Column Christine Pannebakker: Verliefd

Lifestyle 14 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Oké, tijdens de afgelopen lange, hete zomer zat ik dan wel in bikini in de tuin achter de laptop. En zwaaide dan naar mijn buurman Maurice, een heuse privérechercheur wat wel weer een veilig gevoel gaf, mocht mijn vrouwenpower op een moment verslappen. Maar dat was het wel ongeveer qua menselijk contact. Want op het schoolplein kwam ik meestal net te laat aanhollen. Afspraken belde ik stelselmatig vier keer af. En mochten mensen niet te hard mopperen, rustig nog een vijfde keer.

Ik was een sociale outcast die overal ‘nee’ tegen zei want Dat Boek Moest Af!
Inmiddels leef ik weer en train braaf drie keer in de week. Voor je het weet belt Playboy straks en dan wil ik voorbereid zijn. (Waarna ik het aanbod vanzelfsprekend eerst nuffig drie keer af zal wijzen).

Een van de mannen die met me sport, is zo’n lekkere lieverd in een oranje shirt. Altijd gezellig babbelend met van die vrolijke ogen. Eindeloos lang over voetbal (Feyenoord heeft een slecht seizoen zo begrijp ik, maar ik let niet heel goed op dus wellicht zit ik er volledig naast). En ach, ook over zijn drie kindjes en daarmee maakt hij toch veel goed. Want vreemdgenoeg zijn mannen die over kinderen praten vaak zoveel leuker dan vrouwen die hetzelfde doen.

Twee weken terug las mijn te aantrekkelijke personal trainer Matthieu mijn laatste column terwijl ik mijn best deed het tempo van de loopband bij te houden. Ik zag dat hij lachte, wat me gelukkig maakte, dus zo veeleisend ben ik niet. Het oranje shirt stond achter hem en las over zijn brede schouders mee. Zijn ogen twingelden als nooit tevoren. Ik moet bekennen, dat ik me heimelijk voorbereidde op een leuk compliment. Zoiets wat je denkt te verdienen na een jaar noeste arbeid in het holst van de nacht. ‘Hugo Borst heeft gelijk. Iedereen kan schrijven’, lachte hij voordat hij naar het roeiapparaat slofte.

De glimlach bevroor op mijn lippen. Mijn hart stopte met kloppen. Terwijl de loopband me wreed dwong verder te hollen. Waarom het me zo raakte, ik weet het niet. Misschien omdat ik ineens weer wist dat dit de praktijk is als je uit je hol kruipt. Dan kan iedereen zijn mening over je heen spugen. Hoeveel schrijvers zeggen niet dagenlang binnen te blijven na een nare publicatie; wat voelde ik weer met hen mee. Bovendien heb je tegenwoordig geen handjevol recensenten meer, maar miljoenen. Je moet er simpelweg mee leren leven. En aldus repeteerde ik in mezelf wat ik mijn dochter in dergelijke situaties voorhoud: iets met volg je eigen pad enzo. Maar het hielp niet de brok in mijn keel weg te slikken.

Thuis op de mat vloeiden mijn tranen alsof ik een rivier wilde laten ontspringen. ‘Wat nu weer’, vroeg Geert fijngevoelig. Ik snotterde in lange uithalen wat de ogenschijnlijk zo aardige sporter had gezegd en wat er wellicht nog allemaal zou volgen. ‘Vrouwen zijn nu eenmaal zo’, vond hij. Waaruit weer bleek dat hij soms echt niet naar mij luistert.

Nog twee weken en dan ligt het boek er. Hoe moet dat nu als overgevoelige ziel in een wereld vol snelle jongens en dito meiden allen voorzien van rappe tongen en felle vingers? Daarover dacht ik somber na toen er een sms binnenkwam. ‘Probleem’, was het eerste woord dat ik las en ik wilde mijn telefoontje al wegleggen toen ik zag: ‘Ik ben je manuscript aan het lezen. En nu ben ik verliefd op je.’ Het berichtje kwam van de bloedmooie Aviola, mevrouw Vrouw.nl in eigen persoon.

Heus, ik snap dat je goedkeuring vooral uit jezelf moet halen. Maar toch… Aviola is verliefd op mij. Meer kan je als vrouw eigenlijk niet wensen.