Ik barstte in huilen uit: 'Het is zover, mijn haren gaan uitvallen' - Kankerdagboek #12
Mijn naam is Annemijn van Leek en ik ben 26 jaar. In dit blog ga ik jullie meenemen in mijn leven. Mijn leven dat niet heel erg bijzonder was, maar wel bijzonder werd. Van de een op andere dag veranderde alles. Ik kreeg juni 2020 op 25-jarige leeftijd te horen dat ik borstkanker had.
Haaruitval
Tja… dat ging gebeuren. Dat wist ik. Die haren zouden al snel gaan uitvallen. Bizar, dan merk je eigenlijk pas echt wat voor troep er in je lichaam wordt gegooid tijdens zo'n chemo. Ik blijf het zeggen: ik ben dankbaar dat het bestaat. Maar jeetje, ik schrok daar wel van. Ik zou in de overgang gaan (hopelijk tijdelijk) dit gebeurde al na de eerste chemokuur. Niet normaal! En het haaruitval? Dat begon al na kuur twee. Nog voordat ik aan kuur drie ging beginnen was ik kaal. Ongelofelijk.
De dag
Ik zat achter mijn laptop een blog te schrijven. Ik ging even door mijn haren en had een paar plukken vast. Shit… ik schrok zo erg. Ik wist dat het eraan zat te komen, de dagen daarvoor had ik zoveel haarpijn. Ik dacht eerder nog: laat het maar gebeuren, want ik voel dat het eraan komt. En dan gebeurt het en denk je: zo snel al? Dat wil ik niet. Ik stopte de plukken haar snel weg. Mijn vriend keek mij aan en vroeg: 'Gaat het? Is er iets?’. Toen barstte ik in huilen uit, ‘mijn haren… Het is zover, het gaat uitvallen.’ zei ik. Ik heb echt heel hard gehuild.
Ik heb altijd gezegd: ik ga niet zitten wachten totdat het echt zo erg is dat het er wel af moet. Gewoon, hup gelijk eraf. Ik weet dat als het eenmaal begint het niet minder gaat worden, alleen maar erger. Elke dag die confrontatie als je op je kussen kijkt, elke dag als je gaat douchen, elke dag tijdens het borstelen. Nee, dat wilde ik niet.
Makkelijker gezegd dan gedaan
Dat klinkt nu misschien heel stoer, hoor. Maar ik vond het vreselijk. Echt waar, ik had er zoveel moeite mee. Je kan je er ook niet op voorbereiden. Je probeert het maar als het moment daar is, kun je alleen maar huilen. Toch ging ik het wel doen, zo snel mogelijk eraf. De plukken kwamen eruit zetten, eerst telkens een klein beetje, daarna steeds erger. Ik wilde niet meer wachten.
Samen met mijn ouders en vriend ben ik naar de salon gegaan waar mijn haarwerk ook klaar lag. Die heb ik ook bij deze salon uitgezocht. Er zijn zulke fijne, lieve mensen daar. Die blijf ik voor altijd dankbaar. Wat als één van de ergste dagen uit mijn leven moest voelen, voelde oké en fijn. Op de manier hoe ze er mee om gingen, ontzettend fijn.
Nagekeken
Ja, en dan kom je thuis. Zonder haar, maar met een haarwerk. Ik heb er ontzettend veel moeite mee gehad de dagen daarna. Ik durfde niet zo goed over straat want ik was bang dat iedereen naar mij zou kijken. Zoveel verdriet. Ik droeg uiteindelijk vaak chemomutsjes, omdat dat met warm weer gewoon lekkerder zit. Natuurlijk kijken er mensen, maar uiteindelijk had ik dat zelf niet eens meer door. Het is eng om de eerste keer over straat te gaan, maar uiteindelijk kom je daar ook weer overheen. Hoe vreselijk deze ziekte ook is, het heeft mij zoveel sterker gemaakt dan dat ik al was.
Woensdag 30 juni om 17:00 verschijnt een nieuwe blog.
