Pascale: 'Ik jatte voor duizenden euro's aan spullen en kleding'

Jatten? Veel mensen hebben af en toe wel een snoepje van de drogist in hun jaszak gestopt. Maar steel je geld en kleding, dan is het serieus. Pascale heeft vroeger voor duizenden euro’s gestolen. “Karma bestaat, weet ik nu.”

 

“Natuurlijk pikte ik vroeger weleens een snoepje in de winkel”, vertelt Pascale (24). “En er zijn ook wel keren geweest dat mijn moeder erachter kwam. Maar vaak schaarde ze het onder de noemer ‘kattenkwaad’, net als wanneer kinderen af en toe belletje lellen. Zo lang ze er niemand echt kwaad mee doen… Maar onder die noemer ben ik, denk ik, een verkeerde houding gaan ontwikkelen. ‘Wat niet weet, wat niet deert’, zeg maar. En dat heeft uiteindelijk verkeerd uitgepakt.”

 

Foute vriendin

We kennen allemaal zo’n vriendin, die de ‘foute’ kant opgaat als ze een jaar of 15, 16 is. Pascale had ook zo’n beste vriendin. “Sanne was al heel erg bezig met jongens, ik een stuk minder. Ze spijbelde af en toe van school, iets wat ik nooit durfde. En ze liet me op een dag zien hoe makkelijk het was om een chocoladereep te jatten. Bij HEMA. Ik weet het nog als de dag van gisteren, ik was als de dood dat het alarm af zou gaan. Maar dat ging het niet – ondanks de streepjescode. Naïeve ik dacht dat dát het alarm was... ‘Je denkt toch niet dat die paar streepjes inkt een alarm kunnen laten afgaan?’, vroeg ze me. En die opmerking bleef in mijn hoofd zitten, terwijl we samen de chocoladereep oppeuzelden.”

 

“Sanne was een leuke meid, kreeg veel aandacht van jongens en lag altijd goed in de groep. Maar ze begon ook al te experimenteren met drugs, rookte af en toe een joint en zoende iedere week met een ander in de kroeg. Ze rookte ook, ik denk omdat ze graag stoer gevonden wilde worden. Ze was een voorbeeld van hoe ik niet wilde zijn, want uitgaan en feesten vond ik leuk, maar niet op die manier. De onzekerheid straalde er vanaf. Maar ondanks dat verkeerde voorbeeld had ze me wel iets geleerd: dat dingen eigenlijk heel makkelijk te jatten zijn. Vanaf mijn veertiende was het hek van de dam.”

 

 

“Ik jatte mascara’s, oogschaduws, oogpotloden, puntenslijpers… Eigenlijk alles wat klein genoeg was om onopvallend mee te nemen. Schuldig voelde ik me niet echt, maar ik was wel bang om betrapt te worden. Als ik eenmaal thuis was en ik realiseerde me wat ik gedaan had, kreeg ik soms wel een gevoel van schaamte. Maar als ik dan uitrekende voor hoeveel euro’s ik aan spullen bij me had, en ik besefte me dat ik daar niet voor had betaald, vond ik het op de een of andere manier wel rechtvaardig. Ik verdiende al zo weinig. Dat geld kon ik wel beter gebruiken. Maar make-up wilde ik natuurlijk wel graag hebben. Achteraf natuurlijk ontzettend verwend, maar goed. Dat was hoe ik toen dacht.”

 

Kleding

“Op een gegeven moment begon ik zelfs kleding te jatten. Dat was op een moment in mijn leven waarop ik écht heel weinig te besteden had, en de kleding ook echt nodig had. Ik nam kledingstukken mee van de markt, propte het heel snel en ongezien in mijn tas als niemand keek. Of ik ging naar van die goedkope winkeltjes waar ze geen beveiliging aan de kleding bevestigen. Ik nam dan drie of vier stuks kleding mee naar het pashokje, propte er één in mijn tas en hing de rest weer terug in de winkel. Zo viel het niet op. Ook heb ik weleens geld gejat, uit de portemonnee van mensen waar ik destijds schoonmaakwerk deed. Heel erg, maar ik rechtvaardigde het door te bedenken dat die mensen geld zat hadden, en het toch niet zouden missen. Voor een deel misschien waar, maar natuurlijk héél asociaal.”

 

Pascale denkt niet dat ze ooit echt een probleem heeft gehad. “Ik ben me altijd bewust geweest van wat ik aan het doen was en wist dat het niet kon. Maar, zeker met de kleding: ik had het gewoon nodig. Geld lenen van anderen was geen optie en ik verdiende simpelweg te weinig. Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat ik zou stoppen als ik meer zou verdienen. Op een gegeven moment heb ik het ook gewoon niet meer gedaan, het is vanzelf over gegaan.”

 

Karma

“Ik heb inmiddels een betere baan en hoewel ik nog steeds niet kan kopen wat ik wil, kan ik me redden. De tijd dat ik kleding en geld jatte was een tijd waarin ik letterlijk ieder dubbeltje om moest keren. Ik moest nadenken over iedere euro die ik uitgaf. Ik had soms niet eens geld voor de bus en heb weleens huilend bij een bushalte gestaan, omdat een buschauffeur me niet mee wilde nemen omdat mijn kaartje verlopen was en ik geen kleingeld bij me had. Ontzettend frustrerend en ergens ook een beetje beschamend. Ik durfde op een gegeven moment ook geen hulp te zoeken, omdat ik me te erg schaamde voor mijn situatie. Als je geen spaargeld hebt, geen bedrag op de bank en geen euro’s in je portemonnee… dan word je wanhopig. Precies wat ik was. En misschien heb ik dat op een verkeerde manier opgelost, maar dat is dan maar zo. Hierin zie ik de mentaliteit die ik van vroeger uit heb ontwikkeld, heel sterk terug: wat niet weet, wat niet deert. En ik ben nooit betrapt, dus in zekere zin weet niemand wat ik gedaan heb.”

 

Wel ziet Pascale ook de keerzijde van deze gedachte. “Ik heb soms het idee dat karma echt bestaat. Er gebeuren de laatste jaren te veel dingen in mijn omgeving en met mezelf, ik vraag me soms af hoeveel ongeluk een mens kan verdragen. Maar misschien heb ik dit wel zelf in de hand gewerkt, door deze instelling te hebben en te jatten, omdat ik vond dat ik het nodig had. Ik rechtvaardigde het voor mezelf, en hoewel ik nog steeds vind dat er iets voor te zeggen is, heb ik gewoon keihard gejat. En blijkbaar moet ik daar nu voor boeten.”

Lees ook onze andere real life verhalen.

Wil je ook je verhaal aan (de leZeressen van) Ze.nl vertellen? Stuur dan een mailtje naar karin@ze.nl o.v.v. real life verhaal.