Iris (24) is suïcidaal: ‘Elke dag voel ik dat ik dood moet’

Toen de 24-jarige studente op school was mishandeld door een klasgenoot, zocht ze steun bij school maar die wilde haar niet helpen. Een aangifte mislukte omdat er niet genoeg bewijs was. Nu leeft Iris elke dag in angst om haar belager tegen te komen. Door het pesten en de afwijzingen van haar omgeving is ze depressief geworden en ziet ze de waarde van haar eigen leven niet meer in. “Ik weet al precies hoe mijn uitvaart eruit moet zien.”

Mishandeling

“Op mijn opleiding deden we een project waarbij we samen moesten werken in een groepje. Ik werkte met drie andere meiden samen. Een daarvan was mijn enige vriendin op school. Tijdens een projectoverleg ging het ineens helemaal fout. Ik keek een filmpje op Facebook op mijn mobieltje. Vanuit het niks viel die vriendin mij aan. Ze vond het niet leuk dat ik om mijn mobiel bezig was, terwijl ze mij nota bene daarvoor over het filmpje vertelde. Ik negeerde haar. Toen probeerde ze mijn mobiel af te pakken die ik in mijn linkerhand vasthield. Daarna pakte me bij mijn rechterpols en verdraaide ze mijn arm op mijn rug in een soort houdgreep. Hierbij schoot mijn arm even uit de kom en meteen weer terug. Ik heb hyperflexibiliteit dus gaat dan heel gemakkelijk. Om het af te maken, trok ze me hard aan m’n haren naar beneden. Mijn nek klapte hierbij dubbel. Het deed vreselijk pijn, dus ik probeerde me los te rukken. Door de houdgreep kon ik geen kant op.”

Blijvend letsel

“Naast de emotionele schade, heb ik ook al maanden last van een lichamelijk letsel door de mishandeling. Ik ben toen ook naar de neuroloog gegaan voor onderzoek omdat ik mijn nek niet volledig kan draaien. Daarbij zijn mijn reflexen in beide armen verdwenen en ik heb vaak last van trillende en tintelende handen.”

“Ik heb aangifte bij de politie gedaan tegen het meisje die dit gedaan heeft. Het is helaas geseponeerd vanwege onvoldoende bewijs. Je moet zichtbaar letsel hebben aan de aangifte te laten gelden. Er zijn wel twee getuigenverklaringen. Ook de klasgenoot heeft toegegeven wat ze heeft gedaan. Toch is het afwachten op het onderzoek van de neuroloog.”

Niet serieus genomen

“Mijn school heb ik dezelfde dag alsnog op de hoogte gesteld. Mijn mentor probeerde de mishandeling goed te praten. School heeft zelfs mijn moeder geprobeerd te overtuigen om geen aangifte te doen. De school zegt dat ze alles hebben gedaan wat ze konden doen, maar daar ben ik het niet mee eens. Ik ben nog steeds bang op school. Ik heb ook tot vier keer verteld dat ze in het bezit is van het mes, verstopt in een kam. Hier werd weinig mee gedaan. Als ik gesprekken wilde op school, werd er gezegd dat ik om aandacht vroeg. Dat het tussen m’n oren zit.”

“Na vier maanden ben ik naar slachtofferhulp gestapt, omdat ik steeds dieper in de put wegzakte. Ook heb ik de wijkagenten ingeschakeld en vertelt over het mes. Gelukkig nemen ze het wel serieus. Ze zijn naar school geweest, hebben gesproken met mijn mentor en als afspraak gemaakt dat ze dat meisje moeten controleren op dat mes. Ik heb nog steeds niet gehoord of dit wel is gebeurd. Daarnaast heb ik de schoolinspectie ingeschakeld, omdat zo lang mijn mond werd gesnoerd en school het zo slecht heeft aangepakt. De school stelt volgens mij het imago boven het welzijn en de veiligheid van hun leerlingen.”

Depressie

“Ik leef al maanden dagelijks in angst. Ik zie haar continu op school. Ook is er een dreiging van een steekpartij naar mij. Ik weet dat ze in het bezit is van een mes. Dit maakt me heel onzeker en bang. Ik kreeg paniekaanvallen, vertrouwensissues, een depressie en loop nu rond met de gedachte ‘ik wil dood’.”

Snijden

“Ik snijd mijzelf als ik alleen ben op mijn slaapkamer. Ik doe dit ‘s avonds in bed. Ik heb de materialen altijd in het nachtkastje liggen zodat ik het netjes kan afdekken. Niets gênanter als de vraag krijgen waarom er bloed in de lakens zit. Ik snijd mezelf met een schaar. Dit doe ik omdat ik dan nog iets van controle heb in mijn leven, en om mezelf te straffen. Ik walg van mezelf. Ik ben veel en vaak gepest en begin nu te twijfelen of het nou komt omdat ik stom, lelijk of raar ben. Het beetje controle hebben en het ergens anders mee bezig zijn vind ik fijner. Ik wil niet continu met de pijnlijke gedachten rondlopen, dan is het snijden en de pijn die daaruit voort komt beter. Hoe raar dat misschien ook klinkt. Ik wíl die gedachte dat ik dood wil helemaal niet.“

“Naast snijden, drink ik ook stoffen die op lange termijn heel slecht zijn voor je lichaam. Er zijn bepaalde kruiden, die giftig kunnen zijn in grotere hoeveelheden. Ik heb opgezocht hoeveel ik hiervan moet drinken voordat het schadelijk is. Ik ben niet van de pillen. Ik wil dat het geleidelijk aan gaat. Je kunt gekke dingen doen uit angst, onzekerheid, woede en depressie. Ik had het ook niet verwacht van mijzelf. Maar toch doe ik dit.”

‘Ik spring van het viaduct af’

“Ik leef in mijn eigen wereld en kan weinig hebben. Ik heb het gevoel dat ik er niet meer toe doe. Elke dag voel ik dat ik dood moet. Vaak als ik op het station loop, denk ik: ‘ik gooi me voor de trein’. Of ik spring van het viaduct af. Of ik stap voor die vrachtwagen die harder rijdt dan toegestaan. Maar dan denk ik aan wat de bestuurders van deze voertuigen zullen ervaren en dat is wat mij tot nu toe op de been houdt. Ik wil niet dat iemand zichzelf ook zo kapot maakt door schuldgevoelens, nachtmerries en angst om nog eens zoiets mee te maken. Al heb ik veel moeite om vol te houden. Als ik dood ga dan zal ik waarschijnlijk kiezen voor het snijden.”

Rouwdienst voorbereiden

“Wel ben ik begonnen met het voorbereiden van mijn rouwdienst. Ik wil niet alles aan mijn ouders overlaten. Ik weet al precies hoe mijn uitvaart eruit moet zien. Ik weet welke kist, welke bloemen en welke muziek ik wil. Ik weet ook waar de dienst moet komen. Het zou mooi zijn als er mensen komen naar mijn dienst, maar ik wil het graag klein houden met vrienden, familie en mensen die veel hebben betekenen voor mij. Ik wil gecremeerd worden en ik wil in een mooie witte en lichtgrijze kleding in de kist liggen.”

Hulplijn

“De wijkagenten zijn ook de eerste die ik vertelde over het snijden. Ze hebben hulp geregeld bij een zorgcoördinator. Die heeft voor mij mijn huisarts op de hoogte gesteld. Ik heb binnenkort een afspraak gemaakt om te praten. Ik vind het erg spannend, maar het is nodig.”

“Ook heb ik ongeveer vijf keer contact gehad met de chat van zelfmoordhulplijn 113. De zelfmoordgedachtes zaten op dat moment heel hoog. Dan dacht ik: ‘Ik wil nu springen. Of ‘ik moet dood’. Ik heb het gevoel nog steeds, maar het is fijn om te praten met iemand die je begrijpt. Het is belangrijk om te praten. Ik heb hulp nodig en daar ben ik me van bewust. Zelf kan ik mij niet meer uit de put halen, ik moet gered worden.”

“Mijn ouders weten alleen de feiten over de mishandeling, maar niet over het snijden en de zelfmoordgedachten. Dit kan ik ze niet vertellen. Ik wil ze niet teveel belasten en overkomen als een probleemkind. Vrienden weten amper wat er is gebeurd. Ik wil mensen niet belasten met mijn problemen.”

Beter worden

“Wat er moet gebeuren om mij beter te maken? Veel praten. Daarnaast heb ik veel steun nodig. Ik moet weer inzien dat het leven iets moois is in plaats van een kwelling. Waarschijnlijk zal ik een traject moeten gaan volgen bij een psycholoog. Mocht ik op het punt staan echt zelfmoord te plegen, kan ik altijd contact opnemen met slachtofferhulp, 113 of de agenten. Ze zijn heel erg betrokken bij mijn situatie en dat vind ik een fijn gevoel. Ze weten echt alles.”

Over de ophef rond de serie 13 Reasons Why

“Ik begrijp dat mensen denken dat de gedetailleerde zelfmoordscène in 13 Reasons Why stimulerend is voor mensen met gedachtes over zelfmoord. Of het klopt? Ja als nee. De eindaflevering van het seizoen vond ik persoonlijk zeker stimulerend. Beelden lieten de voorbereidingen zien die Hannah trof, hoe ze in bad ging zitten en hoe ze haar polsen doorsneed. Dit is heel confronterend als je jezelf snijdt. Ik kan mij goed voorstellen dat mensen op ideeën worden gebracht, omdat het zo gedetailleerd is. Bij mij heeft het ook heel wat naar boven gehaald. Ik bedacht me ineens hoe ik ook zelfmoord kan plegen.”

“Maar deze serie gaat niet alleen om zelfmoord. Het gaat om een meisje dat ernstig gepest, geïntimideerd en misbruikt wordt. Niemand heeft door dat ze in een moeilijke situatie zit. Als ze hulp vraagt, wordt deze afgekaatst. Ik herken mij daarin. Ik vroeg om hulp op school, maar ik kreeg dit niet. Je kunt deze serie best kijken als je depressief bent, maar praat erover als je iets herkent. En onthoud dat het niet alleen om de zelfmoord draait maar om het leerzame verhaal eromheen.”

Worstel jij met een depressie en gedachtes over zelfmoord? Of herken jij de signalen bij iemand uit je omgeving? Neem contact op met Slachtofferhulp en chat of bel direct met de specialisten bij hulplijn 113.nl.

Ook je persoonlijke verhaal delen op Ze.nl? Mail naar michelle[at]ze.nl

Lees ook: Sonja (34): 'Ik ging in gesprek met de partner van mijn verkrachter.'