Autisme en ADHD modeverschijnsels?

Het lijkt tegenwoordig wel een modeverschijnsel om dat überhaupt allemaal te gaan roepen. Want ouders van deze kinderen doen dat natuurlijk slechts voor hun lol: psychiaters, fysiotherapeuten en logopedisten bezoeken. Hangen voor de lol pictogrammen op de koelkast teneinde hun kinderen te vertellen wat er die dag gaat gebeuren. Incasseren slechts voor de aardigheid soms uren durende krijsbuien van hun overprikkelde kroost wanneer die daginplanning nét even anders blijkt te lopen. Deze ouders racen uiteraard alleen maar voor hun plezier dagelijks van de ene naar de andere school, zien hun kinderen voor de fun in busjes wegrijden, zien hun kinderen voor de gein soms gepest worden omdat ze 'raar' gedrag vertonen. En het werk van die kinderpsychiaters, dat is eenvoudigweg werkverschaffing op proviciebasis, en delen derhalve lukraak stempels uit.

Zal ik eens wat zeggen? HET ZIJN GEEN MODEVERSCHIJNSELS. Hoe kómen mensen daar toch steeds bij? Peuters die hun handen voor hun ogen slaan, denken dat anderen hen niet zien. Want, denken ze, iets wat je niet ziet, ís er ook niet. Dat is natuurlijk heel grappig en voor peuters normaal gedrag. Sommige volwassenen gedragen zich echter nog steeds zo. Denken nog altijd: iets wat ik niet zie, is er niet.

Stel je eens voor dat mensen over het Downsyndroom gaan roepen: "Het lijkt wel een trend. Het ligt vast gewoon aan de opvoeding." Nee, dat hoor je men niet zeggen, natuurlijk niet, dat zou ook belachelijk zijn. Want kinderen met het Downsyndroom hebben niet alleen een andere binnenkant, ze hebben ook een andere buitenkant. Aan hun uiterlijk kun je meestal direct zien dat ze inderdaad anders zijn. Kinderen met autisme of ADHD daarentegen, hebben alleen een andere binnenkant. Aan hun buitenkant kun je in de regel niet zien dat ze anders zijn, en dus zíjn ze ook niet anders, in de ogen van sommige mensen. Tenzij deze kinderen zich wel heel erg opvallend anders gedragen, maar dan 'mankeert er vast iets aan de opvoeding'.

Stel je eens voor dat men over mensen die in rolstoelen zitten gaat zeggen: "Wat een onzin zeg, ga nu maar weer lopen hoor, het is wel weer genoeg geweest, er mankeert niets aan je benen." Nee, dat hoor je men niet zeggen, natuurlijk niet, dat zou ook belachelijk zijn. Aan hen kun je tenslotte zíen dat ze niet of moeilijk (al dan niet tijdelijk) kunnen lopen.

Echter, die 'rolstoel' zit bij kinderen met autisme of ADHD als het ware in hun hoofd. Wanneer een kind een been breekt of langdurig ziek is, laat de juf de hele klas een tekening maken. Met ouders wordt meegeleefd. Maar de opvoeding van kinderen met autisme en/of ADHD vergt wel even iets méér dan een loopoor, snotneus of gebroken been. Een loopoor herstelt zich, een verkoudheid gaat over en de delen van een gebroken been groeien weer aan elkaar. Een modeverschijnsel is eveneens iets tijdelijks, het suggereert dat het een fase is. Iets dat wel weer overwaait, net als een gebroken been. Autisme of ADHD verdwijnt niet. Wanneer je dat hebt, kom je er nooit meer vanaf. Laat staan dat het een 'modeverschijnsel' zou zijn.

Vroeger werden de moeders van deze kinderen onterecht bestempeld als 'koelkastmoeders' (geef het beestje een naampje). De oorzaak van bepaald gedrag lag niet aan hun kinderen, het lag aan hen: aan hun kille, starre houding. Of het lag wel aan hun kinderen, zij waren gewoon dom. Of wel heel erg verlegen. Of brutaal. Of erger, ze werden betiteld als 'dorpsgek' (geef het beestje maar een naampje) waarna ze allemaal naar de lomschool gingen. Tegenwoordig zou je toch anders verwachten.

Toch worden de ouders vandaag de dag nog altijd al snel niet of nauwelijks serieus genomen en hun kinderen evenmin. Ze worden bijkans behandeld alsof ze allemaal het syndroom van Münchhausen by proxy hebben. Dat ze een kinderpsychiater opzoeken voor de aandacht. Het ligt nog steeds aan hun opvoeding, die ouders kunnen hun kinderen gewoon niet in toom houden, en dat stempeltje is dan een prachtig excuus. Maar als het níet aan hun opvoeding ligt, dan moet de oorzaak worden gezocht in de vaccinaties en de televisie! Dat we daar niet eerder aan gedacht hebben! 'Televisie veroorzaakt autisme' en nog veel meer van dit soort onzin wordt op internet verspreid, hetgeen resulteert in nog meer vooroordelen en onzinnige onderzoeken, die werkelijk helemaal nergens op gebaseerd zijn. Heeft men er dan nooit eens aan gedacht dat het wel eens andersom zou kunnen zijn? Dus niet: 'tv-kijken veroorzaakt autisme', maar: 'autisme veroorzaakt tv-kijken'? En autisme als gevolg van een prik? Autisme is geen ziekte, en dus ook niet te genezen of te voorkomen, laat staan dat het daardoor zou kunnen worden veroorzaakt.

Men kan of wil blijkbaar maar niet accepteren dat deze kinderen misschien wel gewoon zo geboren zijn. Net zoals men geboren wordt met rood, blond of bruin haar, met bruine, groene of blauwe ogen, met flaporen of niet, met een grote neus of niet, met een goed of minder goed ontwikkeld IQ.

Het is zoveel simpeler. Vroeger bestond autisme en ADHD ook. Net zoals je vroeger ook kinderen met het Downsyndroom had. Het werd alleen niet als zodanig herkend. Men wist niet beter, artsen dus ook niet. Tegenwoordig zijn artsen gelukkig veel beter op de hoogte en herkennen ze de symptomen daarom veel eerder, daardoor líjkt het de laatste tijd vaker voor te komen. En wij zouden inmiddels ook veel beter moeten weten. Informatie genoeg! Deze kinderen zijn niet gek, raar, dom dan wel onopgevoed, deze kinderen zijn gewoon zoals ze zijn. Zoals ze altijd al zijn geweest. Met of zonder stempel. Wordt het niet eens tijd dat we de handen voor onze ogen vandaan halen?