Borstsparende operatie of borstamputatie? - Kankerdagboek #17

Mijn naam is Annemijn van Leek en ik ben 26 jaar. In dit blog neem ik jullie mee in mijn leven dat niet heel erg bijzonder was, maar wel bijzonder werd. Van de een op andere dag veranderde alles. Ik kreeg juni 2020 op 25-jarige leeftijd te horen dat ik borstkanker had. 

Kort genieten

De chemo sloeg heel erg goed aan. Dat was inmiddels duidelijk geworden. Echt van genieten kon ik helaas niet. Ik probeerde het wel, maar het lukte niet. Iedereen deed zijn best om mij dat gevoel wel te geven. Taartjes, champagne, lieve kaarten… noem het allemaal maar op. Maar ik dacht alleen maar: de uitslag is goed… alleen ik ben er nog niet. Ik moet blijven focussen. Alsof ik zelf invloed had op de kanker… Natuurlijk niet, maar ik probeerde ook maar wat.

Borstsparend of borstamputatie?

Vlak na de uitslag van de MRI-scan had ik een afspraak bij mij chirurge. Er moet na de chemotherapie nog iets gebeuren: een operatie. Toen ik begon aan dit traject is dit uiteraard benoemd. Eerst chemotherapie, daarna een operatie. Borstsparend of borstamputatie, dat werd eigenlijk in het midden gelaten. Zo van, dat zien we dan wel weer, het is nog zo ver weg. Dat was het ook want ik moest die chemo nog doorstaan, tegen die tijd ben ik de informatie over de operatie echt wel weer vergeten. Ook omdat mijn geheugen van chemo nou niet echt beter is geworden, zo is later gebleken, haha.

In het begin wilde ik maar één ding, borstsparend. Hoe verder ik in het traject kwam, wist ik het zeker: borstamputatie. Maar ik ben z’n enorme twijfelkont. Hoe kan je nou deze keuze maken? De operatie vond ik doodeng. Die narcose, het idee dat ze in je aan het snijden zijn. Moet je je voorstellen als er iets geamputeerd moet worden. Wel of niet doen? Ik wil die borst weg hebben, anders ben ik zo bang dat het weer terugkomt. Ik werd gek van mezelf!

Als ik op die operatietafel lig, twijfel ik nog

Gelukkig was daar mijn chirurge, die ging zitten en zei: ‘We raden een borstamputatie aan. Tegenwoordig kunnen ze ook gelijk een directe reconstructie doen. Maar je bepaalt altijd zelf.’ Dat gaf moed. Ik keek mijn vriend nog eens aan. Ja, gelukkig denkt hij hetzelfde. ‘Borstamputatie dan. Dat wordt het denk ik, daar wil ik in ieder geval meer informatie over.’ Ik was zo blij dat ze mij kon helpen met een keuze maken. Wij zeiden weleens tegen elkaar: als ik op die operatie tafel lig, twijfel ik nog. Nu werd de twijfel toch weg genomen.

Bakken aan info

Die informatie was enorm. Zo ongelofelijk wat z’n operatie inhoudt, wat ze tegenwoordig allemaal kunnen. Echt, het verbaast mij. Er waren zeker ook gevolgen aan deze operatie, dingen waar ik nooit over na had gedacht. Het gevoel in je borst gaat weg, je moet een implantaat ook ooit een keer vervangen. Bij de één duurt dat erg lang, bij de ander wat sneller. Gewoon dat soort dingen. We hebben een gesprek van een uur gehad, met bakken aan info. We waren kapot na dat gesprek, maar er was wel één ding duidelijk. Een borstamputatie met directe reconstructie gaat het worden. We stonden er allebei 1000% achter. 

Een keuze als dit maken vond ik één van de moeilijkste dingen. Ik heb nachten wakker gelegen en schrok vaak wakker voor de angst van de operatie. Ik ben er zo ontzettend bang voor, maar ja ik moet wel. Nu moest ik proberen deze gedachtes even te parkeren, het was immers oktober en in januari zou ik pas geopereerd worden. Blijven focussen, er zijn nog een aantal chemo’s die ik moet afstrepen.

De laatste chemo’s 

Het was pittig. Iedereen vertelde me: na de MRI-scan zou je zien dat de tijd voorbij gaat vliegen. Als alle uitslagen goed zijn geeft je dat een boost en dan vliegt de tijd zo voorbij. Nou als ik heel eerlijk ben voelde dat voor mij niet echt zo. Ik had echt wel moeite met die laatste kuren. Ik was moe, ik was er klaar mee. Elke week naar het ziekenhuis, hetzelfde riedeltje elke week weer. Een afspraak daar, een afspraak hier. Bloedprikken. Die PICC-lijn die niet nat mag worden en waardoor je dus drie maanden lang aan het douchen was, met z’n douchearm (voor als je arm in het gips zit). Ik begon het allemaal maar een beetje gedoe te vinden. Misschien was ik wel te veel bezig met: het gevoel proberen te krijgen dat het nu voorbij zou vliegen. Ik weet niet wat er speelde, maar hoe graag ik ook positief wilde blijven, ik vond dat soms echt wel heel erg moeilijk in die periode. 

Toch brak de dag aan

De laatste chemotherapie was op 1 december 2020. Die datum stond bij iedereen in de agenda: LAATSTE CHEMODAG! Je gevoel schommelt zo erg in die periode. Soms dacht ik: wat gaat het toch eigenlijk ontzettend snel, en soms dacht ik: komt er ooit nog een einde aan? Nou, ja dus! De dag die vanaf 14 juli 2020 (eerste chemokuur) zo ontzettend ver weg leek te zijn, was aangebroken: 1 december 2020. Wat een feest! We hebben er zeker even heel erg bij stilgestaan. 

Het was zo gek om na vier maanden elke week in het ziekenhuis te komen op dezelfde afdeling, het nu dan echt zo ver was: de allerlaatste! De allerlaatste keer in de stoel gaan zitten, PICC-lijn schoon maken, chemo aansluiten en nog één ochtendje doorzetten. Daarna werd ik gelijk verlost van die PICC-lijn. Even diep in en uitademen en ze trekken dat ding er zo uit, haha. Dat klinkt echt enger dan dat het in de werkelijkheid is. Ik zei ook: ‘ben je gek?! Dat trek je er toch niet zo uit?’ ‘Ja dat doen we wel.’ Zeiden ze lachend, dus ik moest me er maar aan overgeven. Daarna ben ik thuis ontzettend verrast, door mijn lieve vriend, familie en vrienden/vriendinnen! Zo fijn gevoel, iedereen was opgelucht dat het erop zat.

Wachten tot 7 januari

Het bekende: dan val je ineens echt in een gat, werd voor mij ook werkelijkheid. Ik geloofde daar echt niet zo in. Alles wat geregeld moest worden voor de operatie was voor 1 december al gedaan, zodat ik daarna echt even niet meer terug hoefde te komen. Ik vond dat een heerlijk gevoel, een week voor de operatie moest ik bloedprikken dus ik mocht echt een maand weg blijven. Hoe fijn is dat?! 

Uiteindelijk minder fijn dan dat ik had gehoopt. Ik vond het zo raar om niet meer naar het ziekenhuis te moeten gaan. Je ritme is het ziekenhuis. Mijn leven was daar op ingericht. Ik wist ineens niet meer zo goed wat ik moest doen en of ik blij moest zijn of niet. Ik voelde me helemaal niet blij, terwijl ik alleen maar dacht: je moet nu blij zijn, je moet nu genieten. Het lukte me helemaal niet. Ik vond het raar dat ik ineens weer zelf moest gaan bedenken hoe ik mijn weken moest gaan invullen. Die operatie die steeds dichterbij kwam maakte mij ook elke avond een stuk benauwder.

Achteraf gezien had ik misschien liever één of twee keer terug gewild naar het ziekenhuis. Een belafspraak was al genoeg geweest. Toch even een soort van houvast hebben. Je leven staat een halfjaar lang in het teken van ‘ziekenhuis’. Het is raar om dat dan niet meer te hebben. Het idee van: nu even een maand niets, is goed bedoeld en klinkt op voorhand ook echt heel erg fijn, maar in de praktijk is dat echt heel erg pittig. Dat heb ik ook aangeven in het ziekenhuis. Ik weet ook niet of iedereen daar last van heeft, misschien voelt het voor een ander wel echt als een bevrijding om niet meer naar het ziekenhuis te moeten. Maar ja, proberen te genieten dus maar, want 7 januari was het echt zo ver: de operatie. 

Hoe ik me daar op voorbereiden, wat ik eng vond en hoe het ging, dat kunnen jullie volgende week weer lezen!