Vakantieliefde: Witte wijn met Fanta op het Italiaanse strand

Italiaanse zomers, als ik daar aan denk word ik gelijk gelukkig. En dat is al sinds ik klein ben. Mijn ouders, en later mijn moeder alleen met mij en mijn zus, gingen elke zomer wekenlang op vakantie in Italië. Het liefst naar campings met zo min mogelijk Nederlanders. Als we maar genoeg Italiaanse kentekenplaten op de camping zagen staan, dan waren wij opgelucht. Hoe anders het echte Italiaanse gevoel te krijgen?

Zoals vele meiden in hun pubertijd, droomde ik ook van een romance met een gebronsde Italiaan. Dit bleef vaak bij dromen, tot die ene zomer…

Als 16 jarige, vrij tegendraadse, puber drentelde ik voor de zoveelste keer over de camping gelegen in de prachtige Italiaanse maremma. Enigszins met mijn ziel onder mijn arm. We hebben het over 22 jaar geleden, dus vermaak op een smartphone of iets dergelijks was er niet. En na honderd potjes yahtzee en rummikub was ik wel klaar met het camping vermaak. Ware het niet dat daar ineens een lange (ja, ja, ze bestaan) atletische Italiaan voor mij opdook. Met de intrigerende naam, Lapo. En zowaar gebeurde het dat ik de rest van mijn verblijf op de camping in de armen van deze jongen verbleef. Wat ongeveer inhield; overdag hangen met Lapo en zijn vriendengroep op het strand… en ’s nachts meer van datzelfde…. Waarbij ’s avonds flessen met Fanta, aangevuld met witte wijn werden meegebracht. Zoete, zwoele, dronken nachten volgde elkaar op. Het enige wat de romantiek nogal deed verbreken iedere dag, was ‘la mamma’ van Lapo. Want ‘Il Pranzo’ was heilig. Daar kon een blond Nederlands meisje niets aan veranderen.

En zo werd Lapo iedere dag door zijn moeder van het strand geplukt om met la famiglia uitgebreid te lunchen. Waarbij de moeder niet per se heel veel blikken met mij wisselde. Niet veel kan tussen een Italiaan en zijn moeder komen zo bleek. En zo verbleekte ook langzaam mijn droom van een “Italiaanse toekomst” samen. Bij thuiskomst in Nederland heb ik nog weken liefdesverdriet gehad en smachtend bij de brievenbus gezeten in de hoop een brief te ontvangen van ‘mio Lapo’. Maar nee, de hoop was groter dan de realiteit.

Na drie weken dronk ik een laatste glas Fanta met witte wijn op deze vakantieliefde, keek La Vita e Bella nog maar weer eens een keer en besloot vanaf dat moment mijn romantische naïviteit te laten varen. Althans, dat duurde precies 2 weken, want toen werd ik weer verliefd zoals alleen pubers verliefd kunnen worden….