Ons Soort Loeders: Oefenbaby

Ik moet klassieke muziek draaien om z’n IQ te pimpen, op yoga zodat hij geen last krijgt van mijn stress en alvast de allerbeste crèche uitkiezen. Best veeleisend voor een wurm van 23 gram.

 

Zelf wilde ik eigenlijk nog even afwachten of er echt een kind uit gaat komen dat het doet, maar Sylvia van twee huizen verderop benadrukt het belang van een gedegen voorbereiding. “En je gaat toch wel borstvoeding geven, voor de hersenontwikkeling? Je kunt mijn kolfapparaat trouwens wel lenen. En voor je het weet ben je dik, dus ik neem je binnenkort mee naar Happy Days in de Nachtegaalstraat. En heb je al bestellingen geplaatst voor de babykamer?” 

 

Hulpvaardig als ze is, staat ze een week later voor de deur met een gevulde buggy en een blij hoofd: “Ik ga toch even naar de stad, dus ik breng Merlijn, kun jij alvast oefenen!” Ik kijk vertwijfeld naar het kind. Het zegt niets, lacht niet en ik kan er vast ook niet mee wordfeuden. “Hoe laat ben je terug?”, vraag ik met een dun stemmetje.
 

 

Film voor alle leeftijden 

Zodra ze weg is bel ik mijn moeder om te vragen wat je met een baby kunt doen.
“Gewoon, beetje tutten”, zegt ze, en dat klinkt op de een of andere manier heel liefdevol. Maar wat betekent het? Moet er een speen in? Helaas, die is er niet bijgeleverd. Zal ik met hem een filmpje on demand kijken? Mogen ze wel films voor-alle-leeftijden zien? Ach, hij kan toch niets doorvertellen. Moet ik hem eigenlijk voeren? 

Als Sylvia ein-de-lijk terug is, haal ik opgelucht adem. 

Blijkbaar heb ik toch goede recensies gehad. Want ze komt hem vanaf die dag zo vaak dumpen, dat ik me afvraag of het wel leuk is, zo’n kind.

Als ze op een mooie zonnige zaterdagochtend weer met hem aan komt zetten is mijn zus Tep er net. Ik heb er nu echt geen zin in. Maar Sylvia is al binnen en parkeert háár buggy in míjn gang. 
 

 

Adrenaline

“Sylvia, moet je horen, het komt me nu helemaal niet uit.”

“Doe niet zo raar, je bent toch thuis?” De adrenaline stijgt tot aan mijn nok. 

“Ik heb andere plannen. En als ik eerlijk ben, en dat ben ik nu opeens heel erg, heb ik sowieso geen zin meer om telkens op jouw kind te letten. Ik begrijp best dat jij je handen weleens vrij wilt hebben, maar dan moet je een oppas zoeken. Ik wil zoveel mogelijk tijd voor mezelf, nu het nog kan.” 

Sylvia kijkt me verbijsterd aan: “Tijd voor jezelf! Maar je wordt moeder!” 

“Ja, als het allemaal goed gaat. Maar ik ben geen oppas.” 

“Nou, stank voor dank zeg! Heb ik je zo geholpen! Ik dacht nog wel dat wij een vriendschap aan het opbouwen waren...” Ze rukt aan de stang van het wagentje en zeult hem weer mee naar buiten.

 

Nog nahijgend van de schrik (wat heb ik gezegd!) plof ik op de bank naast Tep. Ze heeft alles gehoord. “Ik dacht dat iedere zwangerschap je een tand kost, maar dit kost je een vriendin. Nou ja, vriendin… en geen spijt krijgen hè trutje. Je was geweldig. Zijn dat de hormonen? Zijn alle zwangere dodo’s zo assertief? Dan moet ik het ook eens overwegen, ik heb hier en daar nog wat appeltjes te schillen.”

Een helemaal niet zo roze wolk, oude vrienden die je niet meer ziet, keiharde concurrentie tussen moeders, opdringerige vaders, schoolpleinaffaires, etiket-plakkende professionals en tegen je zin de juf helpen: een greep uit de onderwerpen in de serie ‘Ons Soort Loeders’.

Hierin beschrijft Alies haar leven als moeder in het over het paard getilde Utrecht-Oost. Haar nieuwe vriendinnen, waaronder een jaloerse MILF en de Opper-Vagina van het schoolplein, lijken vooral bezig te zijn met de kinderen. Maar gaandeweg komen hun werkelijke behoeften aan het licht. Meer Alies? Kijk op Facebook.com/OnsSoortLoeders.