Borstamputatie en het herstel - Kankerdagboek #18

Doodsbang

Blij, angstig, verdrietig, opgelucht, ik kan dit niet, ik wil dit echt niet, bang voor de pijn, bang voor hoe het eruit gaat zien. De weken voor de operaties gingen er allerlei gedachtes door mijn hoofd. Ik was doodsbang en ik werd vaak zwetend wakker en dan raakte ik compleet in paniek. Had ik nog nooit in mijn leven een operatie gehad? Of ik kan het me niet meer herinneren maar zover ik weet heb ik het gewoon echt nooit mee gemaakt. We waren ingelicht van a tot z. Dat was geruststellend en tegelijkertijd ook heel erg eng.

Ik wist alles en dus ook wat er mis kon gaan. Hoe graag ik ook aan het positieve wilde denken. Ik was gewoon doodsbang dus dat lukte mij gewoon niet. Het was duidelijk: een borstamputatie met een directe reconstructie. Hoe erg ik daar in het begin ook over twijfelde, want het klinkt eng: een borstamputatie. Ik stond daar echt volledig achter. Wat is nou belangrijker? Een echte borst of een gezond lichaam? Ik ben er wel achter gekomen dat er niets belangrijker is dan een gezond lichaam en als je die tot nu toe gewoon hebt, mag je dat best wel heel erg koesteren en goed voor zorgen. Niets voor lief nemen. Dat is gewoon even iets wat ik wil meegeven, want als je ineens de andere kant van het leven te zien krijgt, leer je mooie dingen.

Gewoon een stukje theorie

Wat houdt het in? Ze gaan echt je borst amputeren, al het weefsel eruit. Dit betekent dus ook dat je geen gevoel meer terug gaat krijgen bij die borst. Al je zenuwen worden natuurlijk ook afgesneden. Dit doet een chirurg. Ze halen de poortwachtersklier weg, dit is de eerste lymfeklier die je, vanaf je borst gezien, tegenkomt in de oksel. Wanneer er uitzaaiingen ontstaan gaat dat eigenlijk altijd via die weg. Bij mij waren er geen uitzaaiingen gevonden, toch wordt die klier eruit gehaald. De patholoog gaat dat onderzoeken of er inderdaad geen kankercel te vinden is en zo kan dus eigenlijk bijna zeker worden uitgesloten dat er echt geen uitzaaiingen zijn. Dan zit het werk van de chirurg er op.

De plastisch chirurg gaat vanaf hier verder. Die gaat de implantaat plaatsen. Dat betekent dat je borstspier verlegt gaat worden. Als je het implantaat op de borstspier zou leggen dan is de huid te dun en word het resultaat er niet meer mooier van. Er moet natuurlijk ook een nieuwe borstplooi gecreëerd worden en dit doen ze ook door de borstspier over het implantaat heen te leggen. Ze verlengen dan vervolgens de borstspier met een stukje biologische varkenshuid en die zetten ze vast bij je ribben. Zo krijg je die borstplooi. Mijn tepel kon behouden worden, wat natuurlijk ontzettend fijn is, zo heb je toch het gevoel dat er nog iets van jezelf is.

Dat is dus eigenlijk in een korte versie van wat er gebeurt. Dit duurt ongeveer drie en een half uur. Best een lange operatie. Maar ik vind het erg fijn dat ik in slaap wordt gebracht mét een borst en wakker wordt mét een borst. Waar maak ik me dan zo druk om zou je dan denken? Nou ja, ik vind dat in slaap brengen best wel een dingetje; het idee dat ze je iets geven dat je echt niets meer mee maakt (gelukkig maar) vind ik best wel eng. Ook kan het natuurlijk zo zijn dat de doorbloeding van de huid niet goed is en er een stuk huid dood gaat tijdens de operatie, dit zou dan betekenen dat ze het implantaat toch niet kunnen plaatsten en ik wel wakker word zonder borst. De doorbloeding van de tepel kan de dagen na de operatie nog mis gaan en dat zou dan betekenen dat je toch niet je eigen tepel kan houden. Nou en ga zo nog maar even door.

Gedachten uitschakelen

Uitschakelen die negatieve gedachten zou je denken. Geloof me, ik heb enorm me best gedaan. Het lukte met vlagen ook zeker wel. Dan kwam ineens weer dat besef en de opluchting dat als die borst eraf is de tumor ook uit mijn lichaam is en als het dus goed is de kanker uit mijn lichaam is! Dat is waarvoor ik dit allemaal doe. Daar komt die weer: die rollercoaster. Het is intens waar je doorheen gaat en je gevoel, gedachten, emoties het gaat echt alle kanten op. De periode van de feestdagen heb ik die gedachten goed kunnen uitschakelen. Ik was ook jarig en ondanks dat corona het niet ideaal maakte, hebben we toch stil gestaan bij mijn verjaardag en even ontzettend dankbaar geweest voor een jaartje erbij. Met oud en nieuw zeiden we tegen elkaar: nog een operatie, misschien bestralingen en dan is het klaar lieverd. Dan zijn we ervan af en kunnen we weer verder met ons leven.

Toen waren de feestdagen voorbij en was het zover. Nog zeven dagen wachten, omdat ik zo angstig was en bang was dat ik slecht zou gaan slapen door die angst, had ik pilletjes gekregen van het ziekenhuis om rustig te blijven. Uiteindelijk heb ik die pas de nacht voor de operatie genomen. Ik had niet per se door dat het hielp maar mijn vriend zei dat ik binnen tien minuten als een blok in slaap was gevallen en niet meer wakker ben geweest. Ik voelde me ook redelijk uitgerust en ik had het idee dat ik er klaar voor was.

7 januari 2021

Ik ging dus goed uitgerust naar het ziekenhuis toe. Bang was ik zeker, ik was mega zenuwachtig weet ik nog goed. Gelukkig werd ik al vroeg geopereerd, 08.00 uur. Mijn vriend mocht mee naar binnen, hij mocht mee tot de deuren bij de O.K. daar moesten we elkaar gedag zeggen. Echt een filmmoment zeg ik altijd, haha. We waren allebei heel erg emotioneel. Uiteindelijk was het voor hem allemaal spannender dan voor mij, ik werd toch in slaap gebracht en hij zat maar te wachten tot hij een telefoontje kreeg dat alles goed gegaan was. De opluchting was dan ook groot toen hij uiteindelijk dat verlossende telefoontje kreeg.

Zelf weet ik niet veel meer, gelukkig. Toen ik werd klaar gemaakt voor de operatie (infuus prikken, alles werd afgetekend rond om mijn borst, alle plakkertjes op mijn rug enzo.) was ik mega zenuwachtig. Ik heb alleen voor mij uit gestaard en gewacht tot het eindelijk zover was. Eenmaal op de operatie tafel kreeg ik lichte paniek en dacht ik ineens: ik wil niet. Maar dat was natuurlijk geen optie meer. Ik heb niets doorgehad, ik weet alleen nog dat ze zeiden: nu even diep in- en uitademen. Daarna werd ik weer wakker in de uitslaapkamer en zat alles erop. De operatie was geslaagd! Zo fijn gevoel, maar ik was doodmoe. Pijn had ik niet echt, een morfinepomp is heerlijk, haha. Als ik iets voelde drukte ik even op het knopje, werd ik weer moe en viel ik weer in slaap.

Thuis herstellen

Na drie dagen en twee nachten mocht ik uit het ziekenhuis. Toen mijn morfinepomp werd afgekoppeld heb ik wel pijn gehad. Vooral uit bed gaan, hoesten, dat soort dingen deden het meeste pijn. Dat moment dat ik dacht 'gaat allemaal wel lekker hier', dat bed uitstapt (als een oude oma) en naar de wc gaat en dan ineens denkt: gaat helemaal niet lekker hier pff… Toen merkte ik pas hoeveel pijn ik had.

Uiteindelijk is de pijn me echt wel meegevallen. Slapen deed ik mega veel, dat vond ik wel heel erg fijn. Ik vond het vervelend dat ik zo weinig kon, aankleden deed wel zeer, uit bed gaan ook en ik vond het allemaal wel heel eng ofzo. Dat er ineens iets onnatuurlijks in je lichaam zit. Tuurlijk moest ik wennen aan het idee, maar toen ik het voor het eerst zag was ik echt opgelucht. Misschien had ik mijzelf wel op het ergste voorbereid? Of tenminste dat hadden de artsen sowieso gedaan. Uiteindelijk heel erg goed want daardoor viel het voor mij heel erg mee en dacht ik: als dit het is dan ben ik wel heel erg tevreden en dan komt het allemaal wel goed.

Na de operatie moest ik zes weken niets doen. Dat ik zoveel mogelijk voor het beste resultaat. Wij zijn ontzettend geholpen door alle mensen om ons heen. Ik mocht niets en mijn vriend moest natuurlijk gewoon werken. Nu konden we onze rust pakken. Tien dagen na de operatie kreeg we de uitslag van het weefsel dat verwijderd is, de patholoog had dit onderzocht: zou de tumor weg zijn? Krijg ik nog bestralingen? Op die vragen kregen wij dan antwoord. Jullie horen dit volgende week weer!