Een dagje... acteren!

Daar stond ik dan, om acht uur 's ochtends in een lege hal met vier picknicktafels, twee kledingrekken en een aparte hoek voor de haarstylisten. Ik had vooraf al mijn kleding gepast (een mooie rode jurk uit de jaren zestig) en na een paar uur wachten werd mijn haar gedaan. In de trein had ik alvast een paar voor-foto's gemaakt, en toen ik eenmaal de jurk droeg, werd het tijd voor de na-foto's. Wat een verandering! De rode jurk werd uiteindelijk omgewisseld voor een gele, maar dat mocht de pret niet drukken. Ook het feit dat ik als verstookte All Stars-drager op naaldhakken liep, nam ik voor lief. Als figurant heb je het natuurlijk niet voor het zeggen...

Om half twaalf mochten we eindelijk laten zien wat we konden. Samen met een stuk of dertig andere figuranten - en na drie repetities en de uitgebreide warme lunch, ook de hoofdrolspelers van de serie - speelden we elke scène zo'n drie tot vier keer. Het is heel apart om in een mooi opgemaakte zaal met dertig anderen op gammele stoeltjes te zitten, enthousiast te klappen en daarbij geen geluid te maken. Of wat dacht je van rondlopen in een feestzaal met een glas rode vruchtensap in je handen terwijl je aan het mimen bent? Nee, het is niet zo dat je als figurant heel natuurlijk bezig bent.

Na een derde pauze - wie zei dat pauzes van langer dan een uur fijn zijn? Ik niet meer! - werd de zoveelste feestscène opgenomen.  Dit keer belandde ik vooraan in de rij mensen die Annie M.G. Schmidt mocht feliciteren met haar prijs. Er werd me een bos rozen in mijn handen geduwd. 'Verzin maar wat leuks,' werd me als instructie gegeven. Wat zei je in de jaren zestig eigenlijk? 'Gefeliciteerd, mevrouw Schmidt,' wist ik eruit te persen terwijl ik haar hand schudde. 'Deze zijn voor u.' Ik overhandigde de rozen en verliet het cameragebied. Mijn eerste tekst en nog geïmproviseerd ook!

Natuurlijk mocht de scène nog twee keer over, maar ik was trots genoeg. Het maakte me opeens stukken minder uit dat mijn voeten zo ongeveer onder me vandaan renden van alle pijn en ellende. Het maakte me ook niet meer uit dat we pas om kwart voor zeven 's avonds weg mochten.  Nee, ik had toch even een dagje mogen acteren. Met een tevreden gevoel haalde ik aan het eind van de dag mijn geld op, verwende mezelf met een treinkaartje  - eerste klas, natuurlijk - en liet mijn brandende voeten uitrusten in mijn All Stars. Ik voelde me op en top acteur. Ook al zat mijn haar nu nog zo wild.

Weten wanneer ik op tv ben? Nog even geduld - Annie M.G. komt eind 2009 pas op de buis.