Interview: Christiaan Hof!

Hij zat in de band van Alain Clark en schreef hitliedjes voor Jim (lees hier het interview dat Ze.nl had met Jim) en Boris. We hebben het over Christiaan Hof, die na het werk voor anderen binnenkort met een eigen album komt. Dat gaat Ze Vangt Me heten en de single Alleen Is Maar Alleen wordt overal al goed ontvangen. Christiaan liet ook een verpletterende indruk achter tijdens het programma van Paul de Leeuw. Zijn geluid zit tussen dat van Marco Borsato, Jan Smit en Nick & Simon in, maar dan wel met een scherp randje. Hij brengt eigen, Nederlandstalige songs met een goed verhaal, waarbij hij ook piano en gitaar speelt. De persdag in Amsterdam is meteen een vuurdoop voor de zanger en die is ook meteen helemaal volgepland.

Christiaan Hof zonder gitaar is als een boterham zonder beleg, dat blijkt al snel. Behalve zingen bespeelt hij ook gedreven de gitaar. Aan het einde van het interview neemt hij die ter hand en geeft even een miniconcertje weg waar je stil van wordt. Wát Marco Borsato, wát Jan Smit? Dit klinkt gewoon als... Christiaan Hof!

Voor mij zit een jonge artiest die nog een beetje moet wennen aan alle belangstelling. Gedreven vertelt hij zijn verhaal en over hoe het ooit allemaal begon. "Ik denk dat ik een soort van voorbestemd ben voor het muzikantenvak. Als kind klom ik al op de pianokruk en speelde ik de muzieklessen van mijn zus feilloos na. Muziek raakte me al vroeg. Ik herinner me de eerste plaat die me ooit verraste en verbijsterde. Dat was de Unplugged cd van Eric Clapton en in het bijzonder het liedjes Tears In Heaven. Ik kreeg er letterlijk tranen van in mijn ogen! Toen merkte ik al wat muziek met me deed en dat was meer dan het luisteren naar de liedjes op de radio. Ik wilde zelf muziek maken en mensen raken."

Christiaan Hof ging zelf liedjes schrijven voor Kinderen voor Kinderen, maar ook voor Bastiaan Ragas en Jim en voor het gouden debuut van Boris. "Dat laatste album produceerde ik samen met Alain Clark met wie het van het begin af aan goed klikte. We werden vrienden, later boezemvrienden. Ik ging zingen in zijn band en dat vond ik geweldig. Toch had ik op een gegeven moment zoiets van: hier zit meer in, ik wil nu ook op eigen benen staan."

Zo gezegd, zo gedaan. Christiaan begon zijn eigen verhaal te vertellen, in de Nederlandse taal, gewoon omdat hij daarin het meeste van zichzelf kwijt kan. Liedjes over gevoel en vooral échte liedjes over diepgang en emotie. Er was echte magie in de Londense studio waar de zanger zijn liedjes opnam. "In een hoek stond nog de doos van die band die net in diezelfde studio had gestaan. Ik zag de naam U2, één van de bands waar ik grote bewondering voor heb. In een paar dagen nam ik daar de liedjes van mijn debuutalbum Ze Vangt Me op, samen met een deel van de band van mijn grote held: David Gray. Ik had ze gewoon benaderd met een voorstel en ze zeiden gewoon 'ja'! Toen ik aan het album begon wist ik nog niet wat het zou worden, als het maar een plaat werd waar ik voor de volle 100% achter stond." Nu is de volgende fase aangebroken: de release van de cd én de optredens. "Mét mijn nieuwe band," voegt Christiaan er enthousiast aan toe. "Het zijn gretige, uiterst gemotiveerde muzikanten die er helemaal voor gaan, net als ik. We gaan met z'n allen een groot avontuur aan."

Maar Christiaan Hof zit niet stil. Hij is nu alweer bezig met nieuwe liedjes. "Ik moet gewoon schrijven en creatief zijn. Ik wil liedjes schrijven die je recht in je hart raken, een liedje met zo'n speciale zin erin die blijft hangen. Dan pas heb ik zoiets van: dit is Christiaan Hof en dit zijn mijn liedjes."