En dan heb je borstkanker… - Kankerdagboek #1
Mijn naam is Annemijn van Leek en ik ben 26 jaar. In dit blog ga ik jullie meenemen in mijn leven. Mijn leven dat niet heel erg bijzonder was, maar wel bijzonder werd. Ik ben een sociaal persoon, met mijn hart op de goede plek en een echt gezelligheidsdier. Ik geniet van het leven en realiseer me meer dan ooit dat het leven niet vanzelfsprekend is. Van de een op andere dag kan je leven er ineens heel anders uitzien. Ik geniet van elke dag, probeer iets minder te klagen. Ook probeer ik iedereen in zijn waarde te laten. Aan de buitenkant kun je niet zien wat iemand meemaakt, dat weet ik als de beste.
Kwaadaardige cellen
Dit is niet hoe ik altijd in het leven heb gestaan. Zo sta ik sinds bijna een jaar geleden op deze nieuwe manier in het leven. Mijn leven veranderde op dinsdag 9 juni 2020. Door een arts die tegen mij zei: ‘Helaas hebben wij kwaadaardige cellen in uw linkerborst gevonden’. Daar zat ik dan, op dat moment 25 jaar jong. Er is niet één moment in mijn leven geweest dat ik had bedacht dat ik dit op deze leeftijd ging meemaken. Voor mijn gevoel had ik alles voor elkaar, een leuke baan, een lieve vriend, net samen een huis gekocht. We wilden niets liever dan een volgende stap zetten in onze relatie: een kindje. De woorden van de arts veranderde deze toekomstplannen allemaal. Ik was ineens ziek, ik voelde me niet ziek, maar hij zei toch echt dat ik dat wel was. Wat gaat er nu gebeuren? Wat moet ik doen om beter te worden? Word ik eigenlijk wel beter? Er gingen zoveel vragen en gedachtes door mijn hoofd. Ik weet het allemaal niet eens meer.
Domme pech?
Dat ik borstkanker zou krijgen had ik nooit verwacht. Niemand in mijn familie heeft het gehad, dus erfelijk was het niet? Hoe kon ik dan op deze jonge leeftijd borstkanker krijgen? Domme pech? Dat kon ik ook niet geloven.
De aankomende weken ga ik jullie meenemen in mijn verhaal, mijn traject, mijn leven. Door mijn verhaal te delen hoop ik anderen te inspireren, bewust te maken, maar ook te laten zien dat je met kanker nog steeds een fijn leven kan leiden.
Omweg
Ik ben het traject ingegaan met de gedachte dat het goed komt. Het is niet altijd even makkelijk, maar het is ook niet alleen maar vreselijk. Uiteindelijk maakt het me sterker en leer ik zoveel. Natuurlijk had ik het liever niet meegemaakt. Ik hoop nog steeds elke dag dat het gewoon een hele slechte film is. Dat is het helaas niet. Ik ben 25 jaar en heb borstkanker. Dat is de realiteit en die kan ik dan maar beter onder ogen komen en het gevecht aangaan. De toekomst die ik voor ogen heb komt er nog steeds. Ik maak gewoon, zoals ik het noem, een omweg.
Hoe ik erachter ben gekomen dat ik borstkanker heb, vertel ik jullie de volgende keer.
