Mijn spiegelbeeld en ik

Ik zou graag willen dat ik dát kan zeggen wanneer ik in de spiegel kijk. Maar in de praktijk is dat nog helemaal niet van toepassing en blijft het ?ik en mijn anorexia?, die met me aan de haal gaat en me van alles laat zien.

Wanneer ik kleding draag, is ze nog redelijk lief voor me. Niet wanneer de kleding te klein is en te strak zit, natuurlijk. Dan komen de nare olifantgevoelens. Voorheen zou dat me aanzetten tot compensatiegedrag en bewegingsdrang, maar dat is voorbij, daar doe ik niet meer aan. Toch laat ze me achter met een rotgevoel, wat vaak genoeg resulteert in een huilbui van frustratie. Weten dat het goed is om aan te komen en dat je kleren dan inderdaad te klein worden, betekent nog niet dat het makkelijk is.

 

In een bikini voor de spiegel staan is echter een heel ander verhaal. Het is nóg confronterender. Ik krijg een kussentje op mijn buik, mijn heupen worden breed, mijn billen flubberen als ik loop en mijn bovenbenen doen net zo hard mee. Bikinibroekjes zitten strak en ik krijg van die randjes. Lovehandles heten ze, geloof ik. Wat er zo loveable aan is heb ik nog niet uitgevonden, want ik vind het verschrikkelijk. Het geeft me wéér zo?n olifantgevoel.

 

 

Het is moeilijk om onder woorden te brengen wat zo?n confrontatie met mijn spiegelbeeld met me doet. Eigenlijk is het niets anders dan recht in de ogen van anorexia kijken. Ze bedriegt je waar je zelf bij bent, je kunt haar geen seconde vertrouwen. Mijn vertekende lichaamsbeeld voedde mijn anorexia, wat haar nog verraderlijker maakte.

 

Eén van de dingen waar ik me veel op focus, is hoe ik de realiteit terug kan krijgen. Het doet mij verdriet dat ik niet kan zien hoe mooi ik blijkbaar ben. Ik heb er heel wat tranen om gelaten toen ik bij mama een oude bikini ging passen. Het was zo?n lovehandle-gevalletje. Mama vond dat ik er geweldig uitzag. ?Veel meisjes zouden jouw lichaam willen?, was één van de dingen die ze tijdens dat gesprek zei. Maar ik zie het niet.

 

Het gaf me een gevoel van egoïsme. Ik heb eigenlijk een lichaam waar ik me niet voor moet schamen, waar ik eigenlijk heel gelukkig mee moet zijn. En tóch ben ik dat niet. Ik heb iets wat menig ander mens graag zou willen. Waarom kan ik mezelf niet accepteren? Dit heb ik letterlijk weleens geroepen.

 

Het gekke is dat ik me wel mooi voel bij mijn vriend. Ik geloof het ook echt als iemand vertelt dat ik mooi ben. Ik voel en vind het alleen nog niet. Ik bén het ook nog niet. Pas als ik de anorexia verslagen heb, pas dán, ben ik werkelijk een mooi mens.
________________________________________________________________________________________