Jikke: Schoonheid is geen getal - deel 1

Als (jonge) vrouw is het belangrijk om te socializen. Een perfecte gelegenheid om dat te doen is tijdens een gezellig en ontspannen etentje in een restaurant. Maar voor mensen met een eetstoornis is dat niet zo ontspannen.

Aan tafel wordt gelachen. De laatste mensen zijn inmiddels gearriveerd en de ober brengt al snel de menukaarten. Terwijl iedereen gezellig verder praat, tuur ik ingespannen naar de kaart. Voorgerecht. Ik kan er niet onderuit. De gerechten en hun ingrediënten staren me aan. Bij het woord ?gebakken? griezel ik. Dat mag ik niet kiezen. Een witte saus, zoals roomsaus of bechamelsaus gaat er ook niet in. Bijna alles op de kaart valt af. De ober komt terug om onze bestellingen op te nemen. Ik heb geen woord meer gesproken sinds de menu?s op tafel kwamen en heb nog steeds geen keuze kunnen maken, in tegenstelling tot de anderen. Er is aarzeling als ik moet bestellen en ik ga voor het gerecht met de meeste groenten - die zijn tenminste veilig.

 

Als het eerste gerecht geserveerd wordt, ben ik zoals gewoonlijk als laatste klaar. Ik knabbel op ieder muizenhapje en ook al wil ik het niet, toch weet ik precies wat iedereen eet. Hoeveel. En ik mag niet meer eten dan zij. Het liefst minder, want dan ben ik sterker. Na het voor- en hoofdgerecht volgt nog het nagerecht. In mijn hoofd lijkt het oorlog. Wel meedoen of niet meedoen? Als blijkt dat iedereen een dessert neemt, rest me geen keuze. Met moeite en vooral veel schuldgevoel eet ik mijn toetje.

 

Het begin

Zo is het een aantal jaren gegaan. Iedere maaltijd was een gevecht. Het begon heel onschuldig - en relatief onbewust - toen ik twaalf jaar was. Ik at geen lekkers meer en voelde me sterk als ik deze verleiding kon weerstaan. Bovendien had het een positief effect: mensen complimenteerden me, wat goed was voor mijn zelfvertrouwen. Ik wilde niets liever dan dat beetje zelfvertrouwen vasthouden. Het zorgde ervoor dat ik mezelf steeds meer regels oplegde en minder at. Sommige etenswaren werden ineens ?eng? of ?verboden?. Als ik me niet aan één van mijn regels hield, had ik gefaald en moest ik gestraft worden. Dat betekende simpelweg dat ik de volgende dag moest compenseren door minder te eten of meer te sporten. In het begin voldeed één van deze twee, maar later moest het allebei.

 

 

Ik heb nooit eetbuien gehad, laxeermiddelen gebruikt of overgegeven. Afgezien van het feit dat ik walg van overgeven, heb ik ooit een documentaire gezien over mensen met een slecht gebit. Bij één van hen waren alle tanden afgesleten. Door boulimia. Om dit te zien was al genoeg om me ervan te weerhouden. Dat neemt niet weg dat ik op slechte momenten best weleens eraan gedacht heb. Een paar seconden, totdat ik die documentaire weer voor me zag.

 

In 2007 begon ik langzaam te beseffen dat mijn relatie met eten niet goed was. Meerdere malen zei ik tegen mezelf dat ik er morgen mee zou stoppen en normaal zou gaan doen. En dat deed ik. Eén dag. Vervolgens verviel ik gewoon weer in mijn oude patroon, want dat voelde veel veiliger. Telkens gebeurde er weer iets waardoor ik de aandacht daar naartoe verschoof. Ik was niet belangrijk genoeg om mezelf te helpen.

 

De spiraal

Wat ik me toen nog niet realiseerde, was de werkelijke invloed die de eetstoornis op mij en mijn leven had. Van een spontaan, opgewekt en actief meisje, veranderde ik in een zombie. Mijn sociale leven werd steeds kleiner en uiteindelijk bleef er nauwelijks iets van over. Het vervelende is dat je dan in een spiraal terecht komt. Ik dacht namelijk dat het volledig aan mij lag en voelde me eenzamer dan ooit, wat voor mij een aanleiding was om nog verder te streven naar perfectie. En hoe meer ik dat deed, hoe dieper ik zonk. Ik heb het bijvoorbeeld lang volgehouden om op behoorlijk niveau te sporten, maar uiteindelijk hield ook dat op. Mijn lichaam werkte niet meer mee en mijn prestaties werden minder. Uiteindelijk moest ik stoppen en dat ging mij echt aan het hart. Ik mis het nog iedere dag.

 

Ik kreeg een obsessie voor gezond eten en gezond leven. Binnen anderhalf jaar ging ik hard achteruit. Tot ik het opbiechtte aan mijn vriend, toen we nog niet eens officieel samen waren. Er was geen aanleiding, het gebeurde gewoon. Ik luchtte mijn hart en gooide alles eruit. Ik denk dat het de eerste keer was dat ik spontaan in huilen uitbarstte. Het was het begin van een lang revalidatietraject.

 

Binnenkort meer...

________________________________________________________________________________________