Op zoek naar perfectionisme

Iedereen heeft weleens het gevoel dat hij of zij het niet goed doet. Ik ook, eigenlijk al mijn hele leven. Op de basisschool was ik niet het meisje dat erbij hoorde. Ik was vooral het meisje dat er níet bij hoorde, en gepest werd. En waarom? Omdat ik een grote bos blond, lang haar had. Ik had het als compliment moeten zien, maar zo klonk het niet toen ik uitgescholden werd voor ?Barbie? en ?poedel?.

 

Op de middelbare school kwam ik algauw in hetzelfde schuitje terecht. Of eigenlijk viel ik net buiten het schuitje: ik mocht, vanwege één zes, niet naar het vwo. Omdat ik altijd goed heb kunnen leren, haalde ik goede cijfers. Ik werd bestempeld als ?nerd? en nerds zijn natuurlijk totaal niet cool. Die dingen gaven mij sterk het gevoel dat ik iets fout deed en niet goed genoeg was om erbij te horen.

 

Mijn gevoel van minderwaardigheid werd nog erger toen mijn beide oma?s vlak na elkaar overleden. Op 2 februari 2004 kwam ik uit school. Kleine oma, die al ruim een jaar kanker had, was jarig. Ik verheugde me erop. Papa en mama waren echter triest, er hing een verschrikkelijke sfeer. ?Oma is vanochtend overleden?, kreeg ik te horen. Ik schrok heel erg, want ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Uiteindelijk bleek dat het om mijn andere oma, Grote oma, ging. Een trieste dag.

 

 

Op 25 januari 2005 besloot Kleine oma om, na een lange lijdensweg, euthanasie te laten plegen. Ik heb nooit de kans gehad om afscheid te nemen, iets dat me vandaag de dag nog steeds dwars zit. Ik schreef een gedicht dat ik zou voordragen tijdens de begrafenis, maar na ?Lieve oma? barstte ik in tranen uit en voelde ik dat ik gefaald had.

 

Vanaf toen voelde ik me standaard minder dan anderen en ik had het gevoel dat ik nergens goed in was. Ik liep rond met een immens schuldgevoel, omdat ik mijn Kleine oma meer miste dan mijn Grote oma. Ik was alles behalve perfect. Dat is de periode waarin mijn eetgedrag hard achteruit ging en ik begon met tussendoortjes afslaan. Daar was ik immers goed in en mijn perfectionisme sleepte me mee. Alles voor perfectie.

 

Laatst zag ik een uitzending van Beauty & the Beast: Schoonheid zit van binnen. Iemand die veel geeft om uiterlijke schoonheid, en iemand die bijvoorbeeld brandwonden in het gezicht heeft, worden tegenover elkaar gezet. En toen zag ik het. De persoon met brandwonden, die zichzelf accepteert zoals hij is, is veel mooier dan de persoon die ernaar streeft om er zo mooi mogelijk uit te zien. Schoonheid is jezelf accepteren zoals je bent, wat betekent dat je ook je imperfecties accepteert. Imperfectie is schoonheid. En schoonheid is perfectie.
________________________________________________________________________________________