15 producten waarvan jij niet wist dat ze bedacht zijn door vrouwen

We gebruiken hedendaags zoveel producten die ooit door iemand bedacht zijn. Producten gaan vaak door verschillende fases om te komen waar ze nu zijn. Veel dingen zijn bedacht door mannen, maar wist je dat vrouwen ook aardig wat handige dingen bedacht hebben? Niet alleen in het huishouden, maar op allerlei vlakken.

Lees ook: Internationale vrouwendag: is het nog belangrijk en hoe gaat de wereld daar mee om?

15x producten bedacht door vrouwen

Aquariums

Jeanne Villepreux-Power bedacht in 1832 de eerste versie van aquaria. Geboren als schoenmakersdochter verhuisde deze Française op achttienjarige leeftijd naar Parijs om daar te werken. Ze ontwierp een trouwjurk voor prinses Caroline, wat haar wat roem en zelfs een rijke man opbracht. Jeanne verhuisde met haar Engelse man naar Sicilië en ontdekte daar haar passie voor zeedieren en andere fauna. Het onderzoeken ging lastig, omdat ze alleen de dieren in het water bekeek en ze lastig uit het water haalde. Als oplossing ontwierp Jeanne een glazen aquarium, net zoals we die vandaag der dag nog kennen.

Barbie

Ruth Marianna Handler kwam in 1959 met Barbie op de markt. Ruth kwam uit een groot gezin en is opgevoed door haar oudere zus. Ze werkte in de drogisterij van haar zus en ontwikkelde daar een passie voor het hebben van een bedrijf. Elliot Handler, haar man, wilde graag een meubelbedrijf opstarten. Ruth deed de sales voor het bedrijf. Harold Matson kwam bij het bedrijf en al snel veranderde de naam naar Mattel. Volgens Elliot was er geen manier om Ruths naam erin te verwerken. In de tweede wereldoorlog veranderde Mattel van meubels naar speelgoed, omdat meubels niet goed verkochten.

Het idee van Barbie kwam bij Ruth dankzij haar dochter Barbara. Ze zag haar spelen met baby- en kleuterpoppen, terwijl het verhaal over veel volwassenere dingen ging. Ruth realiseerde zich dat er geen poppen op de markt waren die op volwassenen leken.

Centrale verwarming

Alice H. Parker kreeg in 1919 patent op haar design van centrale verwarming. Als zwarte vrouw in die tijd is er maar weinig informatie over haar te vinden. Ze komt uit New Jersey en ging naar de universiteit van Washington D.C. Dit was al een hele prestatie aan zich, maar daar hielt het niet mee op. Vroeger was er geen makkelijke manier om het huis overal warm te houden. Mensen deden dagen over hout hakken voor de kachels. Alice zag dit ook en kwam met een idee dat het proces versneld. Ze zei dat het gebruiken van natuurlijke gassen veel sneller, efficiënter en veiliger is. Hoewel het design van Alice nooit écht gebruikt is, is het wel de basis geweest van de moderne centrale verwarming.

(Geen foto)

Koffiefilter

Koffiefilters zijn niet meer weg te denken als je filterkoffie drinkt. Melitta Bentz kreeg in 1908 patent op dit handige product. Voor haar carrière als zakenvrouw was ze een gewone huisvrouw. Ze zorgde voor het huis en haar drie kinderen. Elke ochtend dronk Melitta een kopje koffie. De manieren die men gebruikten hielden niet al het koffieprut tegen en maakten de koffie vaak te sterk. Melitta wist dat er een betere manier was, maar wat voor? Geen idee. Na veel proberen en mislukken kwam ze bij het idee om vloeipapier te gebruiken uit haar zoons schoolboek. Dit werkte beter dan verwacht en Melitta deelde haar bevindingen gelijk met haar vrienden. Kort daarna vroeg ze patent aan en ontstond het bedrijf Melitta®. Vandaag de dag zie je koffiefilters van Melitta nog steeds in de schappen liggen.

Nooduitgang trap

Anna Connelly bedacht rond 1877 de nooduitgang trap, die we aan de zijkant van hogere gebouwen zien. Vooral in de Verenigde Staten zie je deze zigzaggend langs een gebouw. Over Anna’s eigen leven is weinig bekend. Ze woonde haar hele leven in Philadelphia. In die tijd kwamen steeds meer mensen van buitenaf, zoals uit Europa, naar staten zoals New York en Pennsylvania. Huizen kwamen snel uit de grond, dus ze gingen vooral de hoogte in. Hierdoor ontstonden er meer zorgen over de veiligheid en de gezondheid van de burgers.

In 1870 ontstond er een brand bij Anna in de buurt. De bakkerij op de begane grond vloog in de brand. De vlammen slokten al snel de appartementen boven de bakkerij op, met de bewoners nog binnen. Al snel kwam er een wet over brandveiligheid. Anna zag het probleem en bedacht een eigen design voor de ladders. Haar design was snel en efficiënt. Het ontwerp dat we vandaag de dag zien, heeft nog steeds elementen van het ontwerp van Anna.

Huisbeveiligingssysteem

Marie Van Brittan Brown was een verpleegster en had daarom onregelmatige werktijden. Ze ging vaak alleen over straat in het donker. De wijk waar ze woonde was niet de veiligste, met hoge criminaliteitscijfer. Haar man had ook onregelmatige werktijden, dus ook ’s nachts was ze alleen thuis. Om zich veiliger te voelen, wilde ze een manier vinden om te zien wie er aan de was zonder de deur open te doen. In 1966 maakte samen met haar man een systeem om zowel de persoon aan de deur te zien als met die persoon te praten. Daarnaast had ze een afstandsbediening om de deur van een afstand open te doen en had ze een knop waarmee ze snel de politie inlichtte. De camera bij de deur was in verbinding met tv’s waarmee je de persoon goed zag. Verschillende hedendaagse beveiligingssystemen hebben Maries systeem als basis.

Ruitenwissers

Mary Elizabeth Anderson ontdekte in 1902 dat de manier waarop chauffeurs zich bleven houden, heel inefficiënt was. Mary zat in de tram tijdens een zware sneeuwbui. De bestuurder van de tram stopte steeds om de sneeuw van de ruiten te halen. Dit kostte aardig wat tijd en was niet een goede manier. Niemand bedacht dat er misschien een beter manier was om de ruiten schoon te maken. Bestuurders accepteerden dit maar. Mary kwam met het idee om een systeem te maken, dat je van binnenuit bestuurd. In het begin was het idee om dit te doen met een elastiek. Een jaar later kreeg Mary een patent op haar idee.

Vol goede moed stapte Mary naar een fabrikant om haar uitvinding te verkopen. Helaas waren auto’s nog geen groot iets in deze tijd, dus wilde het bedrijf de ruitenwissers niet. Sommigen speculeren dat dit komt omdat Mary een zelfstandige vrouw was zonder vader of man. Pas een aantal jaar later kwamen auto’s meer in het beeld. Bij de tijd dat auto’s ruitenwissers kregen, was het patent van Mary helaas al verlopen.

IJsmaker

IJs is een super populair dessert. Nancy Maria Donaldson Johnson bedacht in 1846 een manier om sneller ijs te maken dan op dat moment mogelijk was. IJs maken kostte in deze periode veel tijd en moeite. Ook was ijs moeilijk te bewaren, omdat de koelkast nog niet bestond en veel huishoudens geen koelbox hadden. Aan de binnenkant van de uitvinding waren twee grote platen te vinden. Deze hadden gaten, stonden verticaal in de machine en draaide rond. In de wand van de uitvinding, tussen de binnen- en de buitenwand, stopte je ijsblokjes en zout. Dit zorgde ervoor dat de vloeistof dat binnenin ronddraaide, ook echt de consistentie van ijs kreeg. Dit ijs was zo’n 30 minuten goed, daarna ging het weer smelten.

Strijkplank

Sarah Boone kwam niet met het idee van de strijkplank, maar heeft wel het design bedacht dat we vandaag de dag nog steeds gebruiken. Deze Afrikaanse-Amerikaanse naaister maakte al dagelijks gebruik van de strijkplank die men toen der tijd gebruikte. Ze legden een houten plank tussen twee stoelen. Dit werkte prima voor wijde rokken en kledij, maar voor gedetailleerde kleding was het niet ideaal. De aanpassingen die Sarah deed waren als volgt. Ze gaf de strijkplank poten; geen stoel was meer nodig om de plank op te balanceren. Ook gaf ze de strijkplank een zachter oppervlakte. Zo had het hout geen mogelijkheid om de kleding kapot te maken. Verder maakte ze de plank smaller, zodat je elk stukje van je kleding goed gestreken kreeg.

Prullenbak met voetpedaal

Lillian Moller Gilbreth heeft veel dingen ontworpen of bijgedragen bij het ontwerpen. Als vrouw in de engineering wereld maakten ze het haar niet makkelijk. Ze richtte zich daarom veel op producten die huisvrouwen nodig hadden. Zo bedacht Lillian een betere inrichting voor de keuken, die vandaag nog steeds in huizen terug te vinden is. Ook de prullenbak met een voetpedaal komt voort uit de ideeën van Lillian. Het idee was om het weggooien van troep makkelijker te maken terwijl je bezig bent met andere dingen of je handen nog vol hebt. Ook geeft het velen een beter en schoner gevoel. Lillian is druk geweest in haar leven en veel van haar ideeën zien we nog steeds.

Anti-reflecterend glas

Katharine Blodgett kreeg in 1938 patent op haar idee voor anti-reflecterend glas. Katharine was geboren in New York, maar verhuisde veel door de vroege dood van haar vader. Ze raakte gefascineerd door wetenschap en studeerde dat ook. Na haar universitaire opleiding ging ze werken als assistent van Irving Langmuir. In 1932 won hij de Nobelprijs voor de Scheikunde. Hij moedigde haar aan om meer te gaan leren en haar eigen kant op te slaan. Ze was de eerste vrouw met een PhD in natuurkunde van Cambridge. Katharine ontdekte dat elk soort glas licht weerspiegelt. Ze ontwikkelde een zeep laag dat over glas gaat, wat ervoor zorgt dat de weerspiegeling weg gaat. Dit gebruiken ze tegenwoordig bij brillen, cameralenzen, fotolijstjes en nog veel meer.

Reddingsboot

Maria E. Beasley heeft vijftien patenten op haar naam staan. Eén daarvan is de reddingsboot. Ze was haar hele leven al geïnteresseerd in mechanica. Maria leerde van haar opa de techniek om vaten te maken. Deze techniek paste ze ook toe bij haar ideeën. De boot die ze bedacht was gemaakt van licht metaal. De boot was gemakkelijk op te vouwen, zodat grote schepen zoveel mogelijk reddingsboten meenamen. In een later design maakte Maria de boot zo dat de mogelijkheid ontstaat om de boot aan beide kanten te gebruiken. Mocht de boot omslaan, dan schuif je gemakkelijk de zijdes naar de andere kant. Zo hoefde je niet de hele boot om te draaien voordat je er weer in ging.

Wegwerpluiers

Marion Donovan groeide op in een huishouden vol innovaties en machines. Haar vader en oom waren druk bezig met het uitvinden van dingen. Nadat haar moeder op vroege leeftijd overleeft, was Marion nog meer te vinden in de fabriek. Na gestudeerd te hebben en een goede baan te vinden bij Vogue, trouwde Marion en kreeg ze kinderen. Hierdoor zette ze een punt achter haar carrière. Moederschap bracht haar interesses in het innoveren terug. Kinderen plasten continu in de luier, wat voor super veel werk zorgde. Na wat testen met oud douchegordijn kwam Marion in 1946 met het ontwerp van een waterbestendige luier cover. Zo was de luier herbruikbaar en zorgde het voor minder uitslag bij de benen en billen van het kind.

Na deze uitvinding, stopte Marion niet. Ze ging door met het bedenken van wegwerpluiers van papier die niet gelijk slecht zijn. Raar genoeg waren mensen niet enthousiast op het eerste moment. Bijna tien jaar later was iemand geïnteresseerd in Marions idee. Dit was Victor Mills, de ontwikkelaar van Pampers.

Kogelvrije vezels

Stephanie Kwolek ontdekte bij toeval in 1965 synthetische vezels die zo sterk zijn dat ze zelfs kogels niet doorlaten. Toen Stephanie jong was had ze al een interesse in stoffen en scheikunde. Haar moeder was naaister en maakte de mooiste creaties. Stephanie studeerde scheikunde aan Margaret Morrison Carnegie College. Na haar studie ging ze werken als scheikundige. Hier ging ze aan de slag met het ontdekken van sterke vezels, die mogelijk extreme omstandigheden overleeft. Tijdens haar werk kwam ze erachter dat sommige vezels anders reageren op bepaalde temperaturen. Sommige gingen aan elkaar zitten, wat een super sterk materiaal vormde. Deze ontdekking van Stephanie gebruikt men tegenwoordig in kogelvrije vesten.

Vaatwasser

Vaatwasmachines zijn niet meer weg te denken uit onze keukens. Josephine Cochran mogen we danken voor de vaatwasser die we vandaag kennen. Haar idee was om de houten vaatwasser, die eerst bedacht was door Joel Houghton te automatiseren. Ze gebruikte daarbij een motortje. De motor zorgde ervoor dat water met zeep over alle spullen in de vaatwasser kwamen, ondanks dat ze op verschillende plekken in de machine stonden. In 1886 kreeg Josephine een patent op haar versie van de vaatwasser. De reden tot het maken van deze vaatwasser was simpel. Josephine wilde niet meer dat porseleinen borden en kopjes kapot gingen tijdens het afwassen met de hand. “Als niemand anders deze afwasmachine wil uitvinden, dan doe ik het maar zelf!" was haar motto bij het bedenken.