Het roer om: Merel laat alles achter en verhuist naar Thailand

Al maanden verlangt ze terug naar de plek waar het allemaal begon: Bangkok , de hoofdstad van Thailand. Hier verloor Merel (22) haar hart aan het land en haar bevolking. Ze was al een paar maanden stagiaire bij een grafisch bedrijf in Bangkok en genoot met volle teugen van de grote stad. Een vriend nodigde haar uit om eens wat anders te proberen, namelijk lesgeven in de jungle. De altijd avontuurlijke roodharige zag haar kans schoon en pakte de eerste de beste binnenlandse vlucht naar Krabi, waar ze bij de broer van een vriendin mocht logeren. Met een dromerige blik vertelt ze: “Sinds mijn stage ben ik zo verliefd geworden op Thailand. Ik heb geen heimwee naar Nederland gehad, ik kreeg juist heimwee naar Thailand toen ik terug was." Waarom Merel weg wil uit Nederland? "Het is niet echt uit te leggen. Ik ben een gevoelsmens. Ik denk er niet zo over na. Ik heb een heel simpel antwoord, maar toch lijken veel mensen dat niet te begrijpen: het voelt als thuis. Ik wil niet weg, ik wil naar huis.”

“Ik heb geen flauw idee waar ik ga wonen! Ik dacht eerst wel te weten waar ik zou kunnen wonen, dat was bij een Thaise en een Franse vriend, maar helaas wilde de verhuurder het huis terug. Nu woont mijn Thaise vriend bij zijn broer, oom en oma, voorlopig kan ik daar logeren en misschien zoeken we dan zelf een ander huisje. Waar ik van droom is toch wel een primitief bamboehuisje middenin de jungle. Verklaar me voor gek, maar ik zie mezelf er al helemaal zitten. Nu ga ik van een wereldstad naar een afgelegen dorpje waar nog maar net of geen bereik is qua internet. Het komt ook regelmatig voor dat er een slang door het huis heen kruipt, kakkerlakken en grote spinnen zijn overal te vinden en gekko’s plakken met zijn allen tegen de muur en maken schattige kusgeluidjes. Ik vind die beestjes wel gezellig.”

Als werk wil Merel les gaan geven op een basisschool in Krabi. “Een Thaise vriend vroeg of ik Engelse les wilde geven in Thailand. Vroeger dacht ik eraan om Frans te geven, of docent Beeldende Vormgeving te worden. Engels? Ach, waarom ook niet!? Daar kan ik perfect mee in het buitenland werken als ik geen baan in de vormgeving kan vinden. Bovendien lijkt zo’n nieuwe uitdaging me ook wel weer een heel avontuur. Na mijn opleiding mediavormgeving heb ik een TEFL-cursus (Teaching English as a Foreign Language) gedaan en nu heb ik daar een mooi certificaat voor. Soms vind ik het wel een beetje eng, maar ik denk dat als ik eenmaal voor de klas sta, het geweldig is. De baas van mijn huisgenootje heeft een stuk land gekocht en gaat daar een vrijwilligersproject starten, ik zal daar ook nog wat gaan helpen en misschien, als het goed loopt kan ik na een jaar daar fulltime werken. Dan ga ik projecten leiden, op schoolkampen Engels geven en tours begeleiden." 

Cultuurshock

Merel heeft een hele cultuurshock ondergaan en kwam tijdens haar stage vreemde dingen tegen. “ Maar ik voelde me zo thuis tussen de Thai dat de shock pas in Nederland kwam. Ik was niet meer gewend aan mijn eigen cultuur. Wat ik wel apart vond in Thailand was dat veel meiden met hun kleren aan in de zee zwemmen, niet om hun huid te beschermen, maar gewoon omdat te verlegen zijn om in een bikini te lopen. Ook als je naar de bioscoop gaat dan wordt het 'Royal Anthem' vertoond op het witte doek en verwacht men van je dat je opstaat en respect toont voor de koning. Je kan zelfs opgepakt worden als je dat niet doet. Overigens vond ik dit wel heel erg mooi om te zien, net een sprookje, ik kreeg dan vaak ook kippenvel als ik in de bioscoop daar naar stond te kijken. Wat me ook zeer verbaasde was dat er tijdens het uitgaan in Bangkok een bandje stond te spelen bij de vrouwen-wc, dat veel vriendinnen samen naar de wc gaan en dat er zelfs dubbele wc’s zijn! Twee wc’s in één hokje!"

Hier in Nederland heeft Merel een alledaags leven met veel vriendinnen en familie. Ze is een afgestudeerd grafisch vormgever met bepaald geen slechte carrièrekansen. Toen ze voor het eerst naar Thailand ging, had ze nog een relatie met een leuke Nederlandse jongen. Maar Merel is zoals ze het zelf zegt young, wild and free. Zij wilde de wereld zien, hij wilde zich gaan settelen, en dus hebben ze er een punt achter gezet. Nu gaat ze haar droom achterna en stapt 25 februari op het vliegtuig. Ze heeft een toeristenvisum en moet in Thailand ‘illegaal’ werken, omdat ze geen werkvisum heeft. Het tegenstrijdige is dat als ze eenmaal werk heeft gevonden, ze wél een vaste verblijfsvergunning kan aanvragen.

Maar heeft Merel dan geen moeite om haar familie en vrienden achter te laten? “Achterlaten; ik hou niet zo van dat woord. Ik laat eigenlijk alles en iedereen 'achter'. Maar de mensen die hier blijven volgen ook hun eigen leven en ik hoop dat zij, net als ik, ook doen waar zij gelukkig van worden.”

Zou jij het roer om durven gooien?