Kia: 'Het hartje van mijn voldragen baby klopte niet meer'

 

“Mijn zwangerschap kon niet beter verlopen”, vertelt Kia (35). “Ik had helemaal geen klachten of last van ochtendmisselijkheid. Wel moest ik een keer overgeven, maar daar is het bij gebleven. “ Ondertussen bereidde Kia en haar vriend zich op de komst van de kleine. “De wieg hadden we al en de hele kinderkamer was ook al ingericht.” Ze waren er klaar voor. 
 

 

Het kwam dan ook als een klap in hun gezicht dat de twee te horen kregen dat hun kindje was overleden. “Twee weken voor de uitgerekende bevallingsdatum kreeg ik te horen dat het hartje van mijn kindje niet meer klopte. Ik schrok heel erg toen de gynaecoloog het vertelde, maar ergens in mijn onderbewustzijn wist ik het al. Twee dagen voor de afspraak had ik me zo naar en depressief gevoeld om een reden die ik niet kon verklaren.” 

 

Kia werd meteen naar het ziekenhuis gebracht waar ze weeënopwekkers kreeg, maar die werkten niet. “De artsen hebben nog van alles geprobeerd, maar het mocht niet baten. Een keizersnede wilden ze niet uitvoeren omdat de hersteltijd daarvan erg lang was. Mijn dode kindje bleef voorlopig nog in mijn buik.” Kia kon op dat moment nog maar één ding en dat was haar verstand op nul zetten. “Ik wilde er niet te veel over nadenken en leefde naar de bevalling toe. Aan de periode daarna dacht ik niet. Met deze instelling heb ik nog tien dagen en nachten in het ziekenhuis doorgebracht voordat ik kon bevallen. Uiteindelijk was het een soort paardenmiddel dat de weeën opgang bracht. Het middel mocht niet gebruikt worden bij levende kindjes, het was in feite puur vergif.”

 

De bevalling viel niet mee. De ruggenprik die ze kreeg werkte pas na de bevalling en het heeft 32 uur geduurd voordat Kia’s kindje werd geboren en ze haar in haar armen had, wat erg emotioneel was. “Ik wilde zo graag dat het niet waar was”, vertelt ze. “Ik dacht steeds: toe nou, ga het toch eens doen. Het was zo onwerkelijk. Het klopte niet. Het klopte gewoon niet! Ik wilde zo graag naar een levend meisje kijken.” 

 

“Het moment waarop ik haar vasthield, vond ik een beetje eng”, bekent Kia. “Ik wist niet hoe ze er uit zou zien, daar kwam ik op dat moment pas achter. Haar huid leek verbrand, alsof het er was afgeschraapt. Daar was ik totaal niet op voorbereid. Ik schrok er een beetje van. Maar mijn vriend was vooral erg trots toen hij haar zag. Ze leek heel erg op hem, ze had dezelfde volle wangen. Maar ze leek ook op mij. Ze had dezelfde dikke bos haren als ik had toen ik jong was.” 
 

Drie dagen na de bevalling mocht Kia naar huis. “Dat we zonder baby het ziekenhuis verlieten was voor mij niet eens zo heel raar en ook met mijn platte buik had ik geen moeite. Het waren meer de dagen daarna die zwaar vielen. Ik had steeds het gevoel dat ik wat miste. Er hoorde nu wat bij me te zijn, maar dat was er niet.” 

 

“Mijn vriend en ik praatten veel over wat er was gebeurd, maar we hadden het ook over andere dingen. Het leven ging gewoon door.” Op dat moment moesten Kia en haar vriend veel regelen voor de begrafenis. “De begrafenisondernemer was geen leuke man. Hij probeerde ons een duur kistje van 1800 euro aan te smeren, maar daar wilden we niets van weten. We hebben uiteindelijk een geel kistje gekozen. Ik heb die zelf nog beschilderd met mijn eigen herinneringen. De begrafenis vond plaats op een donderdag, de dag waarop ons kindje eigenlijk geboren had moeten worden.”

“De dagen na de begrafenis werd ik heel erg geleefd”, vertelt Kia. “Ik had controles waar ik naartoe moest en de één na de ander kwam langs. De telefoon stond roodgloeiend en om mijn gedachten te verplaatsen ging ik maar wat wandelen met de hond.” In bepaalde opzichten had Kia veel steun aan haar vriend, maar in bepaalde opzichten ook niet. “Hij begreep hoe ik me voelde. Maar hij kroop steeds in de slachtofferrol. Hij dacht veel aan zichzelf en een stuk minder aan mij. Ik had twee weken lang ziekenhuisvoedsel gehad, maar hij dacht er niet aan om ’s avonds eten te koken. Als hij zin had in patat haalde hij dat zonder dat hij aan mij vroeg waar ik behoefte aan had.” 

 

Kia merkte dat zij en haar vriend in de periode na de begrafenis verder uit elkaar groeiden. “We gingen allebei op een verschillende manier om met het verlies. Hij bleef de slachtofferrol maar op zich nemen. Dat mag ook, hij was immers ook slachtoffer, maar hij begon zich te verschuilen achter ons dode kindje. Als hij bijvoorbeeld geen zin had in een verjaardag, dan zei hij dat hij het te confronterend vond omdat er ook kinderen zouden zijn, maar dat had er niets mee te maken. Hij begon ons kindje te gebruiken als excuus en daar ergerde ik me aan. Ook begon hij steeds meer te drinken. Overdag ging hij wel gewoon naar zijn werk, maar ’s avonds tikte hij wel een paar biertjes naar achteren. Soms gingen er wel twee kratten per week door.” Kia zei er vaak wel wat van, maar dat werd door haar vriend niet serieus genomen. “Hij vond dat het allemaal wel meeviel.” Zelf ging Kia heel anders om met het verlies, veel nuchterder. “Het verdriet was niet minder, maar het besef dat je door moet was er bij mij veel meer.”  
 

Een dik jaar na de geboorte van hun kindje zijn Kia en haar vriend uit elkaar gegaan. “Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling. Ik wilde alleen maar rust”,  legt Kia uit. “Ik wilde dat mijn vriend zou stoppen met drinken en dat ik niet alles alleen hoefde te regelen. Alles draaide continu om hem. Als ik ’s avonds moest werken, kreeg ik veel kritiek over me heen als het eten niet klaarstond en als ik wel had gekookt en hij zin had in iets anders, dan werd het zo de prullenbak in gegooid.” Als die ergernissen bleven zich maar opstapelen en Kia dat ze het niet meer trok. “Ik had voorgesteld om een poosje uit elkaar te gaan zodat ik mijn rust kon pakken en zodat hij na kon denken of hij op deze manier verder wilde. Het was niet mijn bedoeling om definitief uit elkaar te gaan, maar we waren nog niet uit elkaar of er was al een andere vrouw in beeld.” 

 

Inmiddels is de ex van Kia hertrouwd en is ze zelf ook erg gelukkig met haar huidige vriend. “Ik ben zelfs voor een tweede keer zwanger”, vertelt ze. Wel is ze bang dat het weer mis zal gaan. “Maar ik probeer daar niet al te veel aan te denken. Ik vraag me ook af of het het wel waard zou zijn als je de hele tijd bang bent dat het weer misgaat. Gelukkig lijkt tot nu toe alles goed te gaan!”