Stagiaire Mozhda maakt een slaapverlamming mee en legt uit: zó voelt dat
Tijdens een slaapverlamming heb je het gevoel dat je wakker bent, maar is je lichaam verlamd. Meestal hallucineer je ook: je ziet en hoort angstaanjagende beelden en geluiden. Slaapverlamming kan door iedereen anders worden ervaren. Voor mij – Mozhda - was dit een ongevraagde horror belevenis op een doorsnee ochtend.
Het is 7:30 uur. Dat bloedirritante iPhone alarm gaat af. Het is weer de zoveelste dag dat ik me besef dat ik totaal geen ochtendpersoon ben. Het is weer tijd om uit bed te springen en me klaar te maken voor stage. Alarm uit, en gaan.
Ik wil mijn arm optillen om naar mijn mobiel te grijpen. Maar het lukt maar niet. Heh? Zit ik nou vast? Ik probeer met mijn rug, benen, armen te bewegen. Niks werkt. Ben ik nou verlamd? Ik probeer mijn mond te openen om te schreeuwen. Maar die is ook dichtgeschroefd. Een schreeuw om hulp had sowieso niet veel zin, aangezien ik alleen thuis ben.
Oké: slaapverlamming. Nu ben ik er 100% zeker van. In de verte hoor ik een zachte, brommende stem. Mijn lichaam is stijver dan ooit. Mijn ogen puilen uit. What’s next? Ik kan van alles verwachten. Laat de horrorshow maar beginnen.
In de verte verschijnt een zwarte wolk. De wolk blijft me geleidelijk naderen. Het ziet eruit alsof het langzaam door mijn kamer danst. Plotseling hoor ik een lach op de achtergrond. Het klinkt als een lach uit een griezelige film: duivels en kwaadaardig.
Dit wil ik dus echt niet meer zien en horen. Ik knijp mijn ogen dicht in de hoop om te ontsnappen. Want dat kan ik nog wel. Gelukkig, dacht ik… not. Beangstigende beelden blijven voor mijn ogen flitsen. Om de paar seconden verschijnt een ander beeld. Van de duivel en plassen met bloed tot aan dode lichamen. Het voelt even alsof ik de main character van een horrorfilm ben.
Nu hoor ik ook veel verschillende geluiden door elkaar heen. Het klinkt allemaal evil, op z’n zachts gezegd. In de achtergrond klinkt geschreeuw. “Wil je je aansluiten bij de illuminati? Dit is jouw uitnodiging daarvoor. Accepteer je het? Ja of nee? Ja of nee? Ja of nee?”, de vraag blijft zich herhalen. “Nee, denk maar”, schreeuw ik in mijn gedachten. Dat ‘denk maar’ laat me achteraf wel stiekem lachen. Zelfs tijdens mijn slaapverlamming heb ik ergens een attitude.
Ik open mijn ogen en ik zie dat de wolk naast mijn bed zweeft. Ik sluit mijn ogen snel. De duivelse beelden verschijnen alweer. Mijn ogen schieten alweer open. Ontsnappen is dus onmogelijk.
De zwarte wolk komt op mijn borst zitten. Ik heb het gevoel dat ik geen adem meer krijg. Ik zak dieper en dieper weg in het matras. Is dit het einde? Nee! Ik ben nog steeds volkomen bewust dat dit niks anders is dan mijn eigen verbeelding. Dit is een slaapverlamming.
Gelukkig heb ik ooit ergens gelezen dat je uit een slaapverlamming kunt ontsnappen, door je vinger of teen te bewegen. Ik probeer met mijn dikke teen te bewegen. De wolk verdwijnt in één keer.
Wat een gedoe zeg. Eindelijk kan ik mijn alarm uitzetten. Klaar om met de dag te beginnen.
