Jikke: Schoonheid is geen getal - deel 2

Een jonge vrouw van twintig wil gewoon genieten van het leven. Helaas zit bij mij mijn eetstoornis in de weg, zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen. Gelukkig ben ik goed op weg om beter te worden.

Jikke, onze nieuwste schrijfster, vertelt in haar vaste blogs over de strijd tegen haar eetstoornis. In haar vorige blog las je hoe ze haar eetstoornis al vanaf haar twaalfde ontwikkelde. 

 

Niet lang nadat ik mijn hart gelucht had bij mijn - nog niet eens officiële - vriend, stopte ik met mijn studie. Ik moest geopereerd worden en volgde daarna een lang revalidatieproces. Deze tien maanden waren de langste van mijn leven. Ik zat, als rechtshandige, met mijn rechterarm in een brace en voelde me net een kind van drie. Ik kon niks, en dat maakte de negatieve gedachten alleen maar sterker. Ik voelde me vooral een ongelooflijk nietsnut. Ik had nergens energie voor en dit was niet alleen aan de narcose te wijten, maar ook aan de anorexia. Bovendien voelde ik een constante angst om ineens dik te worden. Ik kon immers niet meer sporten.

 

Het ?nieuwe? begin

In die tien maanden heb ik ingezien welke dingen ten grondslag liggen aan mijn eetstoornis. Ik ben een enorme perfectionist. Niet eten was een prestatie voor mij, zeker omdat een hoop mensen in mijn omgeving dit niet na konden doen. Als je op zoek bent naar een op en top controlfreak, dan ben ik de juiste persoon. Verder heb ik zelfs dwangmatige trekjes, ik zal bijvoorbeeld nooit tijdens het lezen van een boek halverwege de bladzijde stoppen. Nee, ik mag pas stoppen als ik het hoofdstuk uit heb. Maar de echte oorsprong ligt waarschijnlijk bij schuldgevoelens. Dat schuldgevoel heeft zich zodanig ontwikkeld, dat ik me om alles schuldig kan voelen. Vooral als iets positiefs betrekking heeft op mij. Ik begrijp nog steeds niet goed hoe dat heeft kunnen gebeuren.

 

 

Ik besloot afgelopen zomer om hulp te zoeken bij een instantie. Niet lang nadat ik dit deed, barstte thuis de bom. Hoe goed mijn relatie met mijn ouders ook is, ik heb al die tijd nooit iets durven zeggen. Ik wilde niet bekennen dat ik jarenlang een groot geheim verzwegen had. Ik wilde ze niet het gevoel geven dat het aan hen lag en ik wilde ze niet opzadelen met mijn problemen. Het was moeilijk, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Niet lang na dit voorval werd een diagnose gesteld: anorexia nervosa. Maar toen puntje bij paaltje kwam, werd ik afgewezen bij de instantie. Ik was ?te ziek? en had een te laag gewicht. Ik werd met spoed doorverwezen naar het Rintveld, een kliniek in Zeist.

 

Ik was alleen ?nog niet ziek genoeg? om gelijk behandeld te worden. Drie maanden op een wachtlijst was het beste wat ze voor me konden doen. Ik raakte in de war. Te ziek, niet ziek genoeg... Wat was ik nou? Ondertussen benaderde ik een psycholoog, maar dit werkte totaal niet. De wachttijd bij het Rintveld werd steeds langer, dus de moed was me al lang in de schoenen gezonken.

 

Het plan

Een maand geleden lag er onverwachts een brief op de deurmat. Het Rintveld wilde me zien voor een intake- en een adviesgesprek, eindelijk! De gesprekken die volgden hebben veel indruk op mij gemaakt. Er kwam uit dat er een onderliggende oorzaak is voor mijn verstoorde relatie met eten. Mijn verkeerde gedachten uiten zich in ongezond gedrag, dus ik moet nu zorgen dat het in mijn hoofd weer goed komt. Ik heb een ?streeflijst?, zoals ik die zelf noem. Op deze lijst staat wat ik uiteindelijk op een normale dag wil eten en het dient voor mij als richtlijn. Daarnaast heb ik een doel voor ogen: als ik niet meer in paniek raak bij het eten van bepaalde producten, zal het eten makkelijker worden. En als het eten beter gaat, zal ik vanzelf aankomen. 

 

Dat is, in het kort, mijn visie. Voor mij werkt dit tot nu toe erg goed. Ik kom niet zo snel aan, en dat vind ik fijn. Zo kan ik wennen aan mijn toenemende gewicht en raak ik niet in paniek. Ik weeg mezelf nu alleen als ik nieuwsgierig ben naar hoeveel ik ben aangekomen, en eerlijk gezegd doet het me vrij weinig. Ik ben geen getal, maar een mens. Dat getal op de weegschaal zegt helemaal niets over mij.

 

Mijn blog

Tijdens mijn uitdaging om beter te worden, ben ik al op behoorlijk wat onbegrip gestuit. Om die reden wil ik schrijven over wat ik doormaak, waar ik tegenaan loop en wat ik heb overwonnen. Ik wil mensen helpen met mijn ervaringen. Misschien herken jij jezelf wel in mijn verhalen, of ken jij zelf iemand die een eetstoornis heeft. Mogelijk inspireren mijn verhalen je. Wat ik vooral wil, is gehoord worden. Of gelezen, in dit geval.
______________________________________________