Ghana: Voetballen tegen de Black Queens

Omdat onze studietrip naar Ghana niet alleen kon bestaan uit interviewen, filmen en schrijven, planden we geheel willekeurig ook een potje voetbal tegen het nationale dameselftal: de Black Queens. Gewoon, omdat het kan.

Woensdagochtend, iets na half tien. Mijn klasgenoten en ik luisteren aandachtig naar onze docent, die over een paar weekjes met ons mee zal gaan op onze studiereis naar Ghana. We zijn druk bezig met de voorbereidingen: inentingen halen, contacten leggen en activiteiten inplannen. Onze docent helpt ons eraan herinneren dat de trip voor een deel in het teken staat van het wereldkampioenschap voetbal, dat die zomer gehouden wordt in Zuid-Afrika. ?En laten we nou nét met een elftal aan meiden vertrekken naar het Afrikaanse land...? Verbaasd kijken we elkaar aan. We gaan toch niet voetballen? ?En of jullie gaan voetballen?, zegt mijn docent, met een grote glimlach op zijn gezicht. ?En wel tegen het nationale dameselftal van Ghana.? We barsten al in lachen uit bij de gedachte. Maar als we een paar weken later op plaats van bestemming aankomen en een training van deze voetbalkoninginnen bij mogen wonen, wordt het ons duidelijk dat hij écht geen grapje maakte.

 

 

Vrijdagochtend, iets voor half negen. Samen met mijn tien vrouwelijke klasgenoten sta ik op een voetbalveld, iets buiten de Ghanese hoofdstad Accra. De zon schijnt volop en het is waarschijnlijk boven de veertig graden, maar we staan er. En hoe. De strategie is doorgesproken, de posities zijn bepaald en de spieren gerekt. We zijn er klaar voor. Hoe we in deze kansloze missie verzeild zijn geraakt, weet op dit moment niemand meer, maar het doet er ook even niet toe. Zonder scheenbeschermers om onze witte benen en met sommigen van ons gekleed in alles behalve voetbalkleren (lees: witte rokjes en zonnebrillen) moet dit een prachtige vertoning zijn voor de mensen in de hutjes verderop. Het is echt waar: de legendarische Black Queens gaan spelen tegen elf Journalistiek-studentes uit Zwolle. We zijn gedoemd om te verliezen. Twintig tegen nul wordt het - op zijn minst.

 

 

Vrijdagochtend, tien over half negen. De wedstrijd is in volle gang. Ik ren voor de zoveelste keer naar voren, weer iets langzamer dan net. De zon brandt en ik zweet aan alle kanten. Hoe deze Ghanese voetbalsters het normaal gesproken negentig minuten volhouden in deze hitte, is me een raadsel. ?Ik kan niet meer?, roep ik naar Emma, die achter me ook probeert mee te komen. ?Kom op meiden, naar voren!? schreeuwt Hanne. Het is te merken dat we drie ervaren voetbalsters in ons midden hebben. Jikke staat haar mannetje in het doel. Er zijn pas twee doelpunten door gegaan, en dat in tien minuten. Valt best mee.

 

 

Vrijdagochtend, kwart voor negen. De scheidsrechter floot zojuist het rustsignaal. We benutten onze kostbare pauze goed. Flesjes water zijn binnen no time leeg en onze strategie wordt nog even doorgesproken. De voetbalsters onder ons laten hun deskundigheid horen. ?Blijf bij je eigen man, meiden?, roept Hanne de rest van de groep toe. Jikke stelt ons nog even gerust: ?Ik had verwacht dat we met z?n allen als gekken achter de bal aan zouden rennen, maar we blijven nog best goed verspreid over het veld. Het gaat beter dan ik verwacht had!? Hiermee stemmen we allemaal in. Het mag duidelijk zijn dat dit niet zomaar een potje voetbal is. Hoewel we in de tweede helft waarschijnlijk keihard ingemaakt zullen worden, gaan we er allemaal weer voor. Wie niet waagt...

 

 

Vrijdagochtend, negen uur precies. Na een laatste, vrijwel kansloze poging tot voorzet van ons team, klinkt dan eindelijk het verlossende eindsignaal. De scheids fluit de wedstrijd, waarschijnlijk uit medelijden met ons, iets eerder af. Een luid applaus ontstaat. Van ons team, uit respect voor deze geweldige voetbalsters. Maar ook de Black Queens applaudisseren. Voor ons. En op dit moment weet ik het zeker: voetbal verbindt mensen. We zijn keihard ingemaakt met vijf tegen nul, door niemand minder dan de dames van het nationale vrouwenelftal, maar het maakt niet uit. Het is feest. De Black Queens zingen hun volkslied en wij het Wilhelmus. Na nog wat groepsfoto?s wordt er gedanst, gesprongen en vooral veel gelachen. Wat was dit een geweldige ervaring!

Lees ook mijn vorige artikelen over Ghana: De grootste markt van West-Afrika & Eén grote cultuurshock.