Lang, korter, dikst!

Na jaren te horen wat een verschrikkelijk lang meisje ik was, dacht ik als kind: dat is dus niet goed. Lang is niet goed. Dus dook ik tussen mijn schouders, hoofd richting de grond, rug hol en benen wijd uit elkaar. Zo leek ik kleiner.

Dat dit funest bleek voor mijn rug, vertelde de Caesartherapeute mij in groep 8. Voor de spiegel maakte ze een foto van het lange, slungelige meisje in haar ondergoed. Op de foto stonden twee grote voeten, gebogen knieën, een holle rug met de hoofdletter H en afzakkende schouders. Met daarop een hangend blond koppie.

Naarmate ik oefeningen deed bij 'de mevrouw van Caesar' ging het steeds meer bergopwaarts met me. En met mijn houding. Ik vond de oefeningen zelfs leuk! Lopen met een boek op mijn hoofd, oefeningen op de gymbal en iedere week een glittersticker als beloning.

Een zomervakantie later maakte ze opnieuw een foto. De grote voeten waren gebleven, al dan niet groter gegroeid, maar de benen stonden netjes recht met een kleine buiging van de knieën. De holle rug was als een plank zo recht en de beginnende borstjes stonden fier vooruit. Maar het mooist was het hoofd. Dat stond rechtop, klaar om de wereld in te gaan als lang!

Mijn moeder zag hoe ik reageerde op kritiek op mijn lengte. Vaak niet slecht bedoeld, maar het kwam er zo verneukeratief uit bij velen. Dus mocht ik voortaan lik op stuk beleid voeren bij vervelende opmerkingen. Zo ook op mijn 13e verjaardag bij tante Cheryl. Mijn moeder verbrak de bevroren huiskamer overigens door uit te leggen dat ik van haar adequaat mocht optreden tegen lange kritiek.

Toch is het soms nog moeilijk. "Hoe lang ben jij wel niet?" Ik antwoord: "Hoeveel weeg jij?" Of: "Wow, jij bent echt lang voor een vrouw." Ik antwoord: "Sta eens op en durf dat nog eens te zeggen! Oh, je staat al." Geen leuke antwoorden, maar het zijn ook geen leuke vragen of opmerkingen. Een gemeenschappelijke kennis durfde ooit te zeggen: "Wat ben jij monsterlijk lang!" Ik vroeg hem daarna bloedserieus of hij zich geïntimideerd voelde door een grotere vrouw omdat hij misschien bang was nooit haar niveau te kunnen bijbenen. Waar onze hele vriendenkring bij stond. Lachers op je hand gegarandeerd, maar nog steeds niet leuk.

Ik hoor nooit iemand tegen kleine mensen zeggen dat ze geen ballerina's of gympen mogen dragen. "Want dan lijk je nog kleiner." En nee, ik speel geen basketball. Spelen alle kleine mensen midgetgolf? Sommige opmerking zijn wel lief bedoeld. "Ik moet mijn broeken altijd inkorten." Bedenk wel dat lange mensen eigenlijk geen stuk aan hun broek kunnen naaien. Langer maken kan, maar die paar centimeter helpt vaak ook niet. En om nu een willekeurig stuk stof aan de onderkant te zetten, dat staat zo gek.

Overigens koop ik sinds een jaar of twee zelfs hakken. Ik ben daar trots op. Ik hou van mooie kleding en mooie schoenen, maar durfde lang geen hakken te kopen. Want, sommigen vinden dat hakken voor lange vrouwen niet zijn weggelegd. "Je bent al zo lang." Dat klopt, ik val inderdaad al genoeg op zonder hakken. Dus waarom zou ik moeite doen dit te verbergen? Plus, a girl has got to have some killer heels!

Er zijn ook veel voordelen. Ik zie altijd alles goed bij een concert of festival. Ik heb nooit ruzie, want mensen zijn toch geïntimideerd door lengte (volledig onterecht overigens, ik sla nog geen deuk in een pakje boter). Ik heb minder last van mensen met slechte hygiëne en gebrek aan persoonlijke verzorging in drukke gelegenheden. Of erger, wanneer mensen hun handen de lucht in doen om mee te swingen, staat mijn gezicht niet tegen een oksel gedrukt. Ik zie als eerst je kalende plekken bovenop je hoofd, je roos of je uitgroei... ;-)

Kortom, of langom, eigenlijk is dit gewoon een hart onder de riem voor iedereen die afwijkt van 'gewoon'. En zeg nu zelf, het is toch veel leuker bijzonder te zijn?