Lizzy (40) kreeg een postnatale depressie: 'Ik wilde mijn baby uit het raam gooien'

Net bevallen van een baby’tje? Dan moét een vrouw wel uit elkaar knappen van blijdschap. Toch…? De roze wolk van het kersverse moederschap is echter niet voor elke vrouw vanzelfsprekend. Ze wíllen wel dolgelukkig zijn, maar door een postnatale depressie voelen ze zich somber en in sommige gevallen zelfs suïcidaal. Lizzy Williamson kan erover meepraten. De 40-jarige moeder van twee kinderen had maandenlang last van een postnatale depressie nadat ze bevallen was. Tegen een Australische krant vertelt ze openhartig over de zwaarste periode van haar leven. "Het voelde alsof alles veel te moeilijk was om te doen. Alsof ik verlamd was."

Suïcidale gedachtes

Na de geboorte van haar tweede dochter belandde Lizzy niet op de veelbesproken roze wolk, maar op een donkere wolk. De postnatale depressie kwam als een nare verrassing. De Australische vrouw vertelt aan de krant hoe ze altijd al een “kundige” en “positive” vrouw was geweest. “Het voelde alsof dat alles verdwenen was. Ik had een constante mantra in mijn hoofd: ‘Ik ga zelfmoord plegen. Ik ga zelfmoord plegen.’. Ik stond een keer met mijn baby in mijn armen terwijl ik uit het raam van mijn appartement keek. Door mijn hoofd spookten gedachtes dat ik haar uit het raam kon gooien. Andere keren sloeg ik tegen de bakstenen muren in huis. Ik schreeuwde zo hard tegen de kinderen dat ze er bang van werden en ikzelf ook.”

Voordat ze moeder werd, was Lizzy een danseres die graag optrad. De depressieve gevoelens waren iets wat ze nog nooit eerder had gevoeld. “Het was als een donkere wolk die me overal volgde. Het extreme gevoel van boosheid, duisternis en overweldiging kende ik niet. Ik weet nog dat ik thuis op de grond zat en rondkeek naar alles wat gedaan moest worden. Het voelde alsof alles veel te moeilijk was om te doen. Alsof ik verlamd was.”

Lees ook: Violet overleefde de aanslag in Las Vegas: ‘We dachten 15 minuten lang dat we doodgingen’

Geen hulp

Een postnatale depressie, ook wel postpartum depressie genoemd, duurt bij de ene vrouw langer dan de andere vrouw. De depressie kan vier weken duren, maar het kan ook maanden aanhouden. In Lizzy’s geval duurde het in totaal acht maanden. Ze zocht eerst geen professionele hulp omdat ze zich schaamde. “Ik dacht dat ik geen recht had om me slecht te voelen omdat ik twee gezonde kinderen, een man, een dak boven mijn hoofd en een lieve familie had”, aldus Lizzy. “Ik dacht dat ik heel erg dankbaar moest zijn en elk moment van het moederschap moest houden, omdat ik blij moest zijn dat ik moeder was. Maar ik voelde me zo mislukt, omdat ik er niet van hield en ik het niet aankon. Omdat ik mijn gevoel met niemand deelde, dacht ik dat ik de enige was die zich zo voelde.”

Dieptepunt

Hoe verder ze in de neerwaartse spiraal raakte, hoe moeilijker het voor Lizzy werd om hulp te zoeken. Uiteindelijk bereikte ze het dieptepunt dat smeekte om verandering. “Ik zat op de vloer. Mijn dochters waren boven aan het huilen. Ik voelde me zo emotioneel verlamd dat een stem in mijn hoofd zei: ‘Ik ga zelfmoord plegen.’”. Toen realiseerde ik me dat ik het advies van mijn man moest opvolgen. Hij wist niet exact hoe slecht ik mij voelde, maar hij kon zeker merken dat er wat mis was. Hij zei tegen me dat ik hulp moest zoeken, dat zijn gezin anders uit elkaar zou vallen.” Het idee dat ze haar gezin zou verliezen was het duwtje dat Lizzy nodig had om professionele hulp te gaan zoeken. “Het belletje naar de dokter voelde alsof ik een complete mislukking was.”

Achteraf realiseerde de Australische nu dat haar depressieve en suïcidale gedachtes niet normaal waren en dat ze gelijk aan de bel had moeten trekken. “Terugkijkend naar toen, weet ik dat het niets voor mij was om me zo te voelen. Ik was opgegaan in de zorgen van het moederschap. Ik stopte niet om adem te halen. Ik maakte geen maaltijd voor mezelf, maar at de overgebleven korsten van mijn kinderen. Ik bracht ze naar dansles, maar ik sportte zelf niet.

Dansen als antidepressiva

Lizzy werd antidepressiva voorgeschreven, maar ze besloot deze niet te nemen. Als danseres kende ze de positieve invloed van beweging op je mentale gezondheid. Beetje bij beetje ging ze meer en meer bewegen tot ze uiteindelijk haar depressie kon overwinnen. “Het is geen magisch medicijn, maar het is een stapje in de juiste richting.”

Lees ook: Helena (42) heeft HG: ‘Ik wenste dat ik nooit zwanger was geworden’