Het puberleed van Laura Dekker

Zomaar even een scenario dat in me opkomt na het lezen van een artikel dat de gemoederen momenteel flink bezighoudt en felle discussies losmaakt op diverse internetfora. Voor wie dit nog niet weet en de afgelopen dagen kennelijk op Mars gezeten heeft: Laura Dekker, een 13-jarig meisje, wil in haar uppie gedurende twee jaar zeilend de wereld over reizen met haar zeilbootje. Ze wil het record verbreken; ooit heeft een 17-jarige dit gedaan. Bizar? Het kan nog gekker: haar ouders vinden het goed. De Kinderbescherming vindt het niet goed. En terecht. Ik ook niet. En een heleboel andere mensen eveneens niet. Toch zijn er nog verbazingwekkend veel mensen die vinden dat het best moet kunnen. 'Want,' zo vergoelijken sommigen, 'ze heeft al heel wat zeilervaring, ze is een pienter meisje en ze wordt goed in de gaten gehouden.'

JOEHOE! We hebben het over een púber! Een puistenkop. Een groentje. Een brugpieper. Over de ontwikkeling van nog lang niet volgroeide hersenen! Over de metamorfose van de hersenkwabben. Een kind dat nog niet zo lang geleden Berend Botje Ging Uit Varen zong en wiens poepluiers nog maar net zijn verteerd.

Volgens paps en mams is hun dochter 'erg volwassen voor haar leeftijd'. En: 'Als het niet mag, doe ik het toch,' zegt Laura vastbesloten. Klinkt toch bepaald niet als een verstandig, volwassen iemand die weet wat ze doet. Klinkt eerder als een typisch schoolvoorbeeld van een opstandige kleuter. Laura laat zich niet de wet voorschrijven. Laura moet en zal het record verbreken. Leerplicht? Niets mee te maken, Laura kan gewoon tussen de golven en piraten natuurkunde leren. Slim? Er is een hemelsbreed verschil tussen iets wéten en iets begríjpen. Laura mag dan wel verstand hebben van zeilen, ze begrijpt blijkbaar nog niet hoe gevaarlijk de wereld in elkaar zit en ik begrijp niet dat dit überhaupt ter discussie staat.

Anderen opperen dat de tijden nu eenmaal zijn veranderd. Precies! Er lopen vandaag de dag meer idioten rond dan ooit. Des te meer reden om dit soort hobby's niet toe te staan. Het gaat om een wéreldreis! Niet om een schoolreisje! Of om het al dan niet aanschaffen van een pony of konijn! Kom op zeg, ik ben nog niet eens gewend aan het idee dat veel basisscholieren met mobieltjes rondlopen alsof het goedkoop speelgoed betreft: zijn we met z'n allen echt zo diep gezonken dat we het tegenwoordig ook al normaal zijn gaan vinden dat een kind een twee jaar durende zeiltocht over onze aardbol wil maken?

Het zweet breekt ons uit indien onze eigen tieners aankondigen voor het eerst alleen op vakantie te willen dan wel aan de pil, sigaretten of drank - alledaagse dingen die bij een puberleven horen. Maar wanneer een groentje een solorondreis wil maken met een vlot zeggen we massaal: moet kunnen! Zo vergelijkt iemand het met fietsen naar school: 'Ach, fietsen naar school is ook levensgevaarlijk.' Hallo? Ding, ding, ding! Fietsend naar school gaan hóórt simpelweg bij het opgroeien. Natuurlijk is het prachtig als een kind een droom heeft die het waar wil maken. Ook ik ben voorstander van het zelfstandig maken van kinderen, ik weet dat overbezorgdheid averechts werkt en ik vind dat kinderen moeten doorzetten als ze iets willen bereiken. Maar kon Laura (of haar ouders?) écht niet wachten tot haar achttiende? Nee joh, mallerd, natuurlijk niet, want dan kan ze toch niet meer scoren met een record! Maar let op: wanneer er straks iets mis gaat, vragen we ons in koor af 'hoe dit toch heeft kunnen gebeuren'. De grens tussen 'loslaten' en 'onverschilligheid' is flinterdun.

Laten we er nu eens vanuit gaan dat dit meisje weg mag. Tien tegen één dat er binnen afzienbare tijd een dozijn ouders op de stoep staat met soortgelijke verzoeken. Dit wordt een ware hype; vroeg of laat staat er in de krant te lezen: DERTIENJARIG JOCHIE MAAKT REIS NAAR DE MAAN! DERTIENJARIG MEISJE BEKLIMT MOUNT EVEREST! Wat denk je dat andere ouders, die buiten de schoolvakanties naar Spanje willen, dan zullen doen? Waarom zouden zij zich dan nog aan de leerplichtwet houden?

Eigenlijk zijn puberhersenen kortstondig 'gek', zo meent Barbara Strauch, schrijfster van het boek Waarom doet mijn puber zo vreemd (uitgeverij Forum), werkzaam bij The New York Times en zelf moeder van twee puberdochters. Inderdaad. En de hersenkwabben van Laura's ouders zijn mogelijk nog gekker. Ze mogen dan wel verstand hebben van zeemanschap, van verantwoord ouderschap hebben ze waarschijnlijk nog geen kaas gegeten.