'Ik had hoop op overleven'

Hoe zag je leven eruit voordat je ziek werd?
"Voordat ik ziek werd, werkte ik in de thuiszorg: het helpen van mensen in de huishouding. Daarnaast was ik veel bezig met fotografie en schrijven."

Hoe kwam je erachter dat je kanker had?
"Het heeft heel lang geduurd voordat ik wist wat ik precies had. Eind oktober/begin november 2008 ben ik ziek geworden; het bleek om een blaasontsteking te gaan. Ik heb een week lang medicijnen geslikt, maar de pijn was nog steeds niet weg. Weer ging ik terug naar de dokter; ditmaal was het buikgriep. De pijn is na een tijdje zelf weggetrokken maar kwam in januari 2009 weer terug. Ik heb toen na lang zeuren een echo gehad. Uit die echo bleek dat mijn lymfeklieren waren opgezwollen en er snel wat gedaan moest worden. Vervolgens kreeg ik nog andere onderzoeken, zoals een CAT-scan, MRI-scan, beenmergpunctie en een operatie (ze haalden een stukje weefsel weg uit mijn hals). Daaruit is gebleken dat ik kanker had."

Wat ging er door je heen toen je dat hoorde?
"Ik heb eigenlijk alleen maar voor me uit zitten staren... Mijn jongere broer en mijn moeder waren er gelukkig bij. We zijn toen naar huis gegaan en ik ben gelijk in bed gekropen. Op een gegeven moment vroeg mijn broer huilend: 'Hoe voel jij je zelf hieronder?' Ik kon niets anders dan huilen. Ik heb die dag voor de rest ook niets gedaan, alleen heel veel geslapen."

Wat voor soort kanker had je?
"Ik had lymfeklierkanker (Non-Hodgkin). Het was vrij agressief. Het was begonnen in mijn buik en na een tijdje was het verspreid naar mijn hals en liezen. Ik heb acht heel zware chemo's gehad om de kanker tegen te gaan."

Wat deed dit proces met je: fysiek en mentaal?
"Het is heel moeilijk te beseffen dat je ziek bent. Dat je een kankerpatiëntje bent. De eerste paar maanden kon ik niks. Alleen maar op bed liggen en slapen. Ik was heel erg moe. Doordat ik niet veel kon doen, had ik ook niet veel afleiding en dus had ik meer tijd om na te denken. Vragen als 'Waarom ik?' en 'Waarom kanker?' hebben vele keren door mijn hoofd gemaald. Je weet dat je er geen antwoord op krijgt, dus op den duur accepteer je het. Hoe moeilijk zoiets ook is. De chemo's waren erg zwaar; ik was er vaak misselijk door. Op dat soort momenten word je met je neus op de feiten gedrukt en besef je dat je ziek bent."

Hoe gingen familie en vrienden ermee om? Heb je vrienden verloren of erbij gekregen?
"Ik heb vooral mensen verloren. 'Vrienden' die gewoon niets meer van zich lieten horen. Maar mijn band met familie en echte vrienden is alleen maar sterker en hechter geworden. Mijn familie ging er heel goed mee om. Voor zover je er goed mee om kan gaan natuurlijk. Met hen erbij was alles een stuk dragelijker."

"Afgelopen september heb ik iets met mijn vriend gekregen. Ik kende hem al een tijdje via Hyves en ik hield daar een blog bij over hoe het met me ging, dus hij wist wel al dat ik ziek was geweest. Ik heb het soms moeilijker met dingen dan dat hij het heeft. Bijvoorbeeld toen ik voor eerst mijn pruik afdeed in zijn bijzijn. Maar hij vond me zelfs mooier zonder pruik. Mede dankzij hem heb ik na een tijdje mijn pruik gedag gezegd en mijn haren geverfd. Sindsdien ga ik pruikloos door het leven. Het was wel heel moeilijk voor hem om mijn vermoeidheid te begrijpen. Maar nadat we samen naar een informatiemiddag zijn geweest, is het veel duidelijker voor hem hoe ik me voel. Ik ben heel blij dat ik hem heb leren kennen. Ik kan enorm goed met hem over alles praten en hij begrijpt het wanneer ik even iets niet meer kan."

Lukte het je om ondanks alles positief te blijven?
"Op het moment dat ik ziek was, was ik alleen maar bezig met beter worden en overleven. Ik heb geen moment gedacht: misschien ga ik wel dood. Ik had hoop op overleven en dat hield me positief. En die positivieteit heeft me er door heen geslagen."

Wat is het mooiste moment en het naarste moment uit die periode?
"Het naarste en zwaarste moment was de dag dat mijn haar ging uit vallen. Ik had het daar enorm moeilijk mee. Ik heb wel meteen al mijn haar eraf geschoren. Ik had geen zin om machteloos toe te kijken hoe mijn haar beetje bij beetje uitviel. Het mooiste moment was dat mijn kleine nichtje van 4 jaar zei dat ze het mooi vond en haar haartjes er ook af wilde."

Wanneer ben je gezond verklaard en wat heb je gedaan om dit te vieren?
"11 juni 2009 was mijn laatste chemo. In die week kreeg ik ook te horen dat ik schoon was. Gezond ben ik nog (lang) niet. Ik heb nog een lange weg te gaan. De nasleep is enorm... Ik ben nog steeds heel moe: na de douche moet ik eerst gaan zitten en bijkomen. En zo is het met alle activiteiten die ik uitvoer. Een trap op en af lopen, boodschappen doen, schoonmaken. Voor iedereen is het heel simpel, maar voor mij niet. Als ik een kwartier lang iets heb gedaan moet ik uren rust nemen. En dan nog ben ik niet uitgerust. Ik houd er enorm van om een wandeling te maken met mijn vriend. Ik begin eraan met alle moed die ik bezit, maar dan ineens word ik accuut moe en moeten we weer terug. Ook vind ik het enorm leuk om naar live bandjes te gaan kijken, maar soms is alleen het meezingen al vermoeiend."

Was het lastig om je normale leventje weer op te pakken na de ziekte?
"Ik heb mede door mijn vermoeidheid nog steeds niet mijn volledig normale leventje terug. Er zijn dagen waarop ik niet veel tot niets kan: ik raak zo snel uitgeput. In september ga ik weer naar school en ben erg benieuwd hoe dat gaat worden."

Heeft de ziekte je erg veranderd en zo ja: op wat voor manier?
"De ziekte heeft me enorm veranderd. Ik was altijd een vrij verlegen en ingetogen meisje. Ik ben tijdens mijn ziekteperiode heel erg open en spontaan geworden. Ook mijn kijk op het leven is anders. Ik wil nu echt de dingen gaan doen die ik leuk vind. Het kan immers zo afgelopen zijn. De ziekte heeft me enorm wakker geschud. Zo had ik de moed om mee te doen aan de fotowedstrijd Redbull5pics, was ik één van de winnaars en ben ik een weekend lang in Amsterdam geweest voor fotoworkshops. Dat weekend heeft me in laten zien dat fotografie hetgeen is wat ik echt wil. Ook heb ik het besluit genomen om te gaan verhuizen; ik woon nu sinds een tijdje in Rotterdam en heb me ingeschreven op verschillende scholen. Ik wilde al heel lang graag op mezelf wonen, maar heb de stap nooit gezet of durven zetten. Nu wel."

Ben je bang dat de kanker terugkomt?
"Ja. Het is niet zo dat ik er dagelijks over nadenk. Maar vooral op de momenten als ik voor controle naar het ziekenhuis moet, slaat de angst wel een beetje toe."

Durf je naar de toekomst te kijken?
"Ik durf naar de toekomst te kijken, maar leef van dag tot dag. Ook omdat plannen niet gemakkelijk gaat door de vermoeidheid. Ik wil graag fotografe worden en ga dit ook zeker waarmaken."

Heb je nog iets wat je tegen lotgenoten wil zeggen?
"Hoe moeilijk het ook is: blijf positief. Dat helpt enorm."