Size zero: modellentrainer vertelt waarom modellen dun zijn

Paultje is creative director van Model Workout, maar werkt daarnaast ook als trainer en coach voor modellen. Hij kent de ins en outs van de modellenwereld dus op zijn duimpje en schrijft er graag over met zijn scherpe pen. Vandaag heeft Paultje het over size zero.

De vraag die ik altijd en als eerst krijg als ik vertel dat ik modellen train en begeleid is: ze mogen zeker niks meer eten? Daarna komt vaak de vraag waarom modellen zo dun moeten zijn. Eigenlijk zijn dit directe voorbeelden van vooroordelen die door de media naar voren worden geschoven. Het verkoopt. De algemene tendens is dat men wil horen dat het er slecht aan toe gaat, dat modellen tegen hun zin in op rantsoen moeten en dat er eigenlijk misbruik van ze wordt gemaakt. Een model dat de meesten van ons hoog hebben zitten is Doutzen Kroes. Dit Nederlandse topmodel is ambassadeur van de organisatie Dance4Life en als Angel voor Victoria’s secret voldoet ze niet aan de size zero waar het gros van de fashion modellen aan moet voldoen. Dat maakt Doutzen dan ook eerder een commercieel model dan een fashion model. Er zijn dus kort door de bocht twee richtingen: fashion en commercieel. Ik focus me in dit artikel meer op fashion modellen dan op commerciële modellen.

De eisen voor een fashion model zijn streng. Ze horen aan de sample sizes te voldoen die de ontwerpers leveren voor de fashion shows en voor de shoots die daarna volgen in de verschillende fashionmagazines. Dat deze sample sizes steeds kleiner zijn geworden moge duidelijk zijn. Iedereen kent voorbeelden als Cindy Crawford, Naomi Campbell en Linda Evangelista. Die zouden in het hedendaagse tijdperk direct naar huis zijn gestuurd. Of alleen als curvy model worden geboekt. Het is een vicieuze cirkel: de ontwerper maakt kleding in de maat die hij/zij voor ogen heeft. Na de shows gebruiken de magazines dezelfde kleren voor hun shoots en boeken dus modellen bij agencies die aan de desbetreffende maten voldoen. De agencies op hun beurt casten daarom modellen die daarvoor geboekt kunnen worden en modellen doen hun uiterste best om aan de maten te voldoen die de ontwerpers gebruiken. Dat betekent dat sommige modellen enorm hun best moeten doen en veel moeten laten.

De tendens is dat de meeste ontwerpers van nu het model als een kleerhanger zien. Alle aandacht hoort naar de kleding te gaan en niet naar de persoon die het draagt. Bij een commercieel merk als Victoria’s secret kan je daarin heel goed het verschil zien: daar gaat worden modellen juist om hun persoonlijkheid gecast. Je kunt je anderzijds ook afvragen of de aandacht niet net zo hard uitgaat naar een model als dat veel te dun is voor haar gezondheid en of dat ook niet de aandacht afleidt van de kleding. Dit is niet meer dan een constatering en zeker geen mening. Ik probeer mijn mening tot op zekere hoogte er buiten te houden.

Om aan de maten te moeten voldoen maken sommige modellen niet de juiste keuzes. Niet elk model heeft een eetprobleem, maar de meesten zullen minder eten dan dat ze eigenlijk zouden willen. Nou zal het ene model minder moeite hebben met een verandering in haar eetschema dan anderen, maar toch zullen er genoeg modellen zijn die zich op een ongezonde manier moeten gedragen om te kunnen voldoen aan size zero.

Rest mij nog een simpel feit. Het werk als model is geen essentieel onderdeel van de samenleving. Het is een luxe baan die slechts is weg gelegd voor degenen die uit de massa worden gepikt. Niemand wordt gedwongen zich tot fashion model te ontpoppen. Sterker nog, zelfs als je al het geluk mee hebt en je weet het tot ‘Paris finest’ te maken dan kan het zomaar zo zijn dat je het volgende seizoen wordt ingehaald door een nieuw vers gezicht. En hoewel we het ons momenteel niet kunnen voorstellen zou dat nieuwe gezicht net zo goed een paar maatjes meer kunnen hebben.

Deze industrie is namelijk aan continue verandering onderhevig. Dat maakt het ook zo bewonderenswaardig. Dat maakt dat we er zo tegen opkijken. Dat het ongrijpbaar blijft, zelfs in een wereld waarin we alles kunnen delen en overal naartoe kunnen gaan. Wat steeds duidelijker wordt is dat we alles bewuster willen ervaren en meemaken. Dat zien we bijvoorbeeld in een wereldwijde tendens als het aankomt op voedsel. Ook dit heeft zijn effect op het algehele beeld, want eten de modellen wel gezond? Of eten ze gezond maar te weinig? We projecteren ons zelfbeeld weer terug op het beeld dat de media ons voorschotelen. En zo zitten we weer in die vicieuze cirkel, want het zijn de gewone vrouwenbladen die adverteren met diëten en allerlei opties om jezelf te veranderen en zogenaamd beter te voelen. De echte fashionbladen gebruiken alleen de modellen die aan het beeld voldoen dat de ontwerpers bepalen. Anna Wintour, US Vogue editor-in-chief heeft uit naam van Vogue het Health Initiative gelanceerd waarin zij in ieder geval aangeven geen modellen onder de 16 meer te gebruiken en geen modellen te gebruiken waarvan men weet dat zij een eetprobleem of stoornis hebben.

Het is een start tot bewustwording en het zal zeer zeker worden opgepakt door bepaalde ontwerpers maar dwingen tot verandering is geen optie. Size zero mag dan nu de maatstaf zijn en de term curvy heeft plus size zeer snel vervangen, maar je blijft zelf nog altijd verantwoordelijk of je mee wilt gaan in een beeld dat door anderen voor je wordt neer gezet.

Meer blogs van Paultje kun je lezen op Model Workout.nl.

PS. De modellen die afgebeeld zijn op de foto hebben geen size zero (red).