De allereerste chemokuur - Kankerdagboek #9

Mijn naam is Annemijn van Leek en ik ben 26 jaar. In dit blog ga ik jullie meenemen in mijn leven. Mijn leven dat niet heel erg bijzonder was, maar wel bijzonder werd. Van de een op andere dag veranderde alles. Ik kreeg juni 2020 op 25-jarige leeftijd te horen dat ik borstkanker had. 

De dag was aangebroken, de dag waarvan ik had gehoopt dat die nooit zou komen. Of in ieder geval, ik had gewild dat ik dit nooit hoefde mee te maken. Deze dag is heel erg spannend, alleen vanaf nu gaan we wel vechten, zodat de kanker uit mijn lichaam gaat. 

Dinsdag 14 juli

Ik was vroeg wakker. Ik had een paar weken geleden natuurlijk alle informatie gekregen. Alle medicijnen mee naar huis gekregen. Voor de chemo moet je een aantal medicijnen slikken, vooral tegen misselijkheid. Deze neem je een uur voordat de chemo wordt toegediend. Ook slik je paracetamol, deze neem je een halfuur voordat de chemo wordt toegediend in.

Toen ik aan dit traject begon, was ik niet zo goed in pillen innemen. Ik ben er inmiddels een held in geworden, haha. Je slikt medicijnen tot drie dagen na de chemo. Elke dag iets minder veel. Tegen de misselijkheid, maar om energie te houden en minder pijn te krijgen. De dag na de chemo moet je een injectie bij jezelf zetten, deze is voor de witte bloedlichaampjes en het beenmerg. 

De eerste kuur

Daar liepen we dan. Door de corona mag er niet bij elke kuur iemand bij zijn, maar bij de eerste kuur mag je gelukkig iemand meenemen. Dat was nog even de vraag, maar gelukkig kregen we een dag van tevoren te horen dat het echt mocht. Het was echt een opluchting, want je bent zo gespannen en dan wil je gewoon graag dat er iemand met je mee gaat. Uiteraard ging mijn vriend mee. 

We kwamen aan bij de juiste poli en meldden ons aan. Dan wordt je temperatuur gemeten en vertellen ze je naar welke kamer je moet. De eerste keren is het erg spannend, uiteindelijk voelt het ‘normaal’. Dan zeg je iedereen vrolijk gedag, loop je naar de kamer waar je moet zijn en ga je je installeren om vervolgens je chemo te krijgen. 

Maar ja, die eerste keer, je weet niet wat je te wachten staat. Ik ging op een stoel zitten en er kwam iemand bij me. Er werd door een heel lieve vrouw gevraagd of we wat wilden drinken. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer weg. Ik moest huilen, ik was zo ontzettend zenuwachtig. 

Ze zetten mijn infuus, wat niet helemaal soepel ging. Mijn bloedvaten waren niet erg goed zichtbaar. Later zou blijken dat dit toch wel een probleem is. Ja, bloedvaten worden van chemotherapie alleen maar slechter, wat dus betekent dat het prikken van een infuus alleen maar lastiger wordt. 

Ze vertelde mij wat er precies ging gebeuren, waar ik rekening mee moest houden. Zoveel informatie. Dat ik niet kan geloven dat ik alles heb kunnen opslaan. Want ondertussen keek ik naast mij en zag ik aan die infuuspaal die zak met chemo hangen, en zag ik het via het infuus zo mijn lichaam inlopen. Het enige waar ik aan kon denken was: en nu? Wat gaat er nu gebeuren?

Woensdag 9 juni verschijnt blog 10 van Annemijn.