Rillend naar het Rintveld

Het moeilijkste is al voorbij: de erkenning. Ik heb anorexia. Maar de weg naar Rome is verschrikkelijk lang en wie weet wat voor een toeristische routes ik nog moet nemen. Een beetje hulp is inmiddels meer dan welkom.

Volgens mij ben ik nog nooit in mijn leven zo zenuwachtig geweest. Een week lang werd mijn slaap geteisterd door nachtmerries. De hele week kon ik dat ene meisje niet uit mijn hoofd zetten. Of al die andere meisjes: broodmager en een doodse blik in hun ogen. Het idee dat ik regelmatig met deze meisjes geconfronteerd zou worden, zat me dwars.

 

Maandag 21 maart was mijn adviesgesprek bij het Rintveld. De maandag ervoor had ik er al een onderzoek gehad. Ondanks het feit dat het de laatste tijd best wel goed met me gaat, voelde ik me die dag voor het eerst in tijden echt ziek. Tijdens het wachten op mijn onderzoek zag ik al die meisjes lopen. ?Ik hoor hier niet?, fluisterde ik tegen mijn ouders en vriend.

 

De onderzoeksdag begon met bloedprikken ? zeven buisjes ? gevolgd door een ECG (een hartfilmpje), die er goed uitzag. Hierna werd ik meegenomen voor een gesprek over mijn eetgedrag en mijn gevoelens hierbij, ookwel Eating Disorder Examination genoemd. Terwijl ik dit deed, hadden mijn ouders en vriend een gesprek over mij met een psychiater. 

 

Na ruim een uur praten, was het voor mij tijd om individueel met een psychiater te praten, die dieper inging op mogelijke oorzaken van de anorexia. Tenslotte vond er een lichamelijk onderzoek plaats, waarbij de bloeddruk, hartslag, longen, en buik onderzocht werden. En natuurlijk: even wegen. Om twee uur was het allemaal achter de rug. De week erna was niet makkelijk. Op maandagavond stond ik eten te koken.

 

?Ik wil niet meer terug?, perste ik er met een dichtgeknepen keel uit, terwijl mijn vriend de tranen van mijn wangen probeerde te vegen.

 

Het is zo moeilijk om te beschrijven wat die dag met me heeft gedaan. Het meest verschrikkelijke vond ik de meisjes die ik daar zag ? de meisjes die waarschijnlijk nog veel zieker zijn dan ik. Met een van hen heb ik een gesprek gehad. Ze was de donderdag ervoor opgenomen. Het enige wat ze mocht doen was eten en? dat was het. Onmiddellijk voelde ik dat ik iets wil betekenen voor haar, maar ook voor al die andere meisjes. Maar hoe?

 

Het adviesgesprek was een grote verrassing voor mij. Wederom had ik mijn vriend en ouders meegenomen. Zij zijn echt mijn grootste steun. Bij het gesprek waren de psychiater en psycholoog in opleiding aanwezig, met wie ik gesproken had tijdens de onderzoeken. Daarnaast was er een arts, die het uiteindelijke advies zou uitbrengen.

 

Volgens mijn ouders zat hij vol verbazing te luisteren toen hij hoorde wat ik zelf gedaan heb om beter te worden, en wat mijn ideeën zijn over hoe ik verder moet. En uiteindelijk zei hij dat hij dacht dat het beter is als ik zo verder ga en op het Rintveld terugval wanneer het niet anders kan. En geloof me, ik zal ervoor zorgen dat dat niet gaat gebeuren. Bij het Rintveld zou ik een pond per week aan moeten komen. Dat is veel. Een pond per maand, zoals nu, vind ik prima. Hier voel ik me goed bij. Ik kan dit.

________________________________________________________________________________________