Mag ik even vega-biechten?

Vanavond om half 10 kon ik mezelf niet meer bedwingen. Geen supermarkt open, geen tankstation in de buurt. Wel een McDonald's. Met een McDrive. Maar om mijn emotionele eetbui te dempen met een groenteburger, dat voelde niet goed. Dat klopt gewoon niet. Het was alsof het zo moest zijn.

Ik hoorde mezelf tegen de mevrouw binnenin het paaltje praten. Ik zei: "Een kaasburger en van die kleine kippenstukjes met een gepaneerd laagje." Nee, natuurlijk zei ik dat niet. Als ik zo veel woorden vuil moest maken aan een bestelling, had ik de kracht ook wel gehad om door te rijden!

Na bijna anderhalve maand cold turkey, wat een ironische woordkeus is in dit geval, heb ik weer vlees gegeten. Vlees van een koe en vlees van een kip. Nu ik weer op de bank zit, voelt dat niet goed. Het klopt gewoon niet. Ik durf niet naar een biechthokje, hoewel ik waarschijnlijk toch te oud ben voor de dienstdoende pastoor. Maar voor alle zekerheid zit ik veilig thuis en biecht ik mijn zonde aan jullie op.

Je moet weten, ik at al bijna geen vlees. Als kind vroeg ik of mijn moeder 'die gekke krulletjes' uit de macaroni wilde halen, want die waren vies. Ik nam geen gehaktbal, in tegenstelling tot rest van het gezin. En draadjesvlees, brr - daar griezelde ik van. Met gourmetten en barbecues deed ik me tegoed aan stokbrood en salade. En toch groeide ik als jong meisje, met weinig vlees op de botten, op tot een gezonde jongedame.

Na het lezen van de tranentrekker Skinny Bitch, wist ik het zeker. Ik schrap vlees helemaal uit mijn boodschappenlijstje. En kaas at ik ook niet meer. Geen zuivel. Soja vind ik heel lekker, kwam ik achter. Sojamelk, sojayoghurt, sojaboter. Het viel me niet zwaar. En zelf werd ik ook minder zwaar. Hypocriet ben ik wel, want vis (met een verantwoord keurmerk) eet ik nog altijd.

Zalm, kibbeling, gamba's, inktvis. Smikkelend denk ik geen moment aan mijn jeugdidool Ariël (die met die staart zonder benen, weet je wel). Hoeveel Botjes ik misschien niet genuttigd heb? Geen idee. Maar een Ursula voelde ik mezelf niet.

Tot vanavond. Na anderhalve maand geen rund, kip of zuivel, leek ik zelf wel een viswijf. Tierend liep ik door de woonkamer. Misschien omdat ik al twee keer hartkloppingen heb gehad deze week. Of omdat ik sinds mijn abrupte stopzetting van bijna alle dierlijke producten veel duizelig ben, ondanks de vitamine B tabletten en noten die ik eet.

Ineens zat ik in de auto, in de rij bij die grote gele M. En zodra ik de burger aan mijn mond zette, proefde ik de het zompige broodje en de plakkerige cheddarkaas. "Hoe voel je je nu?" vroeg mijn partner voorzichtig. "Ik eet puur vergif," zo antwoordde ik. En zo smaakte het ook. Nu heb ik buikpijn. Niet alleen van het kleffe broodje. Ik voel mijn darmen al in opstand komen. Maar ik voel me vooral een sukkel. Een loser met hoofdletter L. Het smaakte niet lekker en toch heb ik het hele zakje leeggegeten. 

Dat wilde ik graag met jullie delen. Ik durf niet zo goed te twitteren met rasvegetariërs Jort of Sjors. Of zij ook zulke momenten hadden aan het begin van hun vega-carrière. En zo ja, wat zij ertegen deden. Daarom schrijf ik hier mijn biecht, op Ze.nl.

Met lieve groet,

Jullie Zwakke (maag) McKoe