
Dat heb ik eens geprobeerd, maar daar werd de wereld zo raar van dat ik me zelf nog raarder ging voelen. Ik kon niet meer schrijven, niet meer lezen, niks interesseerde me nog genoeg om het op te pikken als onderwerp. Elk gevoel werd vlak, ik was niet meer somber, maar ook niet blij. De rest van de wereld kwam juist veel te hard binnen; bij het oversteken van de straat, bijvoorbeeld. De auto’s leken zo snel te gaan dat ik nooit aan de overkant kwam. Ik stond daar maar. Als een bejaarde die een ommetje gaat maken en er in ineens achterkomt dat hij zich op Mars bevindt; álle omstandigheden lijken veranderd sinds de laatste keer dat hij in zijn hoofd keek.

 

ADHD
Nog iets dat ik heb: een zoon met ADHD. Of een kind dat een beetje erg druk is, wat je wil. Dat betekent dat  impulsbeheersing, kort gezegd, zijn ding niet is. Zijn gedachten schieten de meest wonderlijke kanten uit. Vertaald naar dagelijkse praktijk komt dat neer op erg aparte uitvindingen. Ik had de ketchupslagroom niet willen missen op de quiche met kip-bruine bonen-macaronivulling. Maar zo heeft hij tevens ontdekt dat je enorm spectaculaire bommen kunt maken van deodorantbussen. Spannend. Ook voor de rest van de buurt. Verder; een heel lief, blij kind met een ongelooflijke fantasie en inlevingsvermogen.
 

 

Medicatie
Slaapmiddelen, antidepressiva en ADHD-medicatie als Ritalin en Concerta behoren tot de meest voorgeschreven medicatie in de werkzame leeftijd. Iets waar ik keer op keer tegenaan loop. Ik word haast verplicht mijn jongste zoon vol te proppen met mindfucking pharmaceutica, anders ben ik een harteloze moeder die niet het beste voor haar kind wil. En niet voor de maatschappij, want die heeft er overlast van als hij zichzelf is. Ik ga zelf niet eens meer naar een psycholoog. Toen ik dat deed, kreeg ik binnen vijf minuten alweer een recept voor antidepressiva voorgeschreven. (Ik: “Maar je weet niet eens wat ik heb!” P: “Maar dit is protocollair, mevrouw!”)

 

Ik wil het niet, die troep. Het werkt niet bij me, en ik ga mezelf en mijn kind ook niet volstoppen met  middelen waarvan langzaam bekend wordt dat er toch wel meer aan vast zit dan voordelen alleen. Mogen wij alsjeblieft zelf een manier vinden om met de drukte en de somberheid om te gaan?

 

Liever niet. Want dat kost te veel. Een mening die afwijkt van het protocol is te duur, en te lastig. Er is nog nooit in de geschiedenis een meer constant gedrogeerde generatie geweest. Equilibrium is toch niet zo science fiction, als je het zo bekijkt.