Blijf nog even

Ik ken jou heel goed, maar jij weet nog niet zo veel van mij. Je zit daar maar, genietend van geluk, en met mijn ogen neem ik het plaatje in me op. Als ik mijn ogen sluit blijf ik je voor me zien. Je levendigheid, je enthousiasme en vooral je onschuld. Je neemt de dingen voor wat ze zijn, omdat ze nou eenmaal zo zijn. Ik zou je willen vertellen dat dat nog gaat veranderen, maar ik laat je nog even zitten.

Je enthousiasme is aanstekelijk en ik moet lachen om je verbazing en je tomeloze energie. Je donkere ogen kijken onbevangen de wereld in, al ben je ook heel voorzichtig. Je verlegenheid geeft je iets aandoenlijks en ik wil naar je toelopen om je even vast te houden. Ik wil je vertellen dat je je onschuld goed met bewaren, dat je jezelf moet bewaken met alles wat je hebt. Ik doe een stapje in jouw richting en dan zie je mij. Je ogen lichten op, je springt van het hoge rekje af en komt huppelend naar me toe. Lachend grijp je mijn hand, je bent blij om me te zien, dat zie ik aan je stralende gezicht. Je trekt me mee naar het rekje en kijkt me met je grote vragende ogen aan. Of ik dat ook durf, zo hoog te zitten? Je laat het me zien en snel als een aapje klim je omhoog, trots blinkt in je ogen als je me vanaf je hoge plekje aankijkt. Je schuift een stukje opzij, je maakt plaats voor mij.

Ik aarzel nog even, maar grijp dan met beide handen het koude ijzer vast en trek mezelf omhoog. Tot jouw grote hilariteit kost het mij behoorlijk wat moeite, maar als ik mijn benen over het rekje heb geslingerd en naast je ben komen zitten, kijk je me verrukt aan. Ik glimlach terug en streel je even over je wang. Zo zitten we een hele tijd naast elkaar. Ik wil je van alles vertellen, maar ik kan er maar niet opkomen hoe ik dat ga doen. Ik wil je beschermen, je laten weten dat ik er ben. Jouw wereld is nog zo klein en de wereld daar buiten is nog zo groot. Vol met gevaren, verrassingen, onvermijdelijke gebeurtenissen. Je weet daar nog helemaal niets van, en zo moet het eigenlijk nog even blijven.

Ik besluit je maar niets te vertellen, maar hoe laat ik je dan voelen dat ik er voor je ben? Mijn wereld is niet de jouwe, de weg die ik heb afgelegd ligt nog helemaal open voor jou. Zou je dezelfde weg gaan nemen als ik dat heb gedaan? En kom je dan ook dezelfde hobbels en dwarsstraten tegen? En verleidelijke zijstraten die om de hoek blijken dood te lopen? Of zou je het allemaal heel anders gaan doen dan ik? De weg die ik heb afgelegd is geen gemakkelijke geweest, vaak moest ik zoeken naar de juiste richting, kreeg ik tijdelijk oponthoud door wegwerkzaamheden of moest ik even bijtanken. Maar elke keer als ik weer bovenop zo'n moeilijk begaanbare heuvel stond, met de wind in mijn haren en in mijn rug, met mijn leven in volle glorie voor me uitgestrekt, dan voelde ik me sterk en kreeg ik weer zin om mijn weg te gaan vervolgen. Ik heb geleerd dat achterom kijken geen zin heeft, wat achter je ligt is voorbij, dat punt heb je al gehad. Vooruit moet je, met je blik op je doel gericht, anders verlies je het doel uit het oog.

Ik kijk even opzij naar je gezicht. Je staart dromerig voor je uit, en ik vraag me af waar je nu aan denkt. Je hebt nog zoveel mensen om je heen die van je houden, die voor je zorgen, die onvoorwaardelijk om je geven. Dat deze mensen niet allemaal kunnen blijven is voor jou nog niet te voorzien, ze zijn er nu en dat is het enige dat telt. Dat een aantal van deze mensen jou pijn zullen gaan doen, is bijna ondenkbaar, maar toch onvermijdelijk. Ik voel een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel als ik naar je mooie gezichtje kijk, wat nog geen weet heeft van al dat verlies. Je bent sterk, je hebt veerkracht en een hele sterke eigen wil. En dat is precies wat jou gaat redden als je strakjes weer op weg bent.

Ik raak even in gedachten verzonken. Ik zou je graag willen vertellen dat je heel goed in staat bent om op jezelf terug te vallen op de momenten dat je dat het hardst nodig hebt. Maar ik kan het niet. Ik kan het je niet vertellen omdat je het zelf moet doen. Ik wil je aanmoedigen en je toejuichen, ik wil je laten weten dat je alles uit je leven moet halen wat er in zit. Er zijn zoveel mogelijkheden, er is je zoveel te bieden! Ik ben benieuwd of je dezelfde keuzes gaat maken als dat ik heb gedaan, of dat je je laat leiden door je gedrevenheid en heel bewust met een andere weg je doel weet te benaderen. Ik heb me niet altijd laten leiden door mijn gedrevenheid, maar ook veelal door mijn angst. En je gaat nog leren dat angst een hele slechte raadgever is, waardoor je van je pad afdwaalt en je in een doolhof verzeild raakt. Als je de weg weet te vinden naar het middelpunt van je angst, kom je vanzelf weer uit het doolhof, dat wel.

Opeens leg je je hand op mijn arm, lach je naar me en ineens ben je verdwenen. Nee, toch niet helemaal, je bent alleen niet meer waar je zojuist nog zat. Je hebt je zomaar zonder aarzeling achterover laten vallen en nu bungel je ondersteboven met je benen stevig om het ijzer geslagen. Met je armen langs je hoofd zie je de wereld op z'n kop en ik zie dat je er van geniet. Dan trek je jezelf weer omhoog, met je handen naast je benen slinger je net zo lang heen en weer tot je weer bovenop het rekje zit. Ik kijk je met een grote verbazing aan. Jij hebt zojuist iets gedaan wat ik altijd al heb willen doen, maar het nooit heb gedurfd. Ik zat ook altijd bovenop het rek, met mijn eeuwige vertwijfeling of ik dat ook zou durven, die dodenzwaai. Die omschrijving alleen al bezorgde me de rillingen, en altijd deed ik weer de gewone koprol achterwaarts, veilig en vertrouwd.

Ik dacht dat ik hier kwam om jóu iets te leren, om jóu te vertellen en te laten zien wie je bent. Maar ik had nooit verwacht dat ik eigenlijk iets kwam halen bij jou, en nu ben jij degene die mij iets leert, die mij iets vertelt en aan mij laat zien wie ik ben.
Je laat je van het rek afglijden en verwachtingsvol kijk je van beneden naar me op. Je moedigt me aan met een gebaar van je armen en je knikt me toe. Even twijfel ik nog, want ik moet juist degene zijn die jou zou moeten vangen, maar kijk jou daar nou eens staan. Zelfverzekerd met een belofte in je ogen die ik maar al te graag wil geloven.
En dan laat ik los...

Geschreven door LauraV