Het 'echte' Canada

Na alle dronken weekenden en katers is het tijd voor iets anders. Pure natuur in het dichtstbijzijnde national park: Algonquin, dat bekend staat om de duizend meren en de elanden die er gespot kunnen worden. Bij aankomst wacht ons een knus, zelfgebouwd houten hutje, direct aan het bevroren meer. Het hutje heeft een schattige veranda met een wiebelstoel. Binnen maken de openhaard en de berenhuid op de grond (nep) het plaatje compleet.

Wat doe je in een national park? Precies: hiken. Bij aankomst van de drie uur durende wandeling doen we een schietgebedje in de hoop dat we een eland tegenkomen, maar ons geklets zal niet helpen De wandeling is als een 'Winter Wonderland'. De zon staat al redelijk laag en schijnt door de hoge en dikke bomen, die allemaal besneeuwd zijn. Verder zien we ijspegelwanden. Het smeltende ijs zorgt ervoor dat je alleen maar je mond onder een pegel hoeft te hangen en het ijskoude ijswater stroomt zo, hup, naar binnen.

Het meest uitdagende van de wandeling zijn de steile stukjes, waar de platgedrukte sneeuw normaal wandelen onmogelijk maakt. Elke keer weer glij ik naar beneden. Tot hilariteit van de rest. Naar beneden gaat makkelijker. 'Kanoënd' schiet ik naar beneden. Je zit op je kont en gebruikt de sneeuw als een glijbaan, voor extra vaart gebruik je een stok om omstebeurt af te zetten aan elke kant.

Wanneer de zon ondergaat is het tijd voor het avondeten en wat kan je nou beter doen dan een barbecueën, als die voor je klaar staat op de veranda. Tijdens het bereiden van het feestmaal ben ik verantwoordelijk voor het feestdrankje: het bij de Canadese onbekende glühwein. Die opgedronken moet worden in de kou. Zo hoort het. Dus zo gebeurt het. De wijn gaat mee naar het kampvuur, dat we bouwen aan het meer. Zo zitten we daar uren, marshmallows te eten en te luisteren naar enge verhalen, wel of niet waargebeurd.

Na te veel glühwein ontstaan er rare ideeën. Zoals: een middennacht-hike, in het land van beren. De sneeuw kraakt onder onze voeten. In de sneeuw zijn ook verschillende sporen te zien van het wildleven, sommige groter dan andere. Of de sporen van vijf dagen terug zijn of misschien van een paar minuten geleden, wie zal het zeggen? Mijn ogen staan op scherp en een deel van mij hoopt iets van beweging te zien, wat vaak ook zo lijkt, maar wat elke keer weer de schaduw van de bewegende zaklampen blijkt te zijn. Midden in de wandeling stoppen we op het meer en liggen we even op onze rug. Totale stilte en ontelbare sterren... Sprakeloos maakt mij dit. En dat zegt wat.

Helaas komt aan alles een einde en ook aan deze cottage trip. De steeds warmer wordende zon maakt het de volgende dag nog moeilijker om weg te gaan. Of de boom, die over het meer hangt en waar ik mijzelf een paar uur te rusten leg. Uiteindelijk besluit ik met pijn in mijn hart deze plek te verlaten, wetende dat ik het echte Canada heb gezien, met of zonder elanden.

Redactrice Sarah studeert vier maanden in het verre Canada en houdt ons via columns op de hoogte van haar belevenissen daar. Lees ook haar vorige verslagen!