'Ik was niet meer de Annemijn van voor de kuren' - Kankerdagboek #13

De tegenslag van de AC-kuur

Over het algemeen kwam ik redelijk goed door de AC-kuren. Natuurlijk werd het steeds minder. Ik merkte wel dat ik niet meer de Annemijn van voor de kuren was. Ik had de ergste scenario’s in mijn hoofd, ik moest alleen maar overgegeven, en wilde of kon niet meer eten. 

De laatste AC-kuur

Door deze periode hebben mijn vriend en ik geleerd om alle kleine dingen in het leven te vieren. Zo ook mijn laatste chemokuur. Een cadeautje en een taartje, want de allerzwaarste kuren van het traject zaten erop. Dit hopelijk nooit meer! Ik was best achteruit gegaan. Maar ik kon nog steeds erg genieten in mijn rustweken, dat ging gelukkig niet weg.

Mijn vriend had vakantie en dus besloten we om in mijn rustweek een paar dagen weg te gaan. Gewoon even naar Leeuwarden. Superleuk. Een echte vakantie zat er niet in, want na mijn rustweek zou het tweede deel van het traject al beginnen. De wekelijkse taxol kuur. Dus kozen wij ervoor om gewoon even lekker weg te zijn, maar niet te ver. Je weet immers nooit hoe je, je gaat voelen. De ziekte bepaalt en niet jijzelf. Dat is wat het is en helaas is dit ons ook duidelijk geworden en bleef dit ons niet bespaard. 

Het werd niet beter

Je zou het altijd zien. Verheug je, je ergens op? Dan wordt het niet beter. Dat was ook wat er gebeurde. Ik zei de hele tijd tegen mijn vriend: ‘ik heb er zoveel zin in, dat je lekker vrij bent. Leuke dingen doen en even genieten.’ Maar ik ging me niet beter voelen in mijn stopweek. Ik had koorts, moest overgeven en ik voelde mij erg moe. Uiteindelijk wilde ik per se naar Leeuwarden en dacht ik dat het beter ging. Ddiep van binnen wist ik dat het niet zo was. Ik wilde niet de vakantie van mijn vriend verpesten, hoewel ik wist ik dat hij dit nooit zo zou zien. 

We vertrokken woensdag en op donderdagavond waren we weer terug en werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik bleef maar koorts houden. Op een opgeven moment was het 41 graden en hebben we het ziekenhuis gebeld. Ik moest onderzocht worden. Uiteindelijk bleek dat ik een ontsteking aan mijn slijmvliezen had.  

Donderdagavond in de auto richting het ziekenhuis zei ik nog tegen mijn vriend: ‘Ik ben zo blij om vanavond weer in mijn eigen bed te liggen.’ Dat werd niet mijn eigen bed maar het ziekenhuisbed. Daar moest ik twee dagen blijven. Zaterdagmiddag mocht ik weer naar huis. De eerste taxol kuur werd een week uitgesteld. Ik moest eerst even aansterken. Dit heb ik ook gedaan en uiteindelijk hebben we toch nog kunnen genieten van de vakantie, toen ik mij beter voelde hebben we nog leuke dingen gedaan. Tja, op dat moment werd ik echt even met mijn neus op de feiten gedrukt: je bent echt ziek, het ging zo voorspoedig, maar ik moet echt om mijzelf gaan denken en wat rust gaan pakken.

De volgende blog van Annemijn verschijnt woensdag 7 juli om 17:00.