Serena achter de tralies: Bezige Bij

Hoe stom kon ik zijn? Ik dacht dat ik ‘wel even’ 10 kilo drugs mee kon smokkelen vanuit Amerika, gewoon in m’n koffer. Nou niet dus. Hier zit ik dan, al twee jaar lang achter de tralies. En ik heb nog wel eventjes te gaan…

 

Vorige week... 

Al snel na de uitspraak nam ik weer plaats in het busje dat mij terug naar de gevangenis reed. Ik was gebroken. Ik wilde niet huilen, ik wilde sterk blijven. Toch brak ik. Het enige dat ik kon doen was huilen. Gelukkig werd ik goed door m’n roomie Manon opgevangen. Zij had even hiervoor dezelfde uitspraak moeten aanhoren. Ze wist precies hoe ik me voelde. De nachten erna kon ik ook alleen maar huilen. Ik werd wakker met dikke ogen en de avond erna huilde ik me weer in slaap. Tot er ongeveer een week voorbij was. Ik werd wakker en ik voelde een soort van oerkracht opkomen. Ik was niet dood en dat zou ik, mits er geen rare dingen zouden gebeuren, ook niet gaan. Ik ging er maar het beste van maken, dan zou de tijd sneller voorbij zijn…  

 

Gemis

Op dit moment moet ik nog 3 jaar zitten. De laatste jaren zijn als een slome slak aan mij voorbij gegaan. Ik mis het eten thuis, m’n vrienden, de Hollandse luchten en de geur van thuis. Plakjes oude kaas, een lekker patatje oorlog, lekkere kippensoep. Kleine dingetjes, maar ze lijken met de dag belangrijker voor me te worden. Ik hou me er maar aan vast dat ik over een paar jaar deze dingen weer kan doen. Zulke dingen houden me hier sterk. 
 

 

Tijd doorkomen

Hoe ik de laatste jaren ben doorgekomen? Je kunt hier als gevangene verschillende dingen doen. Dingen zoals opleidingen volgen, cursussen, veel sporten of lekker tuinieren. Het is dus niet dat je de hele dag in je cel zit te verrotten. Ik heb na veel wikken en wegen gekozen om een opleiding Engels te volgen. Ik was altijd al goed in talen, maar in Engels wilde ik écht goed worden. Zeker omdat ze mij dan hier ook een beetje meer serieus zouden nemen. 

 

Opleiding

Ik ben nu dus al 2 jaar bezig met de opleiding Engels. Het geeft me een fijn gevoel dat ik hier nog iets nuttigs kan doen. Dat ik bezig ben met iets waar ik later, ook buiten de poorten, nog iets aan heb. Veel vrouwen hier, ook al komen ze uit Amerika, kunnen amper schrijven. En dat zijn dan vooral de vrouwen uit de slechte buurten. Vrouwen die na een paar jaar school al er vanaf werden getrapt. Ik mocht na 1 jaar opleiding andere gevangenen les gaan geven. Ik keek er eerst enorm tegenop. Niet tegen het lesgeven, maar aan welke gevangenen ik les moest geven. Deze gevangenen waren de ‘zwaardere dames’, de dames die zonder blikken of blozen moorden en overvallen pleegden. Normaal probeerde ik ze te ontlopen, en toen… Toen zat ik opeens op een paar vierkante meter met ze. Ik weet nog goed dat ik de eerste keer voor de klas stond. 
 

 

Teach

Ik was gespannen, maar ik had al snel door dat ze hier maar voor één ding waren en dat was dingen leren. Ze namen het enorm serieus, iets wat ik van te voren nooit had gedacht. In de gangen werd ik erna zelfs vrolijk door ze begroet. Ze noemden me ‘Teach’ en zeiden dat ze elke week weer uitkeken naar mijn tweewekelijkse lessen. Daar deed ik het voor! 

 

Toekomst

Ik hoop dat wanneer ik over een paar jaar de gevangenis uit ben, ik ook in Nederland Engelse les kan gaan geven. Maar ja, welke school wil er nou iemand met een strafblad in contact laten komen met kinderen? Ik denk geen enkele school. Maar aan dat probeer ik helemaal niet te denken. Hoop is het enige waar ik me nu nog aan kan vasthouden en als ik dat al niet heb, wat heb ik hier dan nog wel? Helemaal niks… 

Serena's vorige artikelen lees je hier!