Review: 27 Dresses
|
Als Personal Assistant (oftewel: de rechterhand) van haar baas George, is ze gewend zaakjes voor anderen op te knappen, tot op het gekke af. Altijd zet ze haar eigen belangen opzij. Voor George loopt ze de benen onder haar lijf vandaan, omdat ze stiekem gewoon al tijden verliefd op hem is. Maar wat doe je als hij vervolgens dolverliefd wordt op je eigen zusje, haar ten huwelijk vraagt en van jou verwacht wordt dat je ook hún bruiloft wel even regelt?
Jane neemt haar eigen leven eens onder de loep. Ze wijdde haar leven tot dan toe altijd aan het geluk van anderen. Maar ze kan toch niet eeuwig het bruidsmeisje blijven? Ze beseft dat het nu tijd wordt om alles anders te gaan aanpakken. Zal ze uiteindelijk haar eigen bruidegom vinden en zelf de gang naar het altaar mogen maken?
De makers van The Devil Wears Prada hebben met 27 Dresses weer een fijne vrouwenfilm afgeleverd. |
'Always a bridesmaid, but never a bride.' Zo kan het leven van Jane (Katherine Heigl) het beste getypeerd worden. Jane is jong en succesvol, maar ook keihard single. Gefascineerd door de idealen van het huwelijk, stort ze zich op het organiseren van bruiloften van anderen. Maarliefst 27 keer neemt ze de rol van bruidsmeisje op zich, maar komt er ook een 28e keer als haar jongere zusje eerder trouwt dan zij? 
Dan zeg je 'ja', zoals je altijd doet. Je cijfert je weg en voelt je van binnen eigenlijk diep ongelukkig. En ondertussen word je ook nog eens geplaagd door journalist Kevin (James Marsden), die gespecialiseerd is in bruiloftsverslagen en wel wat ziet in jouw verhaal als bruilofts-goeroe. 
Natuurlijk is dit verhaal (en met name het eind) heel erg voorspelbaar. Daar gaat het bij dit soort films ook helemaal niet om, het is gewoon een heerlijke feelgood movie voor een fijn avondje met je vriendinnen. Katherine Heigl (natuurlijk bekend als Izzy uit de serie Grey's Anatomy) is aandoenlijk als Jane, een ontzettende romanticus die gelooft dat het huwelijk het mooiste is dat je kan overkomen. De kibbelende en cynische dialogen tussen haar en journalist Kevin zijn daarnaast een mooi onderdeel van de film. Grappig is ook het moment dat Jane al haar 27 jurken (allemaal even afschuwelijk vanwege bizarre thema-huwelijken die ze heeft meegemaakt) voor Kevin showt. Kortom: de weg naar het cliché-einde is een hele prettige.